"ขอเปลี่ยนเป็นมุมมองของคนที่อยากจะมีลูกแล้วกันนะคะ"
พอดีต้องขออภัยที่ได้เลือกหัวข้อผิดไป เปลี่ยนหัวข้อไม่เป็นด้วยค่ะ   ต้องขอโทษคนที่เข้ามาแล้ว รู้สึกว่า จขกท ได้สื่อ ได้พิมพ์ ไปนั้นไม่เหมาะกันในหัวข้อนี้นะคะ
แค่ไปได้ยินคนที่เค้าไม่อยากจะมีและเหตุผลของเค้า ถึงอยากจะบอกเหตุผลในแง่ของเราบ้างเท่านั้นเอง
ต้องขอโทษจริงๆค่ะ และขอบคุณทุกคนที่เข้ามาออกความเห็นกันนะคะ  


มาเพ้อเบาๆก่อนนอน    วันนี้มีเพื่อนร่วมงาน จขกท คุยกัน
ว่าทำไมเธอถึงอยากมีลูกละฉันไม่เห็นอยากมีเลย โตไปพึ่งตอนแก่ได้รึเปล่าก็ไม่รู้??  และอีกหลายคำถามที่เคยได้ยินได้เห็นมา...  ซึ่งสำหรับเราแล้วไม่ได้อยากจะมีลูกเพราะหวังพึ่งยามแก่เฒ่าเลย
เราอยากจะมีลูกนะคะ  โดยส่วนตัวเป็นครูสอนเด็กๆ  รู้สึกรักและผูกพันธ์กับเด็กทุกคนที่ได้เจออยู่แล้ว
ขนาดลูกศิษย์ตัวเอง เวลาเราสอนเค้า  เค้าทำได้  เราดีใจ ภูมิใจในหลายๆสิ่งกับเด็ก ได้เห็นอะไรหลายๆอย่าง
เห็นพัฒนาการ ทุกครั้งที่เด็กๆเจริญเติบโต   จนวันนึงเรามีโอกาสได้ตั้งท้องเอง  ความรู้สึกรักเด็กคนนี้จังทั้งๆที่ยังไม่เห็นหน้า   อยากดูแล  อยากทุ่มเท
อยากจะมอบสิ่งดีๆที่เราเคยได้รับจากพ่อ แม่ ของเราถ่ายทอดไปที่เค้า  อยากจะให้เค้ามีความรู้สึกเหมือนที่เราเคยได้รับจากครอบครัว
และอยากจะได้ความรู้สึกของคนเป็นแม่.. อยากจะเข้าใจแม่ ผู้หญิงที่เก่งที่สุดที่คลอดเรา  เลี้ยงเรามาได้ขนาดนี้  
เราเคยมีโอกาสสมหวัง และ... ก็ได้แท้งเค้าไปตอนอายุครรภ์ 6 week  
ตอนนี้กำลังรอเค้ากลับมาหาอีกครั้งค่ะ  คือในความคิดเรา อาจจะไม่ได้คิดถึงว่า  สังคมปัจจุบันมันเลวร้ายนะ   ลูกอาจจะเสียคนได้นะ
จะดูแลเค้าดีพอไหม?   เด็กจะเกเร  ติดยาเสพย์ติดตามเพื่อนไหม?  จะท้องก่อนแต่งรึป่าว?  หรือชีวิตของเค้าจะเสียคนไหม?
คือสิ่งเหล่านี้อาจจะไม่ค่อยอยู่ในหัวเราเท่าไรนัก  เพราะเราเชื่อว่า  ดีชั่วอยู่ที่ตัวทำ  สูงต่ำอยู่ที่ทำตัว
เราคิดว่าการศึกษาไม่ได้ทำให้คนเป็นคนดีหรือเลว   สถาบันครอบครัวก็เช่นกัน   แม่เราสอนเสมอว่า  
ลูกเลี้ยงได้แต่ตัว  แต่หัวใจมันเลี้ยงไม่ได้   สอนได้  มอบสิ่งที่ดีที่สุดให้ได้  แต่จะเลือกเดินทางไหนมันเป็นกรรมของเค้าเอง....

เราก็คิดเช่นนั้นค่ะ  เราสอนได้เท่าที่สอน ให้เค้าได้เท่าที่จะให้   เราไม่เดือดร้อนอะไรอยู่แล้ว  ฐานะ หน้าที่การงาน   เราไม่หวังเลยว่าจะให้ลูกมาเลี้ยง
สิ่งเดียวที่ต้องการคืออยากให้เค้ามาอยู่เป็นครอบครัวกับเรา  สามีเคยพูดกับเราว่า ถึงในอนาคตเรามีลูก  ถึงลูกจะไม่เลี้ยง  หรืออะไร
แต่เราสองคนก็จะมีกันตลอดไป  ใครทิ้งเราหรือสายเลือดในไส้ทิ้งเรา  แต่เราจะไม่ทิ้งกันอยู่กันสองคนตายายก็ได้  ก็เราเป็นผู้ให้นิเนอะ...  แค่นั้นพอแล้วค่ะ  เรามีสามีที่ดี  มีคู่ชีวิตที่พ่อแม่ครอบครัวเราไว้ใจให้เค้าอยู่กับเราและดูแลเราจนกว่าจะตายจากกันไป   แค่นั้นมันเพียงพอกับเราแล้วค่ะ  
เรามิได้หวังสิ่งใดจากลูกมาก เพียงแต่เราหวังอย่างเดียว  คือการให้  เราอยากจะเป็นผู้ให้ค่ะ  

ครั้งนึงในชีวิต ที่เราได้รับโอกาสให้ตั้งท้อง  ได้รับโอกาสให้ดูแลคนๆนึง  ทั้งๆที่ตัวเราลำบากแพ้ท้องแทบแย่  แต่มันเป็นความทรมานที่มีความสุขที่สุด  เราหลงรักสิ่งเล็กๆที่เรายังไม่เห็นหน้า  คือให้อธิบายวันนี้ก็อธิบายไม่หมดค่ะ ว่าทำไมถึงอยากมีลูก  พื้นฐานเรารักเด็กด้วยละมั้งคะ อิอิ

ความเห็นนึงของคนที่อยากมีลูก  
ผู้หญิงคนนึงที่อยากเป็นแม่ค่ะ