หลังจากได้เจ้านายแจ้งว่าต้องมาทำงานที่ประเทศเกาหลีเป็นเวลา 3 เดือน แต่คำสั่งอย่างเป็นทางการกลับบอกล่วงหน้าเพียง 2 อาทิตย์ก่อนเดินทาง ซึ่งแน่นอนว่าทำวีซ่าไม่มีทางทันอย่างแน่นอน ดังนั้นวิศวกรไทยหัวใจห้าวหาญอย่างเรา จึงต้องแปลงร่างเป็นแรงงานต่างด้าวแอบมาทำงานโดยถือพาสปอร์ตเนียนเป็นนักท่องเที่ยว แม้ใจจะหวั่นกลัวโดนจับที่ตม. แต่ก็ปลอบตัวเองว่า บริษัทเราก็ใหญ่ บริษัทที่มาทำด้วยก็ใหญ่ คงไม่โดนส่งกลับประเทศหรอก

              ความทุลักทุเลในการเตรียมการ ไม่ว่าจะเป็นยกเลิกที่พักที่ระยอง จองตั๋วเครื่องบิน จองที่พักที่เกาหลี แลกเงินวอน แลกเงินดอลลาร์ เอารถไปให้แม่ดูแลที่บ้านนอก เตรียมเสื้อผ้าที่จะมาใส่ทำงาน(อันนี้ต้องเตรียมการดีหน่อย เนื่องจากอยู่ออฟฟิตที่มาบตพุด ใส่แต่ชุดโรงงานกับเสื้อโปโล ไม่อยากเอามาใส่ที่เกาหลี...อายเค้า) รวมทั้งเลี้ยงฉลอง-เลี้ยงส่งกันแทบทุกคืน เล่นเอาเพลียไม่น้อย แต่ก็ไม่ลืมเตรียมเอกสารการทำงาน เอกสารการเงินต่างๆ เพื่อแสดงว่า เราก็ไม่ใช่ไก่กานะ มีงานทำเป็นหลักแหล่ง นี่ๆ มาประเทศยู ไอมีตังค์นะ แต่จริงๆคือ กลัวโดนสัมภาษณ์แล้วโดนส่งกลับ (ฮา)
  
              วันเดินทางยังไม่วาย พี่ชายเลี้ยงส่งเป็นรอบสุดท้าย บ๊าย-บายเบียร์เย็นๆ ใส่น้ำแข็ง(ประเทศไทยเป็นประเทศเดียวที่กินเบียร์ใส่น้ำแข็ง) ทิ้งทวนด้วยลาบ ส้มตำ อาหารอีสานสุดแซ่บที่จะไม่ได้เจออีก3เดือน (พิมพ์ไปน้ำลายสอไป กับข้าวไทย อร่อยสุดในสามโลกแล้ว...เจ้คอนเฟิร์ม) เลี้ยงส่งกันไปกันมา จนรถมารับที่บ้านพี่ชายที่ระยองตอนตี 2 เพื่อมาขึ้นเครื่องที่สุวรรณภูมิตอนตี5 โดยแวะรับเจ้านายที่พัทยาอีก 2 คน มาถึงสนามบินตอนตี 5 ทันเปิดเค้าเตอร์พอดี เช็คอินแล้วเดินเช็คราคาของดิวตี้ฟรีนิดหน่อย ก่อนล้อหมุน เอ้ย!!! เครื่องขึ้นตอน 7โมงเช้า

              ใช้เวลาเดินทางทั้งหมด 5 ชั่วโมง แต่มาถึงสนามบิน Incheon ตอนบ่าย 2 ของประเทศเกาหลี ผลปรากฏว่า พอมาถึงสนามบินเกาหลีเท่านั้นแหละ อะไรมันจะผ่านง่ายดายขนาดนั้น ไม่ตรวจอะไรเลย ง่ายจนงง...นี่เราเข้าประเทศเค้ามาแล้วหรือนี่ สวัสดีเกาหลี อังยองฮาเซโย....