เมื่อหลายวันก่อนแฟนบอกว่าเบื่อเรามาก
เราพยายาม ทำทุกอย่างเพื่อให้รักของเรากลับไปเป็นเหมือนเดิม
จนเเฟนเรา รำคาญมากขึ้น สุดท้ายก็ถามเค้าไป ตรงๆว่ารักเราไหม

เค้าก็บอกเหมือนเดิมนะเค้า เเต่เค้าเบื่อ คือเค้าไม่อยากให้เราโทรไม่อยากให้เราไปยุ่งกับเค้า
เราก็ ลองห่างกับเค้า มากขึ้น เราก็โทรนะเเบบวันนึง 3-4ครั้ง จากมะก่อนโทร10+กว่าครั้ง ต่อวัน

สุดท้าย เค้าก็ดูเหมือนไม่อยากอะไรกับเราเลย

ตอนนี้เราไม่ได้เลิกกัน เเต่เราไม่สามารถอยู่ข้างๆ เค้าได้...
ตอนนี้เค้าไปหาเพื่อนเค้า เสียงเค้าตอนคุยกับเพื่อนเค้า มันดูมีความสุขมากๆ
เเต่ สำหรับเรา เรายังใช้ คำว่าเเฟน เราพยายาม ทำดี ทุ่มเท รักเค้าคนเดียวมาตลอด

วันนี้เราถามตัวเอง ทำไมเราไม่บอกเลิกเค้าให้ จบๆไป จะรอเค้ามาบอกเลิกเราเพราะอะไร
เราจะทนเเบบ นี้เพราะอะไร ก็มี คำว่ารักลอยมาในหัวย้ำๆ

ตอนนี้เราก็มานั่งทุกใจ นะว่า ทำไม ทั้งๆที่เราให้ ให้ไปหมดใจเเล้ว เค้าไม่รับมันเรย...

เเล้วเราต้อง ทรมานเเบบนี้ไปถึงเมื่อไร    เราหวังลึกๆในใจว่า วันพรุ่งนี้ เค้าจะมาอยู่ข้างๆ พูดคุยกับเราเช่นวันวาน เเต่มันก็เป็นเพียงความฝัน

เราเพิ่งรู้นะ รัก ยิ่งนานมันยิ่งหาย เเบบว่าไปนั่งฟังเพลง อีกไกลแค่ไหนถึงจะใกล้ ใช่เรา ไม่รู้เมื่อไรจะได้ไปใกล้ๆ

เราบอกเค้าไปเเล้ว ว่าอยู่ข้างๆ คุยกับเราได้ไหม .. เค้าก็บอกเราว่า มีอะไรทำก็ทำไปก่อนได้ไหม ?
เราบอกว่าเราคงทุกข์มาก ถ้าเค้าไม่มาอยู่ข้างๆเรา ...
เค้าก็บอกเราว่า คนอื่นเค้ายังอยู่กันได้ทำไมเราจะอยู่ไม่ได้

เห้อ เราทุกมาก เราไม่อยากทุก เเต่เราก็ไม่อยากเสียรักไป
เราคิดออกเเค่ทางเดียวนะ คือเค้ามาบอกเลิกเรา เเต่เค้าก็ไม่พูดไม่ใช่อะไร คือเค้าอยากให้เราพูด T_T

ขอโทษนะคะ ถ้ามันวกวน เขียนไม่เก่ง + กลุ้มใจมาก + อยากระบาย +เสียใจ
ขอบคุณพื้นที่ให้คนที่กำลังจะบ้าตาย ได้ระบายค่ะ