อ่านจบ  ไปเมื่อวันเสาร์...คุ้มค่ากับที่รอคอยถึง 15 วัน..

เล่มนี้  หวังสุน แสดงออกถึงความเป็นนักยุทธพิชัย  ทางการศึก  ที่ห้าวหาญ ลึกซึ้ง  กล้าเสี่ยง ทุ่มแทงเดิมพัน

และอ่านเกมขาด   ใช้กำลังพลเพียง 1.5 พันนาย ถล่มข้าศึก 1หมื่น สี่พันนาย

ขอคารวะ จิ่วถู  ที่ทำให้ ทหารชาญศึก  ที่ไม่มีวิชา สารพัดมาร

มีแค่ทวน กับดาบ + จิตใจที่ห้าวหาญ  

กลายเป็นกองกำลังที่ดุดัน  น่าหวาดหวั่น  บางคนเพิ่งเคยออกรบเป็นครั้งแรก

แต่สามารถสร้างสภาวะ ที่น่ากลัวได้มากกว่า จอมยุทธ ที่มีพลังเทพมารฯ จนแทบจะกลายเป็น ซูเปอร์แมน

แค่ฉากบรรยายกลศึก  ที่ใช้ ทหารม้า 400 นาย ทะลวงเข้าไปกลางงวกลุ่ม ทหารม้า กว่า พันห้ารอ้ยนาย ของข้าศึก

ลูกธนูหน้าไม้  ที่พุ่งเวียนว่อน บวกกับกาบเหิงเตา ที่ฟาดฟัน  ออกไปพร้อมความเร็วของม้าศึก


จิ่วถู ก็สามารถบรรยายได้จนเห็นภาพความสยดสยอง

จนผมอดคิดไม่ได้ว่า  หากตนเองอยู่ในสถานะการณ์นั้น จะเอาตัวรอดได้อย่างไร

ไม่มีการบรรยาย ลวก ลวก ว่า อาศัยทัพพิศดาร แค่ 3 พัน ก็รบชนะข้าศึก

แต่บรรยายถึงกลศึกได้ละเอียด ละออจนไม่กังขาว่า

คนน้อย สู้พวกมา  เขาเอาชนะกันแบบไหน

ข้าน้อย..ขอคารวะ