ประเทศไทยเปลี่ยนไปมากจากเมื่อผมยังเป็นวัยรุ่น ประเทศไทยเป็นเมืองพุทธที่เป็นแกนของพุทธโลก เราเคยมีสังคมที่รักและเอื้ออาทรกันมากกว่านี้ เราเคยบอกว่าเรามีประชาธิปไตยครึ่งใบแต่สังคมก็ยังน่าอยู่กว่าวันนี้รึเปล่า? พอเราอ้างคำว่าประชาธิปไตยผลักประเทศเรามาที่จุดนี้ ผมงงว่าเกิดอะไรขึ้น เราน่าจะมีความสุขกันมากขึ้นไม่ใช่หรือ? ผมมานั่งคิดนอนคิดว่าทำไม? ประชาธิปไตยมันใช่สิ่งที่ควรคู่กับเราจริงหรือ? สังคมไทยเป็นสังคมอุปถัมภ์ที่ฝังรากลึก เราถูกสั่งสอนให้ฟังผู้ใหญ่ไม่ว่ามันจะถูกหรือผิด เราไขว่คว้าหาที่พึ่งพิงตลอดเวลา เมื่อเราใช้ประชาธิปไตยแบบไทยๆ เราไม่มีระบบที่จะคัดกรองคนดีมีศีลธรรมขึ้นมาเป็นผู้นำพวกเรา  คนดีๆหลายคนไม่อยากแปดเปื้อนกับความเลวร้ายในระบบการเมือง คนโลภกระโจนเข้าใส่และทุ่มเททุกอย่างเพื่อที่จะเข้ามากอบโกย ถามกันเถอะว่านักการเมืองไทยที่มีศีลมีธรรม มีความละอายต่อบาปมีอยู่สักกี่คน เมื่อนักการเมืองไร้ศีลธรรม ผู้นำไร้ศีลธรรม บ้านเมืองมันจะเป็นสุขได้อย่างไร? ถามใจเรากันเถอะว่าคิดอย่างไรกับคอรัปชั่น (ศีลข้อ 2) สังคมเริ่มพูดกันว่าเป็นสิ่งที่เลี่ยงไม่ได้ ...มันจริงหรือครับที่เลี่ยงไม่ได้? เราคิดอย่างไรกัยผู้นำที่ผิดศีลกาเม? ..มันแค่เรื่องส่วนตัวของเขาแค่นั้นหรือ สภาปล่อยให้มุสากันอย่างเต็มที่ (เวลาดูถ่ายทอดการประชุมของสภาแล้วงงมากว่าใครพูดจริง) เราถูกผลักให้คิดว่ามีเงินมีอำนาจจะทำอะไรก็ได้ ทำเลวแค่ไหนต่อให้รู้กันทั่วเมืองว่าผิดจริงเลวจริง ถ้ามีเงินมีอำนาจก็จะมีคนนับถือทำตัวใหญ่คับฟ้าได้ เรากลายไปเป็น "ธนาธิปไตย" ไปโดยไม่รู้ตัว พวกได้ประโยชน์ก็กรอกคำหวานว่านี่ไงประชาธิปไตยที่คุณใฝ่ฝัน ...นี่ถ้าเป็นประชาธิปไตยมากกว่านี้อีกจะดีกว่านี้อีกนะ ...มันดียังไง? ระบบจับคอรัปชั่น.. คิดหรือว่าเขาจะยอมให้มันทำงานมาจับพวกเขา?

คนไทยที่เก่งและดีมีอีกมาก แต่ทำอย่างไรให้เขาเหล่านั้นได้มาเป็นกลุ่มผู้นำประเทศ? เราต้องช่วยกันพูดว่า คอรัปชั่นแม้แต่บาทเดียวเราคนไทยต้องยอมรับไม่ได้!

ขอศีลธรรมของสังคมไทยคืนครับ