.

                         : เหตุที่พูดเรื่องพระเจ้า :

            ความคิดในการบรรยายครั้งนี้ เกิดมาจากการที่

สังเกตเห็นว่า โลก ( ของเรา ) กำลังขาดพระเจ้าหรือพระเป็นเจ้า

หรือขาดผู้ที่ทำหน้าที่อย่างพระเป็นเจ้า เพราะว่าชาวโลกเหไปในทางที่

ตรงกันข้ามจากการที่จะมีพระเป็นเจ้า ในความหมายเดิม ๆ ที่ถูกต้อง

เขาไปมีอะไรอย่างใดอย่างหนึ่งซึ่งเป็นปฏิปักษ์ต่อพระเป็นเจ้า ถ้าใคร

มามัวถือพระเจ้าอยู่ก็ถูกประณาม อย่างที่เคยมี ในบทกลอนของเด็ก ๆ ว่า

               ที่ซื่อถือพระเจ้า ว่าโง่เง่าเต่าปูปลา. นี่เขาถือว่า

คนที่ยังถือพระเจ้า นั่นเป็นคนโง่เง่า เหมือนเต่าปูปลา ว่า “ บ้าใบ้ สา

ระyum ” คนเหล่านั้นไม่ถือพระเจ้า แล้วบ้านเมืองนั้นก็วินาศในที่สุด.

             เดี๋ยวนี้โลกเราก็กำลังมีลักษณะอย่างนี้ เห็นคนมีพระเจ้า

ว่าเป็นคนโง่ โลกก็ขาดพระเจ้า โลกก็เดินไปสู่เหวแห่งความวินาศของ

มนุษย์ คือ ไม่มีมนุษยธรรม มีแต่วิกฤติการณ์อันถาวรเพิ่มขึ้น ๆ เพราะว่า

ขาดพระเจ้า คือ ขาดการปฏิบัติตามพระเจ้า ขาดความรู้สึกว่ามีพระเจ้า

แล้วก็ เกิดลัทธิใหม่ ๆ ขึ้นมา ในทางตะวันตกโน้น ว่าเดี๋ยวนี้พระเจ้าตาย

แล้ว พระเจ้าตายแล้ว ไม่มีใครนับถือแล้วก็ตายไปแล้ว ศาสนาไม่จำเป็น

กระทั่งมาถึงเมืองไทยเราว่าธรรมะไม่จำเป็น. ลัทธินี้กำลังระบาด เมื่อลัทธิ

นี้ระบาดไปถึงที่สุดแล้ว โลกก็ไม่มีพระเจ้าเอาจริง ๆ

             นี่คือสิ่งที่น่าวิตก อาตมานึกถึงข้อนี้ แล้วก็มาบรรยาย

ปาฐกถาธรรมในวันนี้ว่า ธรรมะในฐานะที่เป็นพระเป็นเจ้า. เราจะได้มี

พระเป็นเจ้า ชนิดที่เป็นที่พึ่งได้ และเป็นพระเป็นเจ้า ชนิดที่มีอยู่ในศาสนา

ทุกศาสนา ไม่ยกเว้นศาสนาไหนเลย ซึ่งเป็นเรื่องที่จะต้องใคร่ครวญพิจาร

ณากัน อย่างละเอียดลออต่อไป

           ( จากหนังสือ ชุมนุมปาฐกถาธรรมทางวิทยุ เล่มสอง

   ของท่านอาจารย์พระพุทธทาสภิกขุ ออกอากาศทางสถานีวิทยุกระจาย

เสียงแห่งประเทศไทย ในวันอาทิตย์ที่ ๒๐ ม.ค. ๒๓ เวลา ๘.๐๐ – ๘.๓๐ น.

หน้า ๑๑๐ / ๑๘๓ )