คบกันมา 4ปี มีลูก 1 เราทำงานกินเงินเดือน ส่วนเขาค้าขายเปนพ่อค้าคนกลาง ตั้งแต่คบกันมาเราไม่ค่อยรบกวนเขามากไม่ว่าเรื่องงาน/เงิน/เสื้อผ้าหน้าผม เราแอบเกรงใจและคิดว่ารายได้เราก็รับผิดชอบตัวเองได้ทั้งหมด บางทีเผื่อแผ่ไปถึงเขาด้วย เราก็ไม่ได้เ็บมาคิดเล็กคิดน้อย ถือว่าเราร่วทุกข์ร่วมสุขกัน จนทุกวันนี้เรายังดูแลตัวเองและลูกถ้าขาดเราค่อยเอ่ยปากขอ เป็นบางเดือนเท่านั้นครั้งละไม่เกิน 4,000 ซึ่งสำหรับเราคิดว่ามันก็ไม่ได้มากมายอะไร แต่บางครั้งเราก็แอบคิดว่าเขาเห็นแก่ตัวหรือเปล่าที่นั่งมองเรากับลูกไปวันๆไม่เคยเอ่ยปากถามว่าเราขาดเหลืออะไรไหม ทุกอย่างเราต้องเปนคนเอ่ยปาก ได้บ้างไม่ได้บ้าง บางครั้งเราถามตัวเองว่าถ้าเราไม่มีเงินเดือนคือต้องอดกันใช่ไหมเพราะเขาจะพูดเปนอยุ่คำเดียวคือไม่มีตังค์ เขาไม่เคยซื้ออะไรมาฝากเราแม่ลูกเลยแม้แต่ของกิน ซื้อแต่ของตัวเอง เวลาบอกว่าช่วยซื้อของกินให้หน่อยก็จะออกแนวรำคาญบอกว่าเหนื่อย ทำไมเราชอบหาเรื่องให้เขาลำบากขนาดนี้ เราถามตัวเองบ่อยๆว่านี่หรือคือพ่อของลูก เขาชอบหนีปัญหา เจอปัญหานิดหน่อยจะท้อแท้ทันที ขายของมาได้ก็มักจะบอกว่าเอาไปต่อทุนหมดแล้ว ไม่มีช่วยเรา หรือไม่งั้นก็ต้องรอจนกว่าเขาจะขายของได้อีกรอบพอถาม็บอกไม่รุ้อย่ามาคาดคั้น

ตอนนี้เราแพลนจะซื้อบ้าน เขาบอกเราว่าชอบทำอะไรเกินตัว มีปัญญาจ่ายหรือเปล่า ถ้าคิดจะดึงเขามาเกี่ยวข้องเรื่องบ้าน เขาไม่เอาด้วยบอกตรงนี้เลยว่าไม่มีเงิน เราไม่อึ้งแต่รู้สึกว่าเกลียดผู้ชายคนนี้จับใจ เราไม่สนใจเดินหน้าเรื่องบ้านต่อไปเพราะเราอยากมีบ้านใหเปนหลักประกันให้ลูกในอนาคต

ตอนนี้เราคิดได้อย่างเดียวคือการแยกทาง เพราะมีเขาอยุ่ก็เหมือนไม่มี เราเปนคนไม่ค่อยพูดแต่ take action ไปเลย แต่เรื่องนี้เราเปนฝ่ายพูดแกมขอร้องเขาให้พยายามลดความเห็นแก่ตัวลงบ้างเพื่อลูกแต่ดูเหมือนจะไม่ได้ผลเขายังเปนเหมือนเดิม

เราอยากถามเพื่อนๆในนี้ว่าเคยเจอปัญหาแบบนี้บ้างไหม แล้วแก้ปัญหากันยังไงบ้างสำหรับชีวิตคุ่ เราควรให้โอกาสเขาอีกไหม
ขอบคุณสำหรับทุกความเห็นค่ะ