เราอายุ 28 ปี  ทำงานกับที่บ้าน
เรียนจบปริญญาตรี  เคยทำงานมาก็หลายที่แต่สุดท้ายก็ไม่เคย
อยู่ที่ไหนได้นาน  เพราะที่บ้านอยากให้กลับมาอยู่บ้าน
แม่ก็อยากให้อยู่ใกล้ๆเป็นเพื่อน  
พี่ๆก็อยากให้อยู่ช่วยงานของตัวเอง
เงินก็ได้พอๆกับที่เคยทำงานประจำ  ดีตรงที่ไม่ต้องจ่ายค่าเดินทางหรือแต่งตัว
แต่แย่ตรงที่ไม่มีโอกาสพัฒนาอะไรเลย
เปนแม่ค้า ที่เปนแค่ลูกจ้างพี่อีกที
....
เวลารู้สึกไม่มั่นคงเราก็จะไปสมัครงานงานประจำ
สักพักพี่และแม่ก็จะขอร้องให้กลับมาช่วยที่บ้าน
วนเวียนเป็นลูปเดิมๆ
เรารู้สึกไร้ค่ามาก  เพราะแก่ตัวขึ้นทุกวัน
แต่เหมือนจะตั้งหลักไม่ได้
เหมือนที่ทำๆอยู่  พี่ได้ผ่อนบ้าน ผ่อนรถ สร้างอะไรมาก
ในขณะที่เราเหนื่อยมาด้วยกัน ได้เงินเปนรายวันสามสี่ร้อย
...
พอเราวางแผนจะทำอะไรเป็นของตัวเอง
ก็จะถูกคัดค้านจากทุกคนในบ้าน
ไม่มีใครสนับสนุนไม่เห็นด้วยเต็มที่
ทั้งยังถากถางเสียๆหายๆ
....
เคว้งมากตอนนี้ เพราะเราโสดเราไม่มีครอบครัวของตัวเอง
เลยต้องทำโน้นนี่ให้ใครต่อใครมากมาย
พอพูดตรงๆก็ดูแรง ดูเห็นแก่ตัว
...
หลายอารมณ์มาก  แต่อยากเล่านะ อยากบอกใครสักคน
เพราะรู้สึกตัวเราแย่มากแล้วตอนนี้
พอถูกเบรกความคิด ความฝันบ่อยๆก็ทำให้
เราไม่กล้าคิดฝันวางแผนอะไรอีก
....
ปกติเราเป็นคนช่างคิด ช่างเขียนชอบให้กำลังใจคนอื่น
แต่พอถึงเรื่องของเราเอง
พอเราตั้งใจเล่าให้เพื่อนสนิทฟัง
เพื้อนก็ดูว่าเราเข้มแข็ง  คงไม่เป็นไร
แต่จริงๆ อยากบอกว่า เฮ้ย ฉันเป็นนะ
เป็นมากด้วย
ฉันไม่อยากยืนอยู่ที่เดิม ไม่อยากถูกทิ้งห่าง
ฉันเคว้งคว้าง  ฉันถูกความรักของครอบครอง
รัดตัวจนแทบหายใจไม่ออก  ฟังฉันบ้างได้ไหม