เพลียค่ะ อ่านแต่ละความเห็นสงสารเมีย โดนผัวทำร้าย คับแค้น สมควรแล้วที่โดนแบบนี้ เป็นใครก็ทำ?
ดิฉันจะเล่าเรื่องให้ฟัง คุณแม่ของดิฉันเป็นลูกสาวรองอธิบดีกรมนึง เกิดมาไม่เคยลำบาก
ถูกส่งไปทำงานที่เชียงใหม่ ได้เจอกับคุณพ่อซึ่งเป็นเพื่อนร่วมงาน รักกัน จนท้องพี่ชายดิฉัน
พ่อไม่มีสินสอดมาขอ เพราะครอบครัวฝ่ายพ่อไม่มี
นี่ไม่ใช่นิยายขวัญเรียม ดอกฟ้ากับหมาวัด ได้กัน จบ แฮปปี้เอนดิ้ง มันกำลังจะเริ่มต่างหาก
คุณตาคุณยายอับอายผู้คน เพื่อนฝูง แต่ไม่พูดไม่ว่าแม่ให้เสียใจ ไม่มีงานแต่ง ไม่มีอะไรทั้งนั้น
จดทะเบียนเท่านั้นระหว่างนั้นช่วยกันทำมาหากินดี จนแม่ท้องแก่ พ่อเริ่มกินเหล้า ติดวงเหล้าไม่เข้าบ้าน
แม่ปวดท้องคลอดพี่ชายต้องอาศัยคนข้างบ้านพาไปรพ. เพราะพ่อไม่อยู่ แม่ไม่กล้าบอกตายาย
ตายายขึ้นไปเยี่ยมจากกรุงเทพ พ่อสำนึกผิดคอยดูแลช่วยเหลือรักพี่ชายดิฉันมาก แต่ก็ยังไม่ขาดจากวงเหล้า
จนพี่ชายอายุได้ขวบ พ่อไม่ใช่แค่ติดเหล้า ติดการพนันหนักขึ้นด้วย เงินทองไม่พอใช้ เบียดบังเอาจากแม่ แม่ไม่ให้ก็ตบตี แม่อยู่เชียงใหม่อย่างคนอดๆอยากๆ แม่เคยแต่งตัวสวย ใช้ของมีราคา สมัยนั้นการเดินทางไปกลับกรุงเทพฯ-เชียงใหม่ค่อนข้างลำบาก แต่คุณตาก็จะหาโอกาสไปเยี่ยมบ่อยๆ เห็นสภาพแม่ตาก็คงรู้ เพราะเจ้านายแม่เป็นลูกน้องของตา แต่ตาไม่ถาม แอบหยิบยื่นให้แม่ไว้ซื้อนมตลอดเวลา เงินเดือนราชการปี 23 ไม่ถึง1,500 บาท แม่ต้องเป็นหนี้คนที่ทำงานเพราะต้องเลี้ยงลูก และต้องโดนรีดไถเอาไปลงขวดลงบ่อน แม่ขอเลิกกับพ่อหลายที แต่พ่อไม่ยอม ซ้ำยังโดนทำร้ายตบตี จนแท้งพี่คนที่สอง คุณตาขึ้นมาเยี่ยมเห็นสภาพแม่ก็ทนไม่ไหว เรียกพ่อมาคุยให้เลิกกันทันที พ่อกลัวตามาก จึงรับปากจะเลิก ตาวิ่งเต้นให้แม่ย้ายไปอยู่จ.สระบุรี ใกล้กรุงเทพฯ ตอนนั้นตาก็เกษียนพอดี แม่ย้ายมาไม่นานพ่อก็ตามมาง้อคืนดี แม่ใจอ่อน จนตั้งท้องดิฉัน พ่อไปๆมาๆอยู่เชียฃใหม่ สระบุรี ตอนนั้นก็มีคนมาบอกแม่ว่าพ่อมีเมียใหม่อยู่อ่างทอง แม่ให้พ่อเลือก พ่อเลือกแม่ พ่อได้ย้ายตามแม่มา จนท้องแก่ พ่อก็เลือกคบเพื่อนไม่ดีอีกครั้ง แต่คราวนี้หนักกว่าที่เคย พ่อติดยาเสพติดที่หนักกว่าเหล้า ดิฉันเกิดมาอย่างทุลักทุเล พ่อโดนจับ แม่เจ็บท้องคลอด คุณตาคุณยายมาเยี่ยมด้วยน้ำตาสงสารชะจากรรมของลูกสาว แต่ก็ทำได้เพียงขอให้พ่อแก้ไขตัวเองใหม่ พ่อทำดีได้ไม่นานก็ดีแตก กลับเข้าไปในวังวนเดิม เข้าออกคุกเป็นว่าเล่น แม่อับอายเพื่อนที่ทำงานจนชาชิน ดิฉันโตมากับการโดนเพื่อนล้อลูกไอ้ขี้ยา นี่คือเรื่องจริง แม่ขอให้พ่อเลิกกับแม่ พ่อก็ไม่เลิกระแวงตบตีแม่หาว่าแม่จะมีชู้ พ่อแม่ตบตีทะเลาะกันดิฉันกับพี่ชายเห็นทุกวัน พ่อขโมยเงินค่ากับข้าว แม้กระทั่งทีวี ตู้เย็นโดนจำนำเกลี้ยง มีเพียงตากับยายเท่านั้นที่คอยหยิบยื่น แม่เป็นหนี้คนที่ทำงาน ตาก็คอยมาล้างหนี้ให้ จนสุดท้ายพ่อติดยาหนัก ติดหนี้พนัน เจ้าของบ่อนมันมายกของในบ้านดิฉันไปจนเกลี้ยง โต๊ะ ตู้ เตียง ไม้สักที่ตาสะสมไว้ให้แม่ โดนยกไปหมด แม่นั่งร้องไห้อยู่หน้าบ้านเป็นที่เวทนาของคนแถวนั้น หมดเกียรติและศักดิ์ศรีลูกสาวรองอธิบดี นิสิตมหาวิทยาลัยชื่อดังลงวันนั้น ชาวบ้านชาวช่องแห่กันออกมามุงดูพวกสารเลวยกของไป พ่อยืนตัวลีบปกป้องใครไม่ได้ ดิฉันกับพี่ชายร้องไห้กระจองอแง จนคนข้างบ้านทนไม่ไหวมาอุ้มไปเลี้ยง ตารู้ข่าวจากลูกน้องเก่ารีบมาไถ่ข้าวของคืนมาให้ ตาถือปีนมาจะยิงพ่อให้ตาย ตาเล่าให้ฟังว่า ตาแค้นแสนแค้น แต่พอตาหันมาเห็นลูกกะตาของพี่ชายดิฉันตาทำไม่ลง ตาสงสารหลานกลัวว่าหลานโตขึ้นมาจะถามหาพ่อแล้วตาจะตอบว่าอย่างไร ... แม่อยู่กับความลำบากแบบนี้ซ้ำแล้วซ้ำเล่า พ่อติดคุก โดนไล่ออกจากราชการ แม่หาเลี้ยงลูกคนเดียวโดนมีตาคอยหยิบยื่น ตาเพียรมาหาบ่อยๆเพื่อปกป้องแม่ พ่อไม่สามรถเลิกยาได้ แต่ถ้าตาอยู่บ้านก็จะไม่กล้าออกไปทำไม่ดีนอกบ้าน ไม่กล้าไถเงินแม่ แม่ทุกข์ทรมานเพราะเลือกคนผิดจนดิฉันอายุ12ปี พ่อล้มป่วยเพราะโรครุมเร้าจากการใช้ยามานาน ก่อนพ่อตายพ่อจูบมือแม่ และก้มลงกราบเท้าขอขมา แม่บอกพ่อว่า อย่าคิดมาก แม่ให้อภัย ให้พ่อคิดแต่เรื่องดีๆ จะได้ไม่เจ็บปวดแล้วไปสบาย พ่อจูบมือดิฉันแล้วยกมือไหว้ขอโทษที่พ่อทำตัวไม่ดี ไม่ทำหน้าที่พ่อที่สมบูรณ์ ดิฉันสงสารพ่อจับใจ ให้อภัยพ่อทุกอย่าง และพ่อก็ตายอย่างสงบ เมื่อ 18 ปีที่ผ่านมา ทุกอย่างยังอยู่ในความทรงจำ
ทุกเช้าแม่ตื่นมาใส่บาตรให้พ่อ แม่ยังผวาอยู่ยังกลัวว่าที่พ่อตายเป็นเพียงฝันไป แม่ดีใจที่รู้ว่าพ่อตายแล้ว แม่หมดเวรหมดกรรมแล้ว แม่ไม่อาฆาตพ่อ แม่ไม่เคยคิดฆ่าพ่อ แม่ให้อภัยพ่อทุกอย่าง.... แล้วทำไมคุณแม่ดิฉันดูข่าวเมียที่สั่งฆ่าผัว แม่ดิฉันบอกว่าสงสารลูกๆของเขา สงสารพ่อแม่ของผู้ชายที่ต้องสูญเสียพ่อ และลูก ไปด้วยวิธีลอบยิงนี้ จะว่าแม่ของดิฉันไม่เคยเจอ ไม่เคยโดนมาก่อนก็ไม่ใช่ วิธีที่จะหลุดพ้น เลิกรากันมีตั้งมากมาย ทำไมต้องทำตัวเป็นศาลตัดสินเขาด้วยการฆ่า ยุติธรรมแล้วจริงๆเหรอคะ??
ขอเพิ่มเติม
ดิฉันไม่เคยคิดว่าแม่ทำถูกที่ไม่ยอมเลิกกับพ่อให้เด็ดขาด ดิฉันรู้สึกเจ็บปวดแค้นแทนแม่ด้วยซ้ำ
แต่ดิฉันว่าดิฉันเข้าใจเมื่อดิฉันโตขึ้นมามีวุฒิภาวะมากพอ คุณแม่ดิฉันเคยให้แง่มุมมองไว้ว่าไม่มีใครเลวสุดขั้วดีสุดขีด
ทุกคนมีแง่มุมมืดและสว่าง ขึ้นอยู่กับเราจะรับมุมมืดและให้อภัยได้แค่ไหน แม่ไม่ได้รักพ่อ แต่แม่สงสารพ่อ
พ่อเกิดมาในครอบครัวที่พ่อแม่รังแกฉัน ปู่ย่าไม่เคยให้ความรักพ่อเพียงพอ พ่อเป็นลูกคนโตที่ต้องเสียสละ
พ่อเป็นคนหน้าตาดี เข้าขั้นหล่อมาก ปู่ย่าหวังให้พ่อมีเมียรวยๆ ยุให้พ่ออยู่กินกับเศรษฐีหม้าย หวังสบาย
พ่อเรียนจบน้อยกว่าแม่มากมายนัก พ่อจึงมีปมในใจ ความอ่อนไหว อ่อนแอ นำพ่อไปสู่ด้านมืด
แต่พ่อก็ยังมีด้านสว่างที่แม่มองเห็น พ่อเป็นคนขยันทำงานบ้าน แม้ไม่ได้ช่วยเรื่องรายได้มาเลี้ยงครอบครัว
แต่พ่อก็มีหน้าที่เป็นแม่บ้านที่ดี พ่อเป็นคนสะอาด ทำกับข้าวเก่ง พ่อเสียสละให้ลูกให้น้องๆของพ่อเสมอมา
ครั้งนึงเมื่อดิฉันกลับไปเยี่ยมบ้านพ่อที่เชียงใหม่ พี่น้องของพ่อมากันมากมาย บ้านหลวงซึ่งมีเพียงชั้นบนชั้นล่าง
ไม่มีห้องนอน ถูกน้องๆของพ่อจับจองให้ครอบครัวได้นอนพักสบายไปหมด ดิฉัน พ่อ พี่ชาย ต้องมานอนในครัว
ดิฉันถามพ่อว่าทำไมพ่อเป็นพี่คนโตไม่ใช้สิทธินอนห้องชั้นบน พ่อบอกดิฉันว่า บ้านเรามีห้องนอนสบาย
บ้านพวกน้องๆ หมายถึงลูกอา ไม่มีแบบนี้ เราต้องให้เขานอนสบายบ้าง อย่าไปคิดอะไรมาก แบ่งปันกันไป
พ่อเป็นคนมีน้ำใจ ใครขอความช่วยเหลือ มีงานศพ กฐิน ผ้าป่า แต่งงาน ขึ้นบ้านใหม่ พ่อเอาแรงไปช่วยตลอด
จนคนแถวนั้นรักพ่อ วันนึงบ่อนแถวนั้นตำรวจบุกจับตอนกลางวัน คุณครูประถมของดิฉันอยู่ในวงนั้นด้วยโดนจับ
แม้พ่อจะวิ่งหนีตำรวจพ้นแล้ว พอเห็นว่าคุณครูดิฉันถูกจับ พ่อเข้าไปหาตำรวจขอโดนจับแทนเอง เพราะพ่อสงสาร
กลัวคุณครูดิฉันหมดอนาคต พ่อบอกตำรวจว่าผมไม่มีประวัติอะไรจะเสีย จ่าจับผมไปแทนเถอะปล่อยครูเขาไป
นี่เป็นคำบอกกล่าวจากคุณครูของดิฉันที่ยังไม่ลืมเมื่อพ่อช่วยเขาไว้ ดิฉันกลับไปกราบท่านทีไรท่านก็จะรื้อฟื้น
เรื่องราวดีๆของพ่อมาให้ดิฉันฟัง พ่อเป็นคนเพื่อนเยอะ ทุกคนรักพ่อ เพราะพ่อไม่เคยเอาเปรียบใคร
ดิฉันเป็นลูกที่เลว เพราะดิฉันดูถูกพ่อ ไม่เคยเชื่อมั่นในตัวพ่อเลย บ้างครั้งดิฉันก็ก้าวร้าว พ่อเข้าใกล้
ดิฉันจะเดินหนีทันที เหมือนไม่มีพ่ออยู่ตรงนั้น แต่พ่อก็ไม่เคยถือโกรธ แม่บอกว่าพ่อรักดิฉันมาก
เมื่อดิฉันมีปจด ครั้งแรก ดิฉันไม่รู้ตัวเพราะยังเด็กมากนัก พ่อเป็นคนซักผ้าพ่อเห็นจึงไปบอกแม่
พอแม่มาบอกดิฉัน ร้องไห้ กลัว ไม่ยอมไปโรงเรียน พ่อคอยปลอบและไปส่ง เรื่องแค่นี้เล็กจะตาย คนเขาเป็นกันทั้งโลก
ดิฉันจึงหายกลัว และพ่อก็ไม่เคยรังเกียจที่จะซักผ้าเปื้อนเลือด จนแม่สอนให้ดิฉันซักเองพ่อยังบอกไม่ถือ
เป็นตัวอย่างความดีของพ่อซึ่งพอจะมีบ้าง ไม่ใช่จะเลวร้ายจนผิดมนุษย์มณา
แม่สอนดิฉันเสมอให้เคารพพ่อ ให้สงสารและเข้าใจ พ่อไม่ได้มีแง่มุมที่ตบตีแม่ ติดยาเสพติดเท่านั้น
พ่อรักแม่ เทิดทูน ภูมิใจที่จะอวดใครๆว่าแม่เป็นเมียที่ดี พ่อไม่เคยมีใครอีกตั้งแต่ครั้งนั้นที่ห่างจากแม่ไป
พ่อไม่เจ้าชู้ให้แม่ทุกข์ใจ แม้ว่าพ่อจะไม่ใช่คนดีเต็มร้อย %
ในบางครั้ง เราโกรธเราเกลียด แต่พายุพวกนี้จะสงบได้ เมื่อเราใจเย็นลง และมองเขาในอีกแง่มุมดีๆที่เขาทำให้เรา
ดิฉันไม่ได้เอาประสบการณ์ของแม่ไปเปรียบเทียบกับใคร แต่ดิฉันต้องการจะสื่อสารว่า
เราอย่าไปตัดสินใครว่าเขาเลวร้ายจนให้อภัยไม่ได้ โทษตายคือสิ่งที่สมควร
เขาไม่ได้เป็นเพียงผัวใคร แต่เขายังมีหน้าที่เป็นพ่อ เป็นลูก คนอื่นด้วย เราเจ็บคนอื่นก็เจ็บได้
ให้มองถึงคนอื่น อย่างเช่นดิฉันจะมองไปถึงลูกของเขา พ่อแม่ เพื่อนฝูง เขาก็ต้องเสียคนที่เขารักเหมือนกัน
ถ้าเขาโกรธขึ้นมา ก็แก้แค้นกันไปไม่มีสิ้นสุด อย่าทำให้การฆ่ากันตายเป็นเรื่องที่สามารถทำได้หรือสมควรตาย
ดิฉันสงสารคุณหมอ แต่ดิฉันไม่อยากเห็น ข้อความที่แสดงความเห็นกันว่า หมอโดนกระทำ หมอแก้แค้นได้
เป็นใครโดนแบบนี้ก็ต้องทำ โทษตายไม่ใช่มนุษย์ที่ตัดสิน พระเจ้าเท่านั้นที่สร้างมนุษย์มาด้วยความรัก
ฆ่าผัวตายคนบอกเข้าใจ เป็นใครก็ทำแบบนี้ เจริญล่ะเฉลิมไทย คิดถึงลูก คิดถึงพ่อแม่ผัวบ้างรึเปล่า?
ดิฉันจะเล่าเรื่องให้ฟัง คุณแม่ของดิฉันเป็นลูกสาวรองอธิบดีกรมนึง เกิดมาไม่เคยลำบาก
ถูกส่งไปทำงานที่เชียงใหม่ ได้เจอกับคุณพ่อซึ่งเป็นเพื่อนร่วมงาน รักกัน จนท้องพี่ชายดิฉัน
พ่อไม่มีสินสอดมาขอ เพราะครอบครัวฝ่ายพ่อไม่มี
นี่ไม่ใช่นิยายขวัญเรียม ดอกฟ้ากับหมาวัด ได้กัน จบ แฮปปี้เอนดิ้ง มันกำลังจะเริ่มต่างหาก
คุณตาคุณยายอับอายผู้คน เพื่อนฝูง แต่ไม่พูดไม่ว่าแม่ให้เสียใจ ไม่มีงานแต่ง ไม่มีอะไรทั้งนั้น
จดทะเบียนเท่านั้นระหว่างนั้นช่วยกันทำมาหากินดี จนแม่ท้องแก่ พ่อเริ่มกินเหล้า ติดวงเหล้าไม่เข้าบ้าน
แม่ปวดท้องคลอดพี่ชายต้องอาศัยคนข้างบ้านพาไปรพ. เพราะพ่อไม่อยู่ แม่ไม่กล้าบอกตายาย
ตายายขึ้นไปเยี่ยมจากกรุงเทพ พ่อสำนึกผิดคอยดูแลช่วยเหลือรักพี่ชายดิฉันมาก แต่ก็ยังไม่ขาดจากวงเหล้า
จนพี่ชายอายุได้ขวบ พ่อไม่ใช่แค่ติดเหล้า ติดการพนันหนักขึ้นด้วย เงินทองไม่พอใช้ เบียดบังเอาจากแม่ แม่ไม่ให้ก็ตบตี แม่อยู่เชียงใหม่อย่างคนอดๆอยากๆ แม่เคยแต่งตัวสวย ใช้ของมีราคา สมัยนั้นการเดินทางไปกลับกรุงเทพฯ-เชียงใหม่ค่อนข้างลำบาก แต่คุณตาก็จะหาโอกาสไปเยี่ยมบ่อยๆ เห็นสภาพแม่ตาก็คงรู้ เพราะเจ้านายแม่เป็นลูกน้องของตา แต่ตาไม่ถาม แอบหยิบยื่นให้แม่ไว้ซื้อนมตลอดเวลา เงินเดือนราชการปี 23 ไม่ถึง1,500 บาท แม่ต้องเป็นหนี้คนที่ทำงานเพราะต้องเลี้ยงลูก และต้องโดนรีดไถเอาไปลงขวดลงบ่อน แม่ขอเลิกกับพ่อหลายที แต่พ่อไม่ยอม ซ้ำยังโดนทำร้ายตบตี จนแท้งพี่คนที่สอง คุณตาขึ้นมาเยี่ยมเห็นสภาพแม่ก็ทนไม่ไหว เรียกพ่อมาคุยให้เลิกกันทันที พ่อกลัวตามาก จึงรับปากจะเลิก ตาวิ่งเต้นให้แม่ย้ายไปอยู่จ.สระบุรี ใกล้กรุงเทพฯ ตอนนั้นตาก็เกษียนพอดี แม่ย้ายมาไม่นานพ่อก็ตามมาง้อคืนดี แม่ใจอ่อน จนตั้งท้องดิฉัน พ่อไปๆมาๆอยู่เชียฃใหม่ สระบุรี ตอนนั้นก็มีคนมาบอกแม่ว่าพ่อมีเมียใหม่อยู่อ่างทอง แม่ให้พ่อเลือก พ่อเลือกแม่ พ่อได้ย้ายตามแม่มา จนท้องแก่ พ่อก็เลือกคบเพื่อนไม่ดีอีกครั้ง แต่คราวนี้หนักกว่าที่เคย พ่อติดยาเสพติดที่หนักกว่าเหล้า ดิฉันเกิดมาอย่างทุลักทุเล พ่อโดนจับ แม่เจ็บท้องคลอด คุณตาคุณยายมาเยี่ยมด้วยน้ำตาสงสารชะจากรรมของลูกสาว แต่ก็ทำได้เพียงขอให้พ่อแก้ไขตัวเองใหม่ พ่อทำดีได้ไม่นานก็ดีแตก กลับเข้าไปในวังวนเดิม เข้าออกคุกเป็นว่าเล่น แม่อับอายเพื่อนที่ทำงานจนชาชิน ดิฉันโตมากับการโดนเพื่อนล้อลูกไอ้ขี้ยา นี่คือเรื่องจริง แม่ขอให้พ่อเลิกกับแม่ พ่อก็ไม่เลิกระแวงตบตีแม่หาว่าแม่จะมีชู้ พ่อแม่ตบตีทะเลาะกันดิฉันกับพี่ชายเห็นทุกวัน พ่อขโมยเงินค่ากับข้าว แม้กระทั่งทีวี ตู้เย็นโดนจำนำเกลี้ยง มีเพียงตากับยายเท่านั้นที่คอยหยิบยื่น แม่เป็นหนี้คนที่ทำงาน ตาก็คอยมาล้างหนี้ให้ จนสุดท้ายพ่อติดยาหนัก ติดหนี้พนัน เจ้าของบ่อนมันมายกของในบ้านดิฉันไปจนเกลี้ยง โต๊ะ ตู้ เตียง ไม้สักที่ตาสะสมไว้ให้แม่ โดนยกไปหมด แม่นั่งร้องไห้อยู่หน้าบ้านเป็นที่เวทนาของคนแถวนั้น หมดเกียรติและศักดิ์ศรีลูกสาวรองอธิบดี นิสิตมหาวิทยาลัยชื่อดังลงวันนั้น ชาวบ้านชาวช่องแห่กันออกมามุงดูพวกสารเลวยกของไป พ่อยืนตัวลีบปกป้องใครไม่ได้ ดิฉันกับพี่ชายร้องไห้กระจองอแง จนคนข้างบ้านทนไม่ไหวมาอุ้มไปเลี้ยง ตารู้ข่าวจากลูกน้องเก่ารีบมาไถ่ข้าวของคืนมาให้ ตาถือปีนมาจะยิงพ่อให้ตาย ตาเล่าให้ฟังว่า ตาแค้นแสนแค้น แต่พอตาหันมาเห็นลูกกะตาของพี่ชายดิฉันตาทำไม่ลง ตาสงสารหลานกลัวว่าหลานโตขึ้นมาจะถามหาพ่อแล้วตาจะตอบว่าอย่างไร ... แม่อยู่กับความลำบากแบบนี้ซ้ำแล้วซ้ำเล่า พ่อติดคุก โดนไล่ออกจากราชการ แม่หาเลี้ยงลูกคนเดียวโดนมีตาคอยหยิบยื่น ตาเพียรมาหาบ่อยๆเพื่อปกป้องแม่ พ่อไม่สามรถเลิกยาได้ แต่ถ้าตาอยู่บ้านก็จะไม่กล้าออกไปทำไม่ดีนอกบ้าน ไม่กล้าไถเงินแม่ แม่ทุกข์ทรมานเพราะเลือกคนผิดจนดิฉันอายุ12ปี พ่อล้มป่วยเพราะโรครุมเร้าจากการใช้ยามานาน ก่อนพ่อตายพ่อจูบมือแม่ และก้มลงกราบเท้าขอขมา แม่บอกพ่อว่า อย่าคิดมาก แม่ให้อภัย ให้พ่อคิดแต่เรื่องดีๆ จะได้ไม่เจ็บปวดแล้วไปสบาย พ่อจูบมือดิฉันแล้วยกมือไหว้ขอโทษที่พ่อทำตัวไม่ดี ไม่ทำหน้าที่พ่อที่สมบูรณ์ ดิฉันสงสารพ่อจับใจ ให้อภัยพ่อทุกอย่าง และพ่อก็ตายอย่างสงบ เมื่อ 18 ปีที่ผ่านมา ทุกอย่างยังอยู่ในความทรงจำ
ทุกเช้าแม่ตื่นมาใส่บาตรให้พ่อ แม่ยังผวาอยู่ยังกลัวว่าที่พ่อตายเป็นเพียงฝันไป แม่ดีใจที่รู้ว่าพ่อตายแล้ว แม่หมดเวรหมดกรรมแล้ว แม่ไม่อาฆาตพ่อ แม่ไม่เคยคิดฆ่าพ่อ แม่ให้อภัยพ่อทุกอย่าง.... แล้วทำไมคุณแม่ดิฉันดูข่าวเมียที่สั่งฆ่าผัว แม่ดิฉันบอกว่าสงสารลูกๆของเขา สงสารพ่อแม่ของผู้ชายที่ต้องสูญเสียพ่อ และลูก ไปด้วยวิธีลอบยิงนี้ จะว่าแม่ของดิฉันไม่เคยเจอ ไม่เคยโดนมาก่อนก็ไม่ใช่ วิธีที่จะหลุดพ้น เลิกรากันมีตั้งมากมาย ทำไมต้องทำตัวเป็นศาลตัดสินเขาด้วยการฆ่า ยุติธรรมแล้วจริงๆเหรอคะ??
ขอเพิ่มเติม
ดิฉันไม่เคยคิดว่าแม่ทำถูกที่ไม่ยอมเลิกกับพ่อให้เด็ดขาด ดิฉันรู้สึกเจ็บปวดแค้นแทนแม่ด้วยซ้ำ
แต่ดิฉันว่าดิฉันเข้าใจเมื่อดิฉันโตขึ้นมามีวุฒิภาวะมากพอ คุณแม่ดิฉันเคยให้แง่มุมมองไว้ว่าไม่มีใครเลวสุดขั้วดีสุดขีด
ทุกคนมีแง่มุมมืดและสว่าง ขึ้นอยู่กับเราจะรับมุมมืดและให้อภัยได้แค่ไหน แม่ไม่ได้รักพ่อ แต่แม่สงสารพ่อ
พ่อเกิดมาในครอบครัวที่พ่อแม่รังแกฉัน ปู่ย่าไม่เคยให้ความรักพ่อเพียงพอ พ่อเป็นลูกคนโตที่ต้องเสียสละ
พ่อเป็นคนหน้าตาดี เข้าขั้นหล่อมาก ปู่ย่าหวังให้พ่อมีเมียรวยๆ ยุให้พ่ออยู่กินกับเศรษฐีหม้าย หวังสบาย
พ่อเรียนจบน้อยกว่าแม่มากมายนัก พ่อจึงมีปมในใจ ความอ่อนไหว อ่อนแอ นำพ่อไปสู่ด้านมืด
แต่พ่อก็ยังมีด้านสว่างที่แม่มองเห็น พ่อเป็นคนขยันทำงานบ้าน แม้ไม่ได้ช่วยเรื่องรายได้มาเลี้ยงครอบครัว
แต่พ่อก็มีหน้าที่เป็นแม่บ้านที่ดี พ่อเป็นคนสะอาด ทำกับข้าวเก่ง พ่อเสียสละให้ลูกให้น้องๆของพ่อเสมอมา
ครั้งนึงเมื่อดิฉันกลับไปเยี่ยมบ้านพ่อที่เชียงใหม่ พี่น้องของพ่อมากันมากมาย บ้านหลวงซึ่งมีเพียงชั้นบนชั้นล่าง
ไม่มีห้องนอน ถูกน้องๆของพ่อจับจองให้ครอบครัวได้นอนพักสบายไปหมด ดิฉัน พ่อ พี่ชาย ต้องมานอนในครัว
ดิฉันถามพ่อว่าทำไมพ่อเป็นพี่คนโตไม่ใช้สิทธินอนห้องชั้นบน พ่อบอกดิฉันว่า บ้านเรามีห้องนอนสบาย
บ้านพวกน้องๆ หมายถึงลูกอา ไม่มีแบบนี้ เราต้องให้เขานอนสบายบ้าง อย่าไปคิดอะไรมาก แบ่งปันกันไป
พ่อเป็นคนมีน้ำใจ ใครขอความช่วยเหลือ มีงานศพ กฐิน ผ้าป่า แต่งงาน ขึ้นบ้านใหม่ พ่อเอาแรงไปช่วยตลอด
จนคนแถวนั้นรักพ่อ วันนึงบ่อนแถวนั้นตำรวจบุกจับตอนกลางวัน คุณครูประถมของดิฉันอยู่ในวงนั้นด้วยโดนจับ
แม้พ่อจะวิ่งหนีตำรวจพ้นแล้ว พอเห็นว่าคุณครูดิฉันถูกจับ พ่อเข้าไปหาตำรวจขอโดนจับแทนเอง เพราะพ่อสงสาร
กลัวคุณครูดิฉันหมดอนาคต พ่อบอกตำรวจว่าผมไม่มีประวัติอะไรจะเสีย จ่าจับผมไปแทนเถอะปล่อยครูเขาไป
นี่เป็นคำบอกกล่าวจากคุณครูของดิฉันที่ยังไม่ลืมเมื่อพ่อช่วยเขาไว้ ดิฉันกลับไปกราบท่านทีไรท่านก็จะรื้อฟื้น
เรื่องราวดีๆของพ่อมาให้ดิฉันฟัง พ่อเป็นคนเพื่อนเยอะ ทุกคนรักพ่อ เพราะพ่อไม่เคยเอาเปรียบใคร
ดิฉันเป็นลูกที่เลว เพราะดิฉันดูถูกพ่อ ไม่เคยเชื่อมั่นในตัวพ่อเลย บ้างครั้งดิฉันก็ก้าวร้าว พ่อเข้าใกล้
ดิฉันจะเดินหนีทันที เหมือนไม่มีพ่ออยู่ตรงนั้น แต่พ่อก็ไม่เคยถือโกรธ แม่บอกว่าพ่อรักดิฉันมาก
เมื่อดิฉันมีปจด ครั้งแรก ดิฉันไม่รู้ตัวเพราะยังเด็กมากนัก พ่อเป็นคนซักผ้าพ่อเห็นจึงไปบอกแม่
พอแม่มาบอกดิฉัน ร้องไห้ กลัว ไม่ยอมไปโรงเรียน พ่อคอยปลอบและไปส่ง เรื่องแค่นี้เล็กจะตาย คนเขาเป็นกันทั้งโลก
ดิฉันจึงหายกลัว และพ่อก็ไม่เคยรังเกียจที่จะซักผ้าเปื้อนเลือด จนแม่สอนให้ดิฉันซักเองพ่อยังบอกไม่ถือ
เป็นตัวอย่างความดีของพ่อซึ่งพอจะมีบ้าง ไม่ใช่จะเลวร้ายจนผิดมนุษย์มณา
แม่สอนดิฉันเสมอให้เคารพพ่อ ให้สงสารและเข้าใจ พ่อไม่ได้มีแง่มุมที่ตบตีแม่ ติดยาเสพติดเท่านั้น
พ่อรักแม่ เทิดทูน ภูมิใจที่จะอวดใครๆว่าแม่เป็นเมียที่ดี พ่อไม่เคยมีใครอีกตั้งแต่ครั้งนั้นที่ห่างจากแม่ไป
พ่อไม่เจ้าชู้ให้แม่ทุกข์ใจ แม้ว่าพ่อจะไม่ใช่คนดีเต็มร้อย %
ในบางครั้ง เราโกรธเราเกลียด แต่พายุพวกนี้จะสงบได้ เมื่อเราใจเย็นลง และมองเขาในอีกแง่มุมดีๆที่เขาทำให้เรา
ดิฉันไม่ได้เอาประสบการณ์ของแม่ไปเปรียบเทียบกับใคร แต่ดิฉันต้องการจะสื่อสารว่า
เราอย่าไปตัดสินใครว่าเขาเลวร้ายจนให้อภัยไม่ได้ โทษตายคือสิ่งที่สมควร
เขาไม่ได้เป็นเพียงผัวใคร แต่เขายังมีหน้าที่เป็นพ่อ เป็นลูก คนอื่นด้วย เราเจ็บคนอื่นก็เจ็บได้
ให้มองถึงคนอื่น อย่างเช่นดิฉันจะมองไปถึงลูกของเขา พ่อแม่ เพื่อนฝูง เขาก็ต้องเสียคนที่เขารักเหมือนกัน
ถ้าเขาโกรธขึ้นมา ก็แก้แค้นกันไปไม่มีสิ้นสุด อย่าทำให้การฆ่ากันตายเป็นเรื่องที่สามารถทำได้หรือสมควรตาย
ดิฉันสงสารคุณหมอ แต่ดิฉันไม่อยากเห็น ข้อความที่แสดงความเห็นกันว่า หมอโดนกระทำ หมอแก้แค้นได้
เป็นใครโดนแบบนี้ก็ต้องทำ โทษตายไม่ใช่มนุษย์ที่ตัดสิน พระเจ้าเท่านั้นที่สร้างมนุษย์มาด้วยความรัก