แขก...ออกโรง

ว่าด้วยจักรยานกับผม   ก็ผูกพันกับผมมาตั้งแต่เด็กๆ     

ตอนเป็นเด็กน้อย ก็ปั่นรถสามล้อถีบ


พัฒนาการขึ้นคามลำดับ  เด็กซนหน่อย ก็แบบนี้


พอเริ่มปีกกล้าขาแข่ง ก็ จับถอดล้อข้างออก  ปั่นสองล้อแบบเต็มตัว

เรื่อยมาจนเป็น  bmx   สุดท้ายมาเป็นเสือภูเขา (สมัย 20กว่าปีก่อน ซึ้ง มันไม่ดี ไม่ไฮเทคแบบนี้)

ด้วยเพราะสมัยเด็ก ผมไม่มีเพื่อนข้างบ้านเลย ใช้ชีวิตอยู่แต่ในเขตรั้วบ้าน  ก็ได้สองล้อเนี่ยแหละครับ ปันมันอยู่นั้นแหละ วนไปวนมา  จินตนาการว่าตัวเองกำลัง แข่ง moto GP  แกล้งล้ม แกล้งแหกโค้ง  กลิ้งล้มลุกคุกคลาน มันอยู่คนเดียว

พอเริ่มเข้า มัธยมต้น ก็เริ่มนัดกลุ่มเพื่อน ปั่นไปเที่ยว บ้านเพื่อนที่อยู่อีก อำเภอ (นึกภาพแบบ หนังแฟนฉัน)  
หรือตอนก่อนวันไหว้ครู จะหยุดครึ่งวัน ออกปั่นหาเก็บดอกรัก มาให้เพื่อนผู้หญิงไปทำพาน

ได้แผลแตก เย็บครั้งแรกในชีวิต ก็ จักรยานนี้แหละครับ (คางแตก)   เคยมอไซร์ล้ม ก็ไม่เคยแผลแตก  แต่กระดูกแขนร้าว  แตกเพราะจักรยานเนี่ยแหละ

ช่วง ม2  ม3  ช่วงนั้นติดซ้อมตีปิงปองจนเย็น  ผมตกโดยสารกลับบ้าน บ่อยๆ   ก็เคยได้ยืมจักรยานคุณครูพละ(โค้ตปิงปอง)  เนี่ยแหละครับ ปั่นกลับบ้าน 16 โล

แล้วภาพ ความทรงจำของจักรยานในชีวิตผม ก็ค่อยๆ เลื่อนลาง จางหาย  ไปเมื่อเข้าสู่ยุค ม4  เริ่มจีบสาวพานิช   ก็เริ่มมาจับ มอไซร์ พาสาวซ้อน ตาม ภาษาวัยรุ่น   ถ้าลองได้เอา จักรยานปั่นไปรับ แม่สาวคงได้บอกเลิกกันพอดี