วันนี้ประเทศไทยน่าเป็นห่วงอย่างมาก คนส่วนใหญ่ในวันนี้ไม่ต่างไปจากคนป่วย โดยที่ไม่รู้ตัวว่าป่วย
เนื่องเพราะเรามี ผู้ใหญ่และครูบาอาจารย์ที่ป่วย ได้แพร่เชื้อสู่เด็กเยาวชนอันจะเป็นหลักและกำลังสำคัญในอนาคต

ผมเคยได้ทำงานร่วมกับคนหลายเชื้อชาติ ไม่ว่าจะญี่ปุ่น เกาหลี มาเลย์ อินโด ฟิลิปปินส์ เวียดนามและพม่า
สิ่งที่แตกต่างอย่างเห็นได้ชัด คือคนเหล่านั้นเขาดูมีความคิด ไฝ่รู้ เก่งภาษา และสามัคคีกันมากในกลุ่มที่เป็นชนชาติเดียวกัน

ยิ่งคนเวียดนามที่เคยได้ทำงานร่วมกันสามคน ขยันมากกระตือรือร้นที่จะเรียนรู้ ทำให้ผมต้องกลับมาคิดว่า
อนาคตของไทยจะเป็นเช่นไร หากคนไทยและเยาวชน ยังเป็นอยู่อย่างนี้ ตลอดจนระบบการศึกษาที่เรียกได้ว่าแทบจะล้าหลัง
ประเทศเพื่อนบ้าน คิดแล้วน่าใจหายเสียจริงๆ

สมแล้วที่ตอนนี้สื่อต่างชาติ ต่างยกให้ประเทศไทย เป็นคนป่วยของอาเชี่ยน

คิดถึงอนาคตที่มืดมนของประเทศไทยแล้ว ช่างน่าเศร้าใจยิ่งนัก