ขอเวิ่นเว้อ แบบสุดๆจริงๆ นะครับ

วันนี้เธอได้ add facebook ผมมา เป็นเพื่อนเพียงคนเดียวที่ผมค้นชื่อหาใน internet แต่ไม่เคยเจอเลย เพราะชื่อเธอกับนามสกุลเธอคนใช้นับว่าหลักล้านคน

วันนี้เธอ add มา ต้องใช่แน่ๆ เรารู้จักเธอตั้งแต่ ป.1 อยู่ชั้นเดียวกัน จนจบ ป.6 เคยขับรถผ่านบ้านเธอบ่อยๆ แต่ก็ถูกเวนคืนไปทำถนนแล้ว บ้านอยู่ตรงข้ามร้านขายยาจำได้แม่นยำ ^^
ผมจำรอยยิ้มเธอได้แม่นยำมาก สาวใส่แว่น สายตาเธอสั้น ต้องมานั่งมองผมจดอะไรบนกระดานในสมุดผมเสมอ เธอดูผมจด ลายมือผมชุ่ย แต่เธอเรียนเก่งกว่าเสมอเลย ผมสอบได้เลขที่ตัวเดียวแล้วนะ เธอได้ที่ดีกว่าผมเสมอๆ ผมซื้อริ้บบิ้นให้เธอด้วย
เธอยื่นเพลงให้ผมฟังจากซาวอเบาท์ของเธอด้วย เรานั่งข้างกันตลอด ผมเคยโทรไปบ้านเธอแล้วก็รีบวางสายแบบไอ้เป็ดเรื่อง suckseed ด้วย 555+
หลังจากจบป.6 ก็แยกย้ายกันไปคนละทิศคนละทางไม่มีโอกาสเจออีกเลย
จนมาม.2 ผมได้เจอเธออีกครั้ง ที่ตลาดภาษีเจริญ ทราบว่าเธอเรียนสตรีย่านนั้น แต่ตอนนั้นเราก็ขี้อายเกินจะขอช่องทางติดต่อเธอไว้ และหลังจากนั้น กี่ปีเนี่ย 2542 จนมาวันนี้ 18 พ.ย. 2556

เพื่อนที่ผมคอยค้นหาชื่อตลอดตั้งแต่ผมเล่น internet เป็น ซึ่งวันนี้เธอเป็นคน add facebook มา โคตรดีใจเลย
ที่สำคัญที่น่ายินดีสุดๆ เธอยังมีรอยยิ้มเป็นสุขเสมอๆ ไม่เคยเปลี่ยนเลย ขอให้คุณมีความสุขชีวิตแต่งงานนะจ๊ะ