ผมอายุ 18 ปี เรียนที่โรงเรียนแห่งหนึ่ง ผมอยู่ ม.6 เป็นปีสุดท้ายและเทอมสุดท้ายของการจบการศึกษา ผมมีเพื่อนอยู่คนหนึ่งซึ่งผมรู้จักกับเค้าตอน ม.4  และพึ่งจะมาสนิทกันจริงๆก็ประมาณ ม.5 ซึ่งเพื่อนของผมก่อนหน้านี้เค้าคบกับแฟนเค้ามาตั้งแต่ตอน ม.3 จนตอนนี้ถึง ม.6 ซึ่งเพื่อนผมหน้าตาก็ไม่ค่อยดีอะไรมากมายเท่าไร แต่เค้าก็มีแฟนได้เพราะความเอาใจใส่และดูแลแฟนเค้าเป็นอย่างดี อยู่มาวันหนึ่งใน่ชว่ง ม.6 นี่แหละ เค้าก็ทะเลาะกับแฟนของเค้าแล้วเลิกกันผมก็ไม่รุ้ว่าเค้าเลิกกันด้วยสาเหตุอะไร แล้วแฟนเค้าก็แอดเฟสมาคุยกับผม (ก่อนหน้านี้เราไม่เคยรุ้จักกันมาก่อนเลย) แล้วเค้าก็มาปรึกษา แล้วก็ระบายกับผม ผมก็ปลอบเค้าไปเรื่อยๆ แล้วคุยกับเค้า ไปเรื่อยๆ ยิ่งนานวันเข้าก็เริ่มสนิทกันขึ้นไปเรื่อยๆ แล้วผมก็เริ่มรู้สึกดีกับเค้า และเค้าก็เหมือนว่าจะรู้สึกดีกับผมด้วย (อันนี้ผมไม่รุ้ว่าผมคิดไปเองรึเปล่า) อยู่มาวันหนึ่ง อยู่ดีๆเค้าก็ทักเฟสผมมาแล้วก็บอกว่าเราเลิกคุยกันเถอะ แล้วสักพักเค้าก็กลับไปคบกับแฟนเก่าของเค้านั่นก็คือเพื่อนของผม ตอนนั้นที่ได้ฟังผมก็รุ้สึกเสียใจมาก (ครั้งนี้เพื่อนของผมยังไม่รุ้ด้วยซ้ำว่าผมเคยคุยกับแฟนของเค้า) หลังจากที่เค้าเลิกคุยกับผมเค้าก็กลับไปคบกับเพื่อนของผมแล้วก็ตั้งสถานะคบกันในเฟสเหมือนเดิม หลังจากนั้นผมก็ไม่ได้คุยกับเค้าอีกเลย  

แต่หลังจากนั้นได้ไม่กี่เดือน เค้าก็ทะเลาะกันแล้วมีปัญหาจึงเลิกกันอีก แล้วก็ตามเดิมเค้าก็กลับมาคุยกับผม มาระบายกับผม ผมก็ทำหน้าที่ของผมตามเดิม คือปลอบใจเค้าแล้วก็คุยเป็นเพื่อนเค้าไป หลังจากเราคุยกันได้ไม่นาน ความรุ้สึกของผมที่มีก็เริ่มกลับมารุ้สึกดีกับเค้าอีกครั้ง ซึ่งครั้งที่แล้วก็ยังไม่เข็ด แต่ครั้งนี้ดูเหมือนจะสนิทกันยิ่งมากขึ้นไปอีกเนื่องจากเราเริ่มมีการโทรคุยกัน ทุกครั้งที่โทรคุยกันผมมักจะชอบถามเค้าว่าจะกลับไปหาแฟนเก่ามั้ย แน่ใจแล้วหรอที่เลิกกัน เค้าก็ตอบว่าไม่หรอก ผมได้ยินแบบนั้นผมก็รุ้สึกมีความหวังขึ้น (ครั้งแรกที่เค้ามาคุยกับผมเราคุยกันแค่ผ่านทางเฟส) และเค้าก็เหมือนจะมีใจให้ผม(อันนี้ผมก็ยังไม่รุ้ว่าผมคิดไปเองรึเปล่า) เราคุยกันได้ทุกเรื่อง เริ่มคุยกันสนิทขึ้น เค้าก็มีบ้างที่ชวนผมไปดูหนังนู่นนี่ แต่ผมเลือกที่จะปฏิเสธเพราะผมเกรงใจเพื่อนผม ผมกลัวว่ามันจะเสียความรุ้สึกและผมก็กลัวที่จะเสียเพื่อน แต่ก็มีอยู่ครั้งหนึ่งที่เค้าชวนผมไปกินไอติม โดยให้ผมเลี้ยงเนื่องในวันเกิดเค้า ผมก็ไม่รุ้จะปฏิเสธยังไงในครั้งนี้ ผมจึงไปกินไอติมกับเค้าโดยที่ต้องหลบๆซ่อนๆ กลัวเพื่อนผมจะเห็น กลัวคนจะมองไม่ดี หลังจากกินไอติมกับเค้าเสร็จแล้ว พอผมกลับมาถึงบ้านผมก็รู้สึกไม่ดี เหมือนทำผิดต่อเพื่อน ผมจึงเอาเรื่องนี้ไปเล่าให้เพื่อนผมฟัง พอมันฟังที่ผมเล่ามันก็บอกว่าไม่เห็นเป็นอะไร เลิกกันไปแล้ว  ผมได้ยินคำนั้นผมก็รุ้สึกดีใจ รุ้สึกเหมือนมีความหวังขึ้นมา ผมจึงถามมันไปต่อว่า มืงยังรักเค้าอยู่มั้ย  มันก็ตอบผมมาว่า ก็มีรักบ้างแต่ไม่เท่าไรหรอก แค่มีคิดถึงบ้าง ผมก็ไม่คิดไรมาก ผมก็กลับไปคุยกับเค้าต่อ หลังจากนั้น พอตกดึกค่ำคืนนั้นผมก็โทรไปคุยกับเค้า เราก็คุยกันทั่วไปๆ แค่ผมได้คุยกับเค้าผมก็รุ้สึกดีแล้ว ไม่รุ้ว่าแบบนี้เรียกว่าชอบได้รึยัง แต่เมื่อได้คุยกับเค้าที่ไรก็รุ้สึกดีทุกที พอหลังจากคืนนั้นเราคุยกันเสร็จ พอวันรุ่งขึ้นมา เย็นวันนั้นประมาณ 4 โมงเย็น ผมจำได้ขึ้นใจเลย  เค้าทักผมมาทางเฟส แล้วบอกว่ามีเรื่องจะคุยด้วย เค้าบอกผมว่า ขอโทษด้วย เราเลิกคุยกันเถอะ คงเป็นเพราะเราหวั่นไหวอะ เราทิ้งเค้าไม่ลง ขอโทษจริงๆ ผมได้ฟังแบบนั้นผมก็ได้แต่ตอบว่าไม่เป็นไรหรอก ไม่ต้องมาขอโทษหรอก เธอมีความสุขกับสิ่งไหนก็มีความสุขกับสิ่งนั้นไปเถอะ (แต่ภายในใจของผมมันรุ้สึกเจ็บมากกว่าครั้งเก่าอีก ผมรุ้สึกเสียใจมาก) หลังจากที่ผมได้ยินแบบนั้น ผมก็ไปคุยกับเพื่อนผม แล้วก็บอกมันว่า เค้ายังรักมืงอยู่นะ มืงกลับไปคบกับเค้าเถอะ ไม่ต้องมาสนใจกุ เพื่อนผมก็บอกกับผมว่า มืงไม่เป็นไรแน่นะ ผมก็บอกมันไปว่าไม่เป็นไรหรอก อย่ามาสนใจกุเลย หลังจากวันนั้นเค้าก็กลับไปคบกันต่อ แล้วก็ขึ้นสถานะในเฟสว่าคบกันเหมือนเคย ทุกๆครั้งที่ผมเดินผ่าน ทุกๆครั้งที่เห็นเค้านั่งใกล้กัน ผมมักจะเดินหนี แล้วไม่มอง ไม่สบตา ทั้งๆที่แต่ก่อนเค้าก็ทำกันแบบนี้ตลอดผมก็ไม่ได้รุ้สึกอะไร แต่ครั้งนี้พอมันได้เห็นได้รับรู้ ผมรุ้สึกว่ามันเจ็บอย่างบอกไม่ถูก เราควรจะยินดีกับเพื่อนไม่ใช่หรอที่พวกเค้ารักกัน ผมก็ได้แต่คิดแบบนั้นอยู่เรื่อยมา

แต่หลังจากเหตุการณ์วันนั้นผ่านไปได้ประมาณเดือนกว่าๆ เค้าก็ทะเลาะกันอีกเค้าก็ทักผมมาในเฟสแล้วก็ระบายกับผมตามเคย แต่หลายวันหลังจากนั้นเค้าก็เลิกกันตามเคย แต่คราวนี้เค้าโทรหาผมแล้วก็เรียกผมให้ไปหาเค้า ผมจึงไปหาเค้า ตอนแรกผมก็ไม่ได้คิดอะไรมากเห็นเค้าเดินมาหาผมไกลๆผมก็มองเค้า(ในใจผมคิดว่ามีอะไรอีกหละเนี่ย) พอเค้าเดินเข้ามาหาผมใกล้ๆผมจึงได้เห็นน้ำตาของเค้าซึ่งตอนนั้นผมบอกเลยว่าผมอธิบายอารมณ์ของตัวเองไม่ถูกเลยที่ได้เห็นน้ำตาของเค้า เค้ามาร้องไห้และระบายกับผม ผมก็ได้แต่ปลอบใจเค้า และนั่งคุยเป็นเพื่อนเค้าอยู่กับเค้าประมาณชั่วโมงกว่าทำให้เค้ารุ้สึกดี พอวันนั้นผมก็กลับไปถามเพื่อนผมว่า มืงบอกเลิกเค้าทำไม เพื่อนผมมันไม่ยอมตอบผม ผมจึงไม่อยากเซ้าซี้อะไรมันมากเพราะถามยังไงมันก็ไม่บอก ผมก็ได้แค่ถามมันว่าคราวนี้มืงจะกลับไปอีกมั้ยเพราะกุได้คุยกับเค้าแล้วกุไม่อยากเป็นเหมือนครั้งก่อนๆ มันก็ตอบผมกลับมาว่า ไม่กลับแน่นอน ผมก็ไม่ค่อยเชื่อมันเท่าไรหรอกนะเพราะครั้งที่แล้วมันก็เป็นแบบนี้แหละ หลังจากนั้นเราก็กลับมาคุยกันอีกครั้ง โทรคุยกันบ้าง คุยกันทางเฟสบ้างสลับกันไป แต่คราวนี้ผมรุ้สึกว่า ผมกับรู้สึกดีกับเค้ายิ่งขึ้นไปกว่าเดิม เค้าบอกกับผมว่าขอโอกาสให้เค้าได้มั้ย เค้าอยากทำอะไรดีๆให้ผมบ้าง ผมก็บอกว่าไม่ต้องมาทำอะไรดีๆให้ผมหรอก ที่ผมทำไปนั้นมันมาจากความรุ้สึกล้วนๆไม่ได้หวังอะไรตอบแทนเลย แล้วเราก็คุยกันไปเรื่อยๆ เราเจอกันบ่อยๆ คราวนี้เราเริ่มเดินด้วยกันบ่อยๆ เราเริ่มใกล้ชิดกันมากขึ้น เค้าบอกกับผมว่าคราวนี้ไม่มีทางกลับไปแน่ๆ ผมก็ไม่ค่อยอยากจะเชื่อสักเท่าไร แต่ผมก็ไม่รุ้ว่าเพราะอะไรผมถึงเชื่อเค้า แล้วก็ไว้ใจเค้า  มันอาจจะคงเป็นเพราะความรุ้สึกดีๆที่เรามีให้เค้าแหละมั้ง ครั้งนี้ผมก็เตรียมใจไว้บ้างแล้วแหละ เพราะมันคงต้องมีสักวันที่เค้าจะต้องกลับไปคบกับแฟนเก่าเค้า ผมคิดมาเสมอว่า ถ่านไฟเก่ามันร้อนแค่เขี่ยนิดหน่อยมันก็ติดละ  แล้วมันก็เป็นอย่างนั้นจริงๆเราคุยกันได้ไม่กี่วัน เค้าก็กลับไปคบกันแฟนเก่าของเค้า โดยคราวนี้เพื่อนผมมันเป็นคนมาพูดกับผมด้วยตัวเองว่า กุขอโทษหวะกุกลับไปคบกับเค้าแล้ว ผมก็ได้ฟังก็พูดไม่ค่อยออก ก็ได้แต่ตอบว่า เออไม่เป็นไร กุชาแล้ว(แต่ความรุ้สึกตอนนี้มันจุกมากจนบอกไม่ถูกไม่รุ้จะอธิบายยังไง) ผมก็บอกกับมันไปว่างั้นกุขออะไรมืงหน่อยได้มั้ย มืงดูแลเค้าให้ดีๆได้มั้ย รักเค้าให้มากๆได้มั้ย อย่าเลิกกันอีกได้มั้ย แล้วก็ไม่ต้องมาสนใจกุเลย มืงทำตัวตามปกติเลย คิดซะว่ามันไม่เคยมีเรื่องราวเหล่านี้เกิดขึ้น มันก็บอกกับผมว่าจะทำให้ได้ แล้วพอผมคุยกับเพื่อนผมเสร็จ เค้าก็ทักเฟสผมมาแล้วบอกกับผมว่า ขอโทษจริงๆ จะไม่มากวนแล้วหละ จะทำตามที่ขอนะ (คือก่อนหน้านั้นผมเคยบอกเค้าไว้ว่า ถ้าเลิกคุยกันไปแล้วไม่ต้องมาสนใจ มาใส่ใจอะไรกันเลย) คราวนี้ผมก็ตอบไปว่า ชั่งมันเถอะ ลืมๆมันไปเถอะ คิดซะว่ามันไม่เคยมีอะไรเกิดขึ้นก็ได้ แต่ผมก็บอกเค้าว่า แต่ยังไงถ้าเธอรู้สึกอึดอัด ท้อแท้ ไม่ไหวอยากระบายจริงๆ  ผมยังยินดีรับฟัง และยังรับฟังเสมอนะ ขอแค่เป็นที่ระบายให้เธอก็พอแล้ว แล้วเราก็เลิกคุยกันไป

ซึ่งล่าสุดมันเกิดวันนี้สดๆร้อนๆเลย ผมยังเสียใจไม่หาย เสียความรุ้สึกเอามากๆ  ไม่อยากจะเชื่อคำพูดของใครอีกแล้ว ผมไม่เข้าใจทำไมคนเรามีอะไรไม่พูดไม่บอกกันตรงๆแต่แรก ถ้าพูดแล้วทำไม่ได้ก็อย่าพูดมาเลยดีกว่ามันเสียความรู้สึก (ผมไม่ได้คัดค้านหรือโมโหที่เค้ากลับมาคบกันหรอก เพราะเราบังคับใครไม่ได้อยู่แล้ว ผมก็แค่รุ้สึกเสียใจกับคำพูดแค่นั้น) อันที่จริงผมก็มีส่วนผิดแหละที่ไปยุ่งกับแฟนเก่าของคนอื่นซึ่งมันไม่ควรที่เราจะเข้าไปยุ่งเลยด้วยซ้ำ ยิ่งเป็นแฟนของเพื่อนด้วย เราโทษใครไม่ได้เรามันผิดเอง