เรื่องมันมีอยู่ว่า แม่ของเราไม่ชอบลูกสาว และเราก็เป็นลูกสาวเพียงคนเดียว
เรามีน้องชายถึงสี่คน จริงๆแล้วในความเป็นแม่ เราเชื่อว่าคนเป็นแม่ก็รักลูกทุกคน
แต่อาจเป็นเพราะ ความรู้สึกของเขาที่มีอยู่เป็นทุนเดิม ที่ไม่ชอบเด็กผู้หญิงซึ่งเราเอง
ก็ไม่รู้ว่าทำไม และสิ่งนี้เองทำให้เรา มีหลายครั้งที่รู้สึกได้ว่าแม่ไม่รัก เพราะคำด่าที่เขา
พูดออกมาให้กับเรา มันเหมือนคำสาปแช่ง ไม่ใช่การอวยพร ในขณะที่เราไม่เคยได้ยินคำ
เหล่านั้น ที่แม่จะพูดกับน้องเลย เราเลยนึกย้อน ว่าเป็นเพราะการกระทำอะไรของเราหรือเปล่า
ที่ทำให้แม่ต้องใช้คำเหล่านั้นกับเรา ตอนเป็นเด็ก เราเชื่อว่าทุกคนก็เป็น นอนตื่นสาย ทำอะไรช้า
ทำงานบ้านไม่สะอาด ซึ่งทุกอย่างเราก็เหมือนน้องชาย แต่แม่กลับว่าเรา โดยใช้คำพูดเหมือนไม่ใช่แม่

เราพยายามลืม เพราะนี่เราเองก็อายุมากขึ้น และผ่านเรื่องราวร้ายๆมามากมาย จนวันนี้เราเจออีกแล้ว
เราห่วงน้อง บอกให้แม่อย่าอุ้มเขาตลอด ช่วยตลอดทั้งๆที่ไม่จำเป็น แต่แม่ก็โกรธและเช่นเดิม คำสาปแช่ง
ก็เริ่มขึ้น เราผิดหรือที่เตือน เราห่วงน้อง เราเหนื่อยมากเลยล่ะ เราเป็นคนเชื่อว่า ถ้าพ่อแม่อวยพร ชีวิตเราก็
จะเป็นดั่งคำของพ่อแม่ แต่นี่ เราเจอมาสามสิบกว่าปี ต่อให้ทำดีแค่ไหนก็ไม่เคยมีค่าพอในสายตาเขาเลย

มีเพื่อนอยู่คนหนึ่งเขาคาดหวังจะมีลูกชาย แต่กลับได้ลูกสาว เราเองก็บอกว่าลูกสาวก็ดีนะ มันก็มีดีกันคนละแบบ
ยังไงก็ลูกนะ คนแรกด้วย แต่เขาก็ยังคงไม่ค่อยชอบ เพราะอยากมีลูกเพียงคนเดียว ด้วยความที่มีพี่น้องเป็นหญิงหมด
เขาเลยไม่อยากได้ลูกสาว เราแอบคิดในใจว่า อย่าได้เป็นเหมือนแม่ของเราก็พอ

เราไม่เคยเกลียดแม่เลย ต่อให้แม่ไม่รักก็เหอะ ถ้าจะเกลียดก็เกลียดที่ตัวเองทำให้แม่รักไม่ได้ เราคงไม่สามารถดูแลน้องของเราแทนแม่ได้เช่นกัน เพราะมันเกินความสามารถของเรา และเราก็จะไม่รับปากสิ่งนี้กับแม่ของเราเมื่อวันนั้นมาถึง จะว่าเราไม่ดีก็เหอะ เราขอรับปากเฉพาะในสิ่งที่เราคิดว่าทำได้ดีกว่า ดีกว่ารับปากไปส่งๆ แล้วก็ทำไม่ได้ เราขอเปลี่ยนตัวเราเอง เราจะไม่เป็นคนเก่าที่แบกโลกทั้งใบไว้ ทั้งๆที่รู้อยู่ว่าทำไม่ไหว

เราขอเถอะนะคะ ใครที่รักลูกที่เพศของลูก หรืออะไรก็แล้วแต่ ในใจลูกนั้นพ่อและแม่คือที่สุดของเขา ได้โปรดแสดงความรักและมาตรฐานเดียวกันกับลูกทุกคน เด็กไม่พูดออกมาไม่ใช่ว่าเขาไม่รู้สึกนะคะ

จากแม่ออสติน (ที่เคยเป็นลูกชังคนหนึ่ง)