ไม่รู้ว่าจะมีคนหลงเข้ามากี่คน เพราะเราชวนคุยเกี่ยวกับเรื่องสั้นท้ายเล่มซะงั้น ฮ่าๆๆ
คือตัวลาสท์เกม เพื่อนๆคงอ่านจากที่อื่นมาอยู่แล้วแหละ เราเลยไม่ขอยกประเด็นนี้มาพูดอีกค่ะ

เพิ่งรู้เลยว่าก่อนที่อาจารย์จะมาแต่งเรื่องลาสท์เกม อาจารย์แต่งแต่เรื่องสั้นเท่านั้น และยังแต่งแบบรักไม่สมหวังทุกเรื่องด้วย
จนกระทั่งมีคนส่งจดหมายมาหาอาจารย์ว่าให้แต่งแบบหวานๆบ้างอะไรบ้าง อาจารย์ถึงได้เริ่มแต่งเรื่องลาทส์เกม
และตอนแรกกะให้จบเพียง 3 ตอนเท่านั้น (ซึ่งเราชอบมากค่ะ ตอนที่ 3 เป็นการบอกชื่อเรื่องได้ดีมาก)
และอาจารย์ยังได้เตรียมที่จะจบตั้งแต่ตอนที่ยานางิให้แหวนกับคุโจวแล้วด้วย (แต่ได้แต่งต่อ ซึ่งนับเป็นเรื่องดีทีเดียว)

มาพูดถึงเรื่องสั้นกันบ้าง เรื่องสั้น 2 เรื่องที่อยู่ท้ายเล่ม 1 เป็นผลงานของอาจารย์เมื่อ 8 และ 9 ปีที่แล้ว ตามลำดับ
เรื่องแรกเป็นออกแนวรักสามเส้า รักกันไปรักกันมา ถึงแม้ตัวเองของเรื่องจะไม่สมหวังในความรัก แต่ก็ยิ้มได้แบบจริงใจ
และได้ตัดใจจากผู้หญิงที่ตัวเองแอบชอบ และยังมีแนวโน้มอยู่บ้างว่าจะสมหวังกันในอนาคตกับตัวนางเอกที่แอบรักพระเอกอยู่อีกทอดนึง

เรื่องที่สอง เป็นเรื่องของผู้ชายที่อายุเท่านางเอกแต่ไปหลงรักคุณยายของนางเอก ส่วนตัวนางเอกหน้าเหมือนคุณยายสมัยสาวๆ
(แต่เราว่าเหมือนรักแบบคุณแม่มากกว่านะ) เรื่องนี้ไม่มีอะไรมาก (แต่เราไม่ค่อยเข้าใจนิดหน่อยว่าตากับยายทำไมถึงแยกทางกัน)
ตอนจบก็เคลียร์กันเรื่องคุณตา และฝ่ายชายก็เลิกใส่สูทสีดำไว้ทุกข์คุณยาย เหมือนกับเป็นการบอกว่าจะก้าวต่อไปแล้ว
ถึงคู่นี้จะไม่ได้สมหวังกัน แต่ก็ยังมีแววว่าจะสมหวังในอนาคตมากกว่าเรื่องที่หนึ่งนิดนหน่อย

มาถึงเรื่องสั้นท้ายเล่มของเล่มที่ 2 เรื่องนี้เป็นเรื่องที่อาจารย์บอกไว้ว่า ตั้งใจแต่งขึ้นเพื่อตัวเอง ต้องการให้คนอ่านอ่านแล้ว
ต้องเปิดย้อนกลับไปอ่านใหม่อีกครั้ง ซึ่งอาจารย์ทำสำเร็จค่ะ เรากลับไปเปิดซ้ำจริงๆ ฮ่าๆๆ เรื่องนี้แตกต่างจากสองเรื่องแรกมาก
ฝ่ายชายแก่กว่าฝ่ายหญิง 1 ปี เป็นเพื่อนกันตั้งแต่เด็ก แต่ฝ่ายหญิงเป็นคนขี้แง มีอะไรก็ชอบมาร้องไห้กับฝ่ายชายเป็นประจำ
จนถึงขนาดฝ่ายชายคิดว่าหากฝ่ายหญิงไปต่างประเทศแล้ว ตัวเขาไม่อยู่ด้วย ฝ่ายหญิงต้องอยู่ไม่ได้แน่ๆ
ฝ่ายชายค่อนข้างดุ และปากร้ายมากทีเดียว ทำท่าทีเกลียดและคอยไล่ฝ่ายหญิงอยู่เสมอ ฝ่ายชายคิดในใจว่า ตัวเขาเข้าใจดีว่า
การที่เขาไล่มิยาโกะ(ฝ่ายหญิง)เท่าไหร่ก็ไม่ไป เป็นเพราะอะไร ... (ตอนแรกเราคิดว่าเพราะมิยาโกะชอบฝ่ายชาย แต่ฝ่ายชายไม่ชอบ
ถึงได้คอยผลักไสอยู่ตลอด แต่ก็แอบเอะใจว่าถ้ามิยาโกะชอบฝ่ายชายไหงไปสารภาพรักกับเพื่อนฝ่ายชายหว่า)
แล้วก็มาถึงตอนที่มิยาโกะไปสารภาพรักกับเพื่อนฝ่ายชาย แต่เพื่อนฝ่ายชายปฏิเสธ และว่าลับหลังมิยาโกะเสียๆหายๆ
ทำให้ฝ่ายชายโกรธเข้าไปชกเพื่อน และโดนชกกลับจนสลบและนอนอยู่ในห้องพยาบาล ฉากนี้แสดงให้เห็นว่าฝ่ายชายค่อนข้าง
ห่วงมิยาโกะมาก (และเราก็คิดว่าทั้งสองคนอาจจะใจตรงกัน) .... จากนั้นไม่กี่วันก็มาถึงวันที่มิยาโกะต้องไปต่างประเทศ
ฝ่ายชายคิดว่าความรู้สึกที่เขามีให้มิยาโกะ มิยาโกะไม่จำเป็นต้องรู้ และการที่ไม่รู้เป็นเรื่องที่ดีแล้ว (เราก็คิดว่าเป็นเพราะมิยาโกะต้อง
ไปตปท.เลยไม่อยากสารภาพรักให้มิยาโกะต้องคิดมากหรือเปล่า?) แต่หน้าต่อมา มิยาโกะพูดว่า "ลาก่อนพี่ชาย" ... คนอ่านเงิบบบ !!!
ที่เดามาผิดหมดเลยค่ะ กลายเป็นว่าเพราะมิยาโกะเห็นฝ่ายชายเป็นพี่ชาย เป็นคนในครอบครัวต่างหาก ถึงไล่เท่าไหร่ก็ไม่ไป !!!
และการที่ไม่บอกความรู้สึกให้มิยาโกะรู้ ก็เพระรู้อยู่แล้วว่ามิยาโกะรักตัวเองแบบพี่ชายเท่านั้น ...อ่านถึงตอนนี้เศร้ามากกกก
กลายเป็นว่าฝ่ายชายอกหักแบบสุดๆซะงั้นเลยค่ะ และคนที่อยู่ไม่ได้หากขาดอีกฝ่ายนึงไป กลายเป็นฝ่ายชายซะเอง ...

อยากจะบอกว่า เรื่องมันช่างเศร้าเหลือเกิน แถมหักมุมอีกต่างหาก ....

ป.ล.ดีแล้วล่ะค่ะที่อาจารย์มาแต่งเรื่องลาสท์เกม แบบเรื่องสั้นนี่ไม่ไหว ทำลายตับเหลือเกินนน