จากประสบการณ์ที่สังเกตุม็อบแต่ละกลุ่มตั้งแต่อดีตจนถึงปัจจุบัน ยังไม่เคยมีการชุมนุมไหนที่ใช้สันติวิธีจริงๆ
ในปีนี้ ม็อบประชาธิปัตย์ ตั้งตนเป็นมะลิซ้อน พอแตกใบอ่อนเป็นมะลิลา เริ่มจากการต้าน พรบ.นิรโทษกรรม
ซึ่งจุดนั้น นับว่าเป็นความสำเร็จที่น่าชื่นชม ในการยับยั้ง พรบ. ที่เนื้อหายังไม่เป็นเป็นที่ยอมรับของทุกฝ่าย
แต่คำว่า Hidden Agenda เริ่มถูกพูดถึง เมื่อ การชุมนุมต้าน พรบ. นั้นสำเร็จไปแล้ว แต่ ม็อบสุเทพไม่ออยากจบ
คำว่า "ลุแก่อำนาจ" อาจเคยใช้ในการ ต่อว่าผู้นำรัฐบาล ที่หลงในอำนาจ หาประโยชน์เข้าตนเอง
แต่ความเป็นจริงแล้ว ลุแกอำนาจ เราสามารพบในในแกนนำผู้ชุมนุมได้เช่นเดียวกัน
สุเทพ กำลัง ใช้ความเกลียดชังทักษิณ และความรักในสถาบันฯ มาชักจูงคนเข้าร่วมม็อบ
ที่แม้แต่คนที่เข้าร่วมม็อบทุกวันยังไม่รู้เลยว่า การจัดการกับระบอบทักษิณ แท้จริงแล้วคืออะไร
การที่สุเทพจะล้มอำนาจรัฐบาล ด้วยวิธีการใช้ม็อบไปขัดขวางการทำงานของหน่วยงานราชการนั้น
การกระทำของสุเทพนั้นก็สะท้อนรากเหง้าความคิดความหลงในอำนาจ ไม่ต่างจากทักษิณเลย

หากจะเสนอแนะอะไรกับ รัฐบาลได้ในขณะนี้
ไม่มีม็อบไหนเอาชนะรัฐบาลได้ด้วยการเข้ายึดสถานที่ต่างๆ แต่เอาชนะได้จากการหาความชอบธรรมหลังจากถูกสลายการชุมนุม
การยั่วยุ คือเครื่องมือที่ม็อบใช้อยู่เป็นประจำ ความอดทนอดกลั่นจะเรียกคะแนนเสียงที่เสียไปกลับมาได้
มือที่ 3 จริงๆแล้วมันก็คือมือเดียวกันกับม็อบ เมื่อไหร่ที่เจ้าหน้าที่รัฐขยับ มือที่ 3 ก็จะขยับตาม
หากม็อบทำลายความสงบสุขมากขึ้นเรื่อยๆ แล้วทหารไม่ยินดีเข้ามาควบคุม ก็จงรู้ไว้เลยว่า มือที่มองไม่เห็นมาแล้ว
เมื่อมีมือที่มองไม่เห็น จงลืมประชาธิปไตยไปเลย เพราะ สู้ไปก็เปล่าประโยชน์ แผนสำรองที่เตรียมไว้ก็คงได้ใช้จริงๆ