** ตอนนี้ยอมกินอาหารได้แล้วครับ เป้นนมแพะโรยด้วยปลาทาโร่ ไม่งั้นไม่ยอมกิน แม้แต่ปลาทู **
สวัสดีครับ ที่ผมตั้งกระทู้นี้ขึ้นก้แค่อยากเตือนใจตัวเองว่าทำผิดพลาดจนเกือบต้องเสียสิ่งที่มีค่าไป
ลูกผมเป็นแมวฃื่อ เดย์
เป็นแมวลูกผสมเปอร์เซ๊ยกับแมวไทย(แมววัดแหล่ะครับ)ได้มาจากเพื่อนที่สนิทกันช่วงน้ำท่วม จนปัจจุบันก็อายุได้ 2 ปี แล้วครับ
เป็นธรรมดาที่แมวตัวผู้พอมันโตมันก้เบื่ออยุ่แต่ในห้อง คือว่าผมเลี้ยงในห้องเช่าครับป้าคนดูแลแกใจดีให้ผมเลี้ยงมันได้
ผมก้เลี้ยงแบบว่าถ้าผมจะออกไปไหนก้จะปล่อยมันออกไปเล่นข้างนอก พิ้นที่ส่วนที่ผมอยุ่จะเป็นสวนมะพร้าว กับสนามหญ้า ก็พอที่มันจะเดินเล่นได้ มันมีนิสัยไม่อออกไปไหนเท่าไหร่กลัว ถนน จนมาถึงวัน ศุกที่ 19/10/2556 ผมต้องไปมหาลัยก็ปล่อยมัยเล่ยตามปกติแต่มาแปลก เสาร์ก็แล้ว อาทิตย์ก็แล้วไม่ยอมกลับ ผมก้เป็นห่วงลองเดินตามหาดูถ้าปกติมันจะมาหาผมทันที่ที่กลับหอ แต่ช่วงที่เกิดเรื่องดันไม่มา จนล่วงมาถึงวันพฤหัสที่ 24/10/2556 ผมเดินออกจากห้องเพื่อนไปมหาลัยตอนเช้า ก้มีคุณน้าผู้ชายที่เคยรู้จักมาถามว่า แมวหายหรือเปล่า ผมก็ตอบกลับไปว่าหายมาได้ 4-5 วัน ทีนี้คุณน้าเค้าก็บอกมาว่า แมวโดนรถชนนะตอนนี้อยู่โรงบาลสัตว์มีคุณป้าเค้านำไปส่งโรงพยาบาลให้ ไอ้วินาทีนั้นที่ผมได้ยินผมก็ตกใจนะ (แล้วก็เพิ่งรุ้ด้วยว่ารักมันสุดๆก็ตอนนี้นี่เอง) แต่คุณน้าบอกให้ไปดูที่โรงบาลก่อนว่าใช้หรือเปล่า ใจผมอยากจะไปตอนนั้นเลยแต่ติดที่ต้องไปมหาลัย หลังจาดกลับจากมหาลัยก็ตรงดิ่งไปที่โรงบาลสัตว์ตรงด่านชั่ง อ้อมน้อย เวลาประมาณ 1 ทุ่มกว่าๆ
ก็ได้เรื่องว่ามีแมวสีขาวลูกครึ่งเปอร์เซ๊ยมารักษา แต่คนที่นำมารักษานั้นได้นำไปรักษาต่อที่โรงบาลสัตว์แถวตลิ่งชัน ผมก็เลยขอเบอร์คุณป้าใจดี
โชคดีที่คุณป้าเค้าอยุ่แถว บิ้กซีอ้อมใหญ่ก้เลยได้คุยกันว่า เค้าเห็นแมวผมกระโดดลงมาจากรถกระบะวันอาทิตย์ที่ 20 แล้วโดนรถตามหลังชนกระเด็นตกข้างทางแต่ตรงข้างทางเป็นสวน ทีนี้เพื่อนคุณป้าบังเอิญมาหาปลาแถวนั้นก้เล่าว่าเจอมันนอนอยู่แต่ยังหายใจก็เลยเอามาให้ป้าเขา คุณป้าเขาก็สงสารนำไปรักษาให้แต่ค่ารักษาแพงเลยต้องย้ายโรงบาลไปที่ตลิ่งชัน อาการของมันหมอยังบอกให้ทำใจเพราะโอกาศรอดน้อยมาก เนื่องมาจาก กรามล่างหักห้อยลงมา แล้วสมองบวม ขาหน้าข้างขวาช้ำ หรือส่วนอื่นไม่เป็นอะไร ตอนที่เจอนอนช้อคแน่นิ่ง แต่ ณ ช่วงเวลานี้ปลอดภัยแล้ว แต่ต้องให้อาหารผ่านไซริงเพราะยังอ้าปากไมได้ คุณป้าบอกว่าจะเอาออกจากโรงบาลมาให้วันเสาร์นี้ 26/10/2556
ตอนนี้ผมรู้สึกว่าผมรักมันจริงๆนะ รักเหมือนลูก ผมอาจไม่ได้เลี้ยงแบบเอาใจอะไรมากมาย เลี้ยงตามประสาผู้ชาย มีตี มีเตะตามความผิดที่มันทำแต่มาเจอเรื่องแบบนี้มันเป็นความผิดของผมเต็มๆ ถ้าผมเอาไปทำหมันแต่ทีแรกก็จบมัน แต่ผมมารู้ทีหลังว่าสาเหตุที่มันกระโดดมาจากรถกระบะ คือว่า แมวผมกำลังโดน "ขโมย" คือมีคนเห็นว่าคนขับรถคันนั้นอุ้มแมวผมขึ้นท้ายรถ
สุดท้ายผมก็ไม่มีอะไรจะแก้ตัวแต่ต่อจากนี้ผมจะดูปลมันอย่างจริงจังสักที ผมมีบทความหนึ่งที่ผมชอบมากๆได้อ่านมานานมากแล้วว่า
"คนสามารถรักคนอื่นได้มากมาย แต่สัตว์ที่เลี้ยงมันรักคุณคนเดียว เมื่อคุณทิ้งมัน มันก็จะถูกทอดทิ้งให้โดดเดี่ยว ต่างจากคนที่มีคนอื่นให้พูดคุยมากมาย แต่สัตว์มันรู้จักแต่คุณ"
ปล. ตอนนี้ผมเอากลับมาเลี้ยงที่ห้อง ช่วงนี้ปิดเทอมก้เลยดูแลได้เต็มที่ มันสามารถอ้าปากและเดินได้ได้แล้วแต่ยังร้องไมได้ มีฮัดเช้ยเป็นบางที ส่วนค่ารักษาทั้งหมด 8000 เศษๆ โดยที่คุณป้าที่ช่วยมันจะช่วยเหลืออีก 2000 ผมได้ชอบคุณเขาไปแล้วแต่มันคงไม่พอสำหรับสิ่งที่เขาได้ช่วยชีวิตสัตว์ตัวหนึ่งที่เขาก็ไม่รู้ว่ามีเจ้าของหรือแมวข้างถนน
บทเรียนราคาแพงสำหรับความผิดที่ทำให้เกือบต้องเสียลูกที่รักไป
สวัสดีครับ ที่ผมตั้งกระทู้นี้ขึ้นก้แค่อยากเตือนใจตัวเองว่าทำผิดพลาดจนเกือบต้องเสียสิ่งที่มีค่าไป
ลูกผมเป็นแมวฃื่อ เดย์
เป็นแมวลูกผสมเปอร์เซ๊ยกับแมวไทย(แมววัดแหล่ะครับ)ได้มาจากเพื่อนที่สนิทกันช่วงน้ำท่วม จนปัจจุบันก็อายุได้ 2 ปี แล้วครับ
เป็นธรรมดาที่แมวตัวผู้พอมันโตมันก้เบื่ออยุ่แต่ในห้อง คือว่าผมเลี้ยงในห้องเช่าครับป้าคนดูแลแกใจดีให้ผมเลี้ยงมันได้
ผมก้เลี้ยงแบบว่าถ้าผมจะออกไปไหนก้จะปล่อยมันออกไปเล่นข้างนอก พิ้นที่ส่วนที่ผมอยุ่จะเป็นสวนมะพร้าว กับสนามหญ้า ก็พอที่มันจะเดินเล่นได้ มันมีนิสัยไม่อออกไปไหนเท่าไหร่กลัว ถนน จนมาถึงวัน ศุกที่ 19/10/2556 ผมต้องไปมหาลัยก็ปล่อยมัยเล่ยตามปกติแต่มาแปลก เสาร์ก็แล้ว อาทิตย์ก็แล้วไม่ยอมกลับ ผมก้เป็นห่วงลองเดินตามหาดูถ้าปกติมันจะมาหาผมทันที่ที่กลับหอ แต่ช่วงที่เกิดเรื่องดันไม่มา จนล่วงมาถึงวันพฤหัสที่ 24/10/2556 ผมเดินออกจากห้องเพื่อนไปมหาลัยตอนเช้า ก้มีคุณน้าผู้ชายที่เคยรู้จักมาถามว่า แมวหายหรือเปล่า ผมก็ตอบกลับไปว่าหายมาได้ 4-5 วัน ทีนี้คุณน้าเค้าก็บอกมาว่า แมวโดนรถชนนะตอนนี้อยู่โรงบาลสัตว์มีคุณป้าเค้านำไปส่งโรงพยาบาลให้ ไอ้วินาทีนั้นที่ผมได้ยินผมก็ตกใจนะ (แล้วก็เพิ่งรุ้ด้วยว่ารักมันสุดๆก็ตอนนี้นี่เอง) แต่คุณน้าบอกให้ไปดูที่โรงบาลก่อนว่าใช้หรือเปล่า ใจผมอยากจะไปตอนนั้นเลยแต่ติดที่ต้องไปมหาลัย หลังจาดกลับจากมหาลัยก็ตรงดิ่งไปที่โรงบาลสัตว์ตรงด่านชั่ง อ้อมน้อย เวลาประมาณ 1 ทุ่มกว่าๆ
ก็ได้เรื่องว่ามีแมวสีขาวลูกครึ่งเปอร์เซ๊ยมารักษา แต่คนที่นำมารักษานั้นได้นำไปรักษาต่อที่โรงบาลสัตว์แถวตลิ่งชัน ผมก็เลยขอเบอร์คุณป้าใจดี
โชคดีที่คุณป้าเค้าอยุ่แถว บิ้กซีอ้อมใหญ่ก้เลยได้คุยกันว่า เค้าเห็นแมวผมกระโดดลงมาจากรถกระบะวันอาทิตย์ที่ 20 แล้วโดนรถตามหลังชนกระเด็นตกข้างทางแต่ตรงข้างทางเป็นสวน ทีนี้เพื่อนคุณป้าบังเอิญมาหาปลาแถวนั้นก้เล่าว่าเจอมันนอนอยู่แต่ยังหายใจก็เลยเอามาให้ป้าเขา คุณป้าเขาก็สงสารนำไปรักษาให้แต่ค่ารักษาแพงเลยต้องย้ายโรงบาลไปที่ตลิ่งชัน อาการของมันหมอยังบอกให้ทำใจเพราะโอกาศรอดน้อยมาก เนื่องมาจาก กรามล่างหักห้อยลงมา แล้วสมองบวม ขาหน้าข้างขวาช้ำ หรือส่วนอื่นไม่เป็นอะไร ตอนที่เจอนอนช้อคแน่นิ่ง แต่ ณ ช่วงเวลานี้ปลอดภัยแล้ว แต่ต้องให้อาหารผ่านไซริงเพราะยังอ้าปากไมได้ คุณป้าบอกว่าจะเอาออกจากโรงบาลมาให้วันเสาร์นี้ 26/10/2556
ตอนนี้ผมรู้สึกว่าผมรักมันจริงๆนะ รักเหมือนลูก ผมอาจไม่ได้เลี้ยงแบบเอาใจอะไรมากมาย เลี้ยงตามประสาผู้ชาย มีตี มีเตะตามความผิดที่มันทำแต่มาเจอเรื่องแบบนี้มันเป็นความผิดของผมเต็มๆ ถ้าผมเอาไปทำหมันแต่ทีแรกก็จบมัน แต่ผมมารู้ทีหลังว่าสาเหตุที่มันกระโดดมาจากรถกระบะ คือว่า แมวผมกำลังโดน "ขโมย" คือมีคนเห็นว่าคนขับรถคันนั้นอุ้มแมวผมขึ้นท้ายรถ
สุดท้ายผมก็ไม่มีอะไรจะแก้ตัวแต่ต่อจากนี้ผมจะดูปลมันอย่างจริงจังสักที ผมมีบทความหนึ่งที่ผมชอบมากๆได้อ่านมานานมากแล้วว่า
"คนสามารถรักคนอื่นได้มากมาย แต่สัตว์ที่เลี้ยงมันรักคุณคนเดียว เมื่อคุณทิ้งมัน มันก็จะถูกทอดทิ้งให้โดดเดี่ยว ต่างจากคนที่มีคนอื่นให้พูดคุยมากมาย แต่สัตว์มันรู้จักแต่คุณ"
ปล. ตอนนี้ผมเอากลับมาเลี้ยงที่ห้อง ช่วงนี้ปิดเทอมก้เลยดูแลได้เต็มที่ มันสามารถอ้าปากและเดินได้ได้แล้วแต่ยังร้องไมได้ มีฮัดเช้ยเป็นบางที ส่วนค่ารักษาทั้งหมด 8000 เศษๆ โดยที่คุณป้าที่ช่วยมันจะช่วยเหลืออีก 2000 ผมได้ชอบคุณเขาไปแล้วแต่มันคงไม่พอสำหรับสิ่งที่เขาได้ช่วยชีวิตสัตว์ตัวหนึ่งที่เขาก็ไม่รู้ว่ามีเจ้าของหรือแมวข้างถนน