ยิ่งดูแล้ว ก็ยิ่งรู้สึกเศร้าตามตัวละคร .....
เจ้าตัวเล็ก เด็กผู้ชาย เล่นดีมาก เรียกน้ำตาทุกฉาก หน้าตาก็น่ารักน่าเอ็นดู แววตาปนเศร้า น่าสงสาร เห็นแล้วอยากอุ้ม 5555
ยังไม่ได้เคยดู เวอร์ชั่น พี่แก้ว อภิรดี นะ เห็นว่าได้รางวัลด้วย
เห็นกระแสแรง เลยกลับไปดู เวอร์ชั่น พี่ต้อม รชนีกร อยู่ เล่นดีใช้ได้เลยครับ เห็นคุณเจสัน ยัง ด้วยแว่บๆ
คือตอนแรกก็ยังสนุกอยู่เลย ดูเป็นละครแนวเอาใจแม่ค้าตลาดๆ ดูเรียลๆ พูดจาภาษาชาวบ้าน มีมุขตลกบ้างนิดๆ
ตอนนี้อารมณ์เปลี่ยนกลายเป็นสงสารแทนละซะ เริ่มเห็นลำยองเนื้อตัวซีดลงๆ (สงสัยจะเริ่มป่วยจากฤทธิ์สุรา) แล้วหลังจากนี้ชีวิตของเธอก็จะดร็อปลงเรื่อยๆ จนกลายเป็นน่าสมเพชเวทนาซะแล้ว
ที่บอกว่าเป็นละครบีบคั้นในที่นี้ คือ "ความรักระหว่างแม่กับลูก ความผูกพัน ที่ลูกต้องเห็นแม่เจ็บปวด เห็นแม่เป็นแบบนี้ แล้ววันเฉลิมก็ร้องไห้" ฉากแบบนี้ ผมถือว่าเศร้าที่สุดในละครไทยแล้ว ทองเนื้อเก้ามันอาจจะไม่ใช่ความรักซึ้งแบบโกโบริ-อังศุมาลิน อาจจะไม่ร้องไห้แบบนั้น แต่มันเป็นความรู้สึกของแม่และลูก ที่ต้องพลัดพรากจากกันไปช้าๆ ผมว่ามันกดดันคนดูมากกว่า อีกนะ จริงๆ คนเขียนก็ใจร้ายไปหน่อยเนอะ ไม่น่าเป็นแบบนี้เลย น่าจะให้แม่(ลำยอง)รักษาโรคจนหายดี กลับเนื้อกลับตัว แล้วก็กลับมาอยู่กับลูกชายเหมือนเดิม
จะมีใครเหมือนผมบ้าง คือตอนใกล้ๆ จะจบเรื่อง ที่ลำยองเริ่มเน่า ผมจะไม่ยอมดูอ่ะ คือมันกดดันคนดูมากเกินไป แล้วได้นุ่นมาเล่นด้วย นุ่นต้องเล่นดีมากแน่ๆ ต้องร้องไห้แน่ๆ ก็เลยคิดว่าจะไม่ดูครับ จริงๆ ในสังคมก็มีเยอะให้เห็นนะ แบบแม่ที่เอาแต่กินเหล้า ไม่ดูแลตัวเองจนป่วย หรือไม่ก็กลายเป็นเพี้ยนเสียสติไปเลย ส่วนลูกก็ไปบวชพระ ตอนหลังก็มารับศพแม่ไป......
ทองเนื้อเก้า จริงๆ มันคือละครเศร้า บีบคั้นหัวใจคนดู ใช่ไหมครับ ทำไมยิ่งดูแล้ว...
เจ้าตัวเล็ก เด็กผู้ชาย เล่นดีมาก เรียกน้ำตาทุกฉาก หน้าตาก็น่ารักน่าเอ็นดู แววตาปนเศร้า น่าสงสาร เห็นแล้วอยากอุ้ม 5555
ยังไม่ได้เคยดู เวอร์ชั่น พี่แก้ว อภิรดี นะ เห็นว่าได้รางวัลด้วย
เห็นกระแสแรง เลยกลับไปดู เวอร์ชั่น พี่ต้อม รชนีกร อยู่ เล่นดีใช้ได้เลยครับ เห็นคุณเจสัน ยัง ด้วยแว่บๆ
คือตอนแรกก็ยังสนุกอยู่เลย ดูเป็นละครแนวเอาใจแม่ค้าตลาดๆ ดูเรียลๆ พูดจาภาษาชาวบ้าน มีมุขตลกบ้างนิดๆ
ตอนนี้อารมณ์เปลี่ยนกลายเป็นสงสารแทนละซะ เริ่มเห็นลำยองเนื้อตัวซีดลงๆ (สงสัยจะเริ่มป่วยจากฤทธิ์สุรา) แล้วหลังจากนี้ชีวิตของเธอก็จะดร็อปลงเรื่อยๆ จนกลายเป็นน่าสมเพชเวทนาซะแล้ว
ที่บอกว่าเป็นละครบีบคั้นในที่นี้ คือ "ความรักระหว่างแม่กับลูก ความผูกพัน ที่ลูกต้องเห็นแม่เจ็บปวด เห็นแม่เป็นแบบนี้ แล้ววันเฉลิมก็ร้องไห้" ฉากแบบนี้ ผมถือว่าเศร้าที่สุดในละครไทยแล้ว ทองเนื้อเก้ามันอาจจะไม่ใช่ความรักซึ้งแบบโกโบริ-อังศุมาลิน อาจจะไม่ร้องไห้แบบนั้น แต่มันเป็นความรู้สึกของแม่และลูก ที่ต้องพลัดพรากจากกันไปช้าๆ ผมว่ามันกดดันคนดูมากกว่า อีกนะ จริงๆ คนเขียนก็ใจร้ายไปหน่อยเนอะ ไม่น่าเป็นแบบนี้เลย น่าจะให้แม่(ลำยอง)รักษาโรคจนหายดี กลับเนื้อกลับตัว แล้วก็กลับมาอยู่กับลูกชายเหมือนเดิม
จะมีใครเหมือนผมบ้าง คือตอนใกล้ๆ จะจบเรื่อง ที่ลำยองเริ่มเน่า ผมจะไม่ยอมดูอ่ะ คือมันกดดันคนดูมากเกินไป แล้วได้นุ่นมาเล่นด้วย นุ่นต้องเล่นดีมากแน่ๆ ต้องร้องไห้แน่ๆ ก็เลยคิดว่าจะไม่ดูครับ จริงๆ ในสังคมก็มีเยอะให้เห็นนะ แบบแม่ที่เอาแต่กินเหล้า ไม่ดูแลตัวเองจนป่วย หรือไม่ก็กลายเป็นเพี้ยนเสียสติไปเลย ส่วนลูกก็ไปบวชพระ ตอนหลังก็มารับศพแม่ไป......