ทั้ง ๆ ที่หลาย ๆ ท่านบอกว่า เรื่องนี้สนุกสุดยอด อลังการสุด ๆ แต่ผมอ่านแล้วรู้สึกเฉย ๆ เปรียบกับงานของกิมย้งเอง ผมว่ามังกรหยกภาคแรก อ่านสนุกกว่ามาก (เทียบจากความรู้สึกอ่านครั้งแรก) ตำเนินเรื่องง่าย ๆ ไม่ซับซ้อน ตัวละครมีบุคคลิกที่ชัดเจน

ส่วนแปดเทพอสูรมังกรฟ้า โครงเรื่องใหญ่กว่า อลังการกว่ามังกรหยกภาคแรกก็จริง แต่ว่าตัวเอกแบ่งออกเป็น 3 คน การดำเนินเรื่องเลยต้องแบ่งเป็น 3 ตอน มีเสริมอิ้วถั่งจื่อ กับ ม่อย้งฮ้กบ้าง ตรงนี้อาจจะเป็นข้อดี แต่ก็เป็นข้อด้อย เพราะว่าเนื้อเรื่องแต่ละคนไม่ยาวเท่าที่ควร เซียวฮง กับ ฮือเต็ก บทน้อยมาก

เซียวฮงวางบทไว้ว่าเทพมาก ๆ แต่พอเรื่องของเซียวฮงเองกลับไม่ได้โชว์เทพเท่าที่ควร ที่ฆ่าคนในหมู่ตึกแม้ว่าโชว์เทพแล้วก็จริง แตน่าจะโชว์เทพมากกว่านี้ สู้ให้เยอะกว่านี้ น่าเสียดายมาก

ต้วนอื้อบทเยอะสุด ดำเนินเรื่องเยอะสุด แต่ผมว่าน่าเบื่อที่สุด ออกไปท่องยุทธจักรแต่หน่อมแน้มไม่รู้ความ วิชาฝีมือก็ไม่มี ถ้าไม่ใช่เป็นตัวเอก แต่เป็นลูกกระจ๊อกปากดี คงตายไปไม่เกิน 10 หน้ากระดาษแล้ว ถ้ากิมย้งเขียนบทให้เซียวฮง กับ ฮือเต็ก เยอะ ๆ กว่านี้ แล้วค่อยมาหลอมรวมเป็นเรื่องเดียวกัน เรื่องน่าจะสนุกกว่านี้

ใครคิดเห็นยังไงมาแชร์กันได้ครับ

ปล.เรื่องนี้ผมชอบตัวละคร 2 คน  หลวงจีนกวาดลานวัด กับ เซียวฮง

หลวงจีนกวาดลานวัด แม้โผล่มาแป๊บเดียวก็จริง แต่วิชาฝีมือเรียกว่าเป็นหนึ่งในแผ่นดินได้อย่างไม่ต้องสงสัย แม้แต่เซียวฮงก็ยอมรับว่าสู้หลวงจีนรูปนี้ไม่ได้ แต่ที่สำคัญที่สุดคือท่านได้แสดงธรรมจนทำให้เซียวเอี้ยงซัว กับ ม่อย้งผัก รู้แจ้งเห็นจริง กลับใจได้สำนึก ละเว้นการฆ่าฟันอาฆาตแค้น ปล่อยวางทุกสิ่งทุกอย่างได้อย่างสิ้นเชิง ตรงนี้คือที่สุดของที่สุดจริง ๆ ยิ่งหลักธรรมที่ท่านเทศน์สั่งสอน เป็นหลักธรรมง่าย ๆ แต่สูงส่ง ผมอ่านแล้วขนลุกเลย

เซียวฮง คนนี้ผมชอบมากในเรื่องแปดเทพ ฯ แต่เสียดายบทน้อยไปหน่อย เซียงฮงห้าวหาญชาญศึก ไม่กลัวฟ้า ไม่กลัวดิน ทั้งไม่ทรยศแผ่นดินแม่ และแผ่นดินที่ตนอาศัย เป็นห่วงราษฎรไม่อยากให้เกิดสงครามรบพุ่ง สุดท้ายจบลงด้วยโศกนาฎกรรม ซึ่งผมอ่านแล้วยอมรับว่าเศร้าเสียใจกับการเสียสละของเซียวฮงจริง ๆ  คำว่าวีรบุรุษผู้กล้า สมควรยกให้กับเซียวฮงได้อย่างไม่ต้องสงสัย