ตอนแรกไม่รู้ว่าเขามีแฟนแล้ว  คบกันได้ 2 ปี ถึงรู้ว่าเขามีแฟนที่ พ่อ แม่หมายมั้นปั้นมือเอาไว้แล้ว(โง่มาก)ตอนนั้นยังเรียนอยู่ เลยไม่ค่อยใส่ใจจะจับผิด นิดหน่อยเราก็ปล่อยไป สนใจแต่เรื่องเรียนอย่างเดียว  จนวันนนึงไปจ๊ะเอ๋กับแฟนเขา  แฟนเขาถามว่าจะเลือกใคร เขาบอกว่าเลือกเรา แต่พ่อแม่เขาไม่ยอม เราเลยต้องเป็นฝ่ายบอกเลิก  แต่..เขากลับมาง้อเราให้ความหวังต่างๆนาๆ จนเราใจอ่อนกลับไปแอบคบกับเขาอีกครั้ง    ผ่านไป 1 ปี แฟนเขาจับได้ ก็เหมือนเคยเขาบอกกับทุกคนว่าเขาเลือกเรา แต่ท้ายสุดเหมือนเดิมพ่อเขาไม่สบายเขาเลยต้องกลับไปเพราะพ่อ   ....เราเองก็พยายามทำใจ เชื่อว่าเขารักเราจริง  บวกกับรอวันที่ตัวเองตัดใจได้จึงจะไปจากเขา  จนพ้นไปอีกหนึ่งปี แฟนเขาจับได้อีกครั้ง แต่ครั้งนี้เขาแต่งงานและมีลูกน้อยด้วยกันแล้ว เขาก็ยังคงบอกกับแฟนเขาและทุกคนว่า เขาเลิกกับเราไม่ได้ เรารู้ดีว่าเราควรต้องไป จึงบอกเลิกเขาอีกครั้ง แต่เขาไม่ยอมเขาบอกถ้าหากเราเลิกกับเขา เขาก็จะเลิกกับแฟนทั้งที่วันนั้นลูกเขาแค่ 3 เดือนเศษ กำลังไม่สบายอยู่ที่โรงพยาบาล  ส่วนเขาอยู่ที่ทำงานไม่ยอมไปหาลูก อ้อนวอนขอโอกาสจากเราอีกครั้ง ถ้าหากเรายอมกลับไปคบกับเขาอีกเขาถึงจะยอมกลับไปหาลูก......สุดท้ายเราก็ยอมเป็นน้อยเขา จนถึงวันนี้ 5 ปีเศษแล้วที่เราคบกันมา โดยที่ไม่มีใครรู้ และแฟนเขาก็มักจะโทรมาถามเราบ่อยๆว่ายังติดต่อกันอยู่ไหม เราก็ต้องโกหกเขาไปเพื่อให้เขาสบายใจและไม่ต้องมาเจ็บปวดเหมือนเรา หรือเจ็บน้อยที่สุด อีกอย่าง เขากำลังจะมีลูกคนที่สอง  และตอนนี้เขารบเร้าอยากมีลูกกับเรา เพราะเขาไม่อยากให้เราไปจากเขา......
......รู้ทั้งรู้ว่าสุดท้ายมันจะจบยังไงเราก็ยังจบมันไม่ได้เสียที
- คนมาทีหลังเป็นฝ่ายผิดเสมอใช่ไหม?
- เราควรทำไงดี เพราะเราเองก็รักเขามาก
- ทนอยู่ก็แทบขาดใจ ครั้นจะจากไป ก็ใจแทบขาด