สมัยก่อนนั้นผมเคยบ่นด่าว่าพวกเรียนกลุ่มหนึ่ง ที่มีการแบ่งฝ่าย และใช้กำลังเข้าทำร้ายร่างกาย ฆ่าฟันกันดดยไม่ได้ยึดถึงหลักเหตุผล
เพียงแค่เป็นสิ่งที่ตนทำกันสืบต่อ มาตามคำยุแยง และบอกเล่าของบรรดารุ่นพี่ทั้งหลาย

ไม่นึกว่าเรื่องสี จะลามมาถึงขนาดผู้ที่โตเป็นผู้ใหญ่กันแล้ว ยังต้องอยู่ภายใต้สีต่างๆ โกรธเกลียดแค้นชาวไทยด้วยกันเอง
จะด่ากัน ทะเลาะกัน ทำร้ายร่างกายกัน ด้วยเพราะความเห็นต่าง

ปัจจุบันนี้สังคมไทย ที่เคยมีแต่คนจิตใจนิสัยดี รักกัยสามัคคีกัน กลับกลายเป็นอะไรไปกันหมดแล้ว?

เรามาฟังเพลงนี้ รำลึกถึงเรื่องเศร้าในสมัยก่อนกันครับ


ตกเย็นเลิกเรียน กลับบ้านตามเคย
ห้อยโหนรถเมล์อย่างเก่า
นึกถึงกับข้าว บนจานใบเก่า
มีแม่กับพ่อล้อมวง

แต่แล้วทันใด โลกมืดดับไป
มีสัตว์ร้ายมองดูคล้ายว่าเป็นคน
ทำร้ายร่างกาย รุมตีจนตาย
แล้วสลายร่างหายในหมู่ คน

โอ เจ้าเด็กหนุ่มของพ่อ
โอ เจ้าเด็กหนุ่มของแม่

พ่อแม่รู้ข่าวร้ายร่ำร้องแทบวางวาย
กลิ้งเกลือกลง กับกองเลือดของลูก
ลูกฉันทำอะไรเขายังไม่ควรตาย
หนุ่มน้อยผู้มี อนาคตไกล

แค่สีเสื้อไม่เหมือนคำสอน แต่ปางไหน
นี่สีใคร นี่สีเมิง นี่สีกรู

ความหวังพังทลายแต่นี้จะอยู่อย่างไร
เพราะดวงใจเพียงดวงเดียวแหลกสลาย