เราเรียนจบมหาวิทยาลัยมาสองปีแล้วค่ะ ตอนนี้อายุ 23 ย่างๆ 24
ตอนนี้หน้าที่หลักคือ อ่านหนังสืออยู่บ้าน(ต่างจังหวัด) แล้วรอไปสอบอย่างเดียวค่ะ (ที่เรียนอยู่ กทม)(สอบปีละสองครั้ง)
ดังนั้น วันๆ หนึ่งของเราคืออ่านหนังสืออยู่บ้าน กินข้าว พักอ่านนิยายบ้าง พักอ่านพันทิปบ้าง ตอนเย็นออกกำลังกายทุกวัน ช่วยงานพ่อกับแม่ เข้านอน ตื่น วนๆ กันแบบนี้
ตอนนี้เพื่อนสนิทเราทำงานกันทุกคนแล้วค่ะ ...
แรกๆ ก็เหงาค่ะ เหงามากเลย แต่ความที่ส่วนตัวไม่ชอบ กทม เลยเรียนเองอ่านเองที่บ้านดีกว่า เลยยอมเหงา มีงอแงบ้างเพราะคิดถึงเพื่อนๆ เราเป็นคนทำกิจกรรมตัวยงเลยค่ะ ตั้งแต่ประถมแล้ว ค่อนข้างได้เจอคนมากมาย มีสังคมหลากหลายมาก ทั้งเพื่อนในกลุ่ม เพื่อนห้องอื่น เพื่อนต่างที่ ฯลฯ เป็นคนชอบสังสรรค์ เฮฮา ไปไหนไปกัน จนจบมหาวิทยาลัย

สามสี่เดือนแรกเหงามาก เพราะอยู่คนเดียว แต่มีเพื่อนสนิทแวะเวียนมาบ้าง (เดี๋ยวนี้ไม่มาแล้วแยกย้ายไปทำงาน)
แต่พอห่างเพื่อนได้สักพัก จากที่ไม่ค่อยได้อยู่คนเดียวเลย มันคงถึงจุดบรรลุ 555 รู้สึกสงบอย่างประหลาด เราหันหน้าเข้าหนังสือมากขึ้น
ตั้งเป้าไว้และทำตามเป้าหมายตัวเองอย่างเดียว คืออ่านหนังสือเพื่อไปสอบให้ผ่าน

ช่องทางที่ติดต่อกับเพื่อนได้ ก็มีโทรศัพท์ค่ะ เพื่อนจะโทรมาถามข่าวบ้าง (กลัวเป็นบ้า) เราจะเป็นคนรับมากกว่า ไม่ค่อยโทรหาใคร นอกจากพ่อแม่ หรือถ้าโทรหาเพื่อนก็จะเป็นธุระบางอย่าง ถามแล้วจบ ก็วาง เท่านั้น เพื่อนสนิทเราเข้าใจค่ะ และคบกันมานาน คอยเป็นกำลังใจให้ตลอด และไม่ค่อยกล้าโทรมาหา เพราะกลัวจะรบกวนว่าเราอ่านหนังสืออยู่

เฟชบุคก็เล่นค่ะ เล่นเป็นเวลา (มันติดจริงๆ) ทีวีดูแค่ตอนกินข้าว ดูข่าว กินข้าวเสร็จก็ปิด ละครไม่ดูอยู่แล้ว บอลไม่ดูเลย (ชอบมาก) กลั้นใจว่าถ้าสอบไม่ผ่านจะไม่ดูบอลเลย (อดทนนะ TT)

แต่เดี๋ยวนี้เราสังเกตว่าคนเรามีความอดทนน้อยลง แต่ก่อนจะเปิดเฟชบุคทุกวันค่ะ ตามข่าวเพื่อนฝูงบ้าง ดูความเคลื่อนไหวชาวบ้าน ได้คุยกับเพื่อนบ้าง แต่เราไม่เปิดมาหลายวันแล้วค่ะ รู้สึกแต่ละคนมีแต่บ่นๆๆ สมัยก่อนอะไรที่เคยแก้ปัญหาได้เอง เดี๋ยวนี้ก็กลายเป็นต้องประกาศบอกชาวโลกก่อนค่อยหาทางแก้ ต้องให้คนอื่นช่วย เรื่องเล็กๆ กลายเป็นเรื่องใหญ่ แรกๆ เราคิดตามและเครียด แต่หลังๆ มาเริ่มปลง เอือม คิดว่าพอเสียที ไม่มีประโยชน์อะไรเลยกับเฟชบุค (สำหรับเรานะคะ) เราก็ไม่ได้แก่ (เท่าไหร่) แต่ทำไมทั้งเด็กผู้ใหญ่สมัยนี้เริ่มมีพฤติกรรมคล้ายๆ กันหมดเราเลิกเล่นเลยค่ะ เฟชบุค สไกป์ ฯ

กลายเป็นว่าเราปิดตัวเองทุกทางเลย (ยกเว้นพันทิป เปิดดูข่าวสารตามเวปต่างๆ ดูหนัง)
เพื่อนบอกว่าเราหายไปไหน ? ติดต่อไม่ได้ ? ปิดตัวเอง ? บ่นว่าเลิกเล่นเฟชบุคทำไม ? เข้าถ้ำ ?
เราก็กลอกตาเป็นเลขสาม กระแอมทีนึง ก่อนจะตอบมันไปเพราะๆ ว่า มือถือตูก็เปิดนะโว๊ย พิกัดบ้านตูพวกแกรก็ทราบ เหตุใดจึงไม่โทรมาเล่า แม้นว่าตูมิได้เล่นเฟชบุค ก็มิได้หมายว่าตูตายห่านไปแล้วนะครัส โด่ว สลัดผัก

เราเลยเซ็งไก่ไปใหญ่เลยค่ะ

แต่ก่อนออกไปไหนกับเพื่อนบ้าง อาทิตย์ละครั้งสองครั้ง แต่หลังๆ มานี้เริ่มไม่อยากไปไหนแล้วค่ะ มือถือก็ปิดบ้างเวลาพักผ่อน เราปฏิเสธนัดเพื่อนเกือบทุกนัดเลย เพื่อนก็เป็นห่วง กลัวจะเป็นบ้า วันๆ อยู่แต่หนังสือ พักอ่านหนังสือเรียนก็อ่านนิยาย นิตยสาร เราว่าหนังสือเป็นเพื่อนที่ดีที่สุดในโลกเลยค่ะ เรากระหายที่จะอ่านมากๆ อ่านหลายๆ เล่มมากเท่าไหร่ ตรงกันข้าม เรากลับหลีดตัวเองจากสังคม จากกลุ่มเพื่อนฝูงมากขึ้นเท่านั้น (เวลาคิดถึงเพื่อนสนิทจะส่งแมสเสสคุยกันมากกว่าโทร เพื่อนสนิทเราเข้าใจค่ะ มันบอกว่ารอได้ รอวันที่เราเรียนจบ)   

เราแค่อยากจบเร็วๆ ถ้าไม่มีความผิดพลาดอะไร ก็คงอีกหนึ่งปี แต่หลังจากเรียนจบ เราคิดว่าเราก็จะเป็นแบบนี้แหละค่ะ คงไม่เปลี่ยนอะไรมากมาย

เราอยากถามว่า มีใครเป็นแบบเราบ้างหรือเปล่า ? เราผิดปกติไหมคะ ? เพื่อนบอกว่า คนที่เรียนแบบเรา เค้าก็ไม่ได้ปิดตัวเองขนาดนี้ เราอยู่ในข่ายเฝ้าระวังหรือกำลังจะมีปัญหาทางจิต/ทางกายอะไรในอนาคตหรือเปล่า (คิดไปนั่น) เราคิดว่าเรากำลังเป็นโรคเบื่อสังคม (คิดเอาเอง) เราชอบอยู่บ้านมาก ชอบอยู่คนเดียว ทำอะไรตัดสินใจเอง มากคนมากความ เรารู้สึกเหมือนจะไม่มีวันกลับไปแบบเดิมอีกแล้ว เราเหนื่อยกับคน ต้องคอยแก้ปัญหาให้คนอื่นอยู่ร่ำไป

ตูไหวไหม (วะ)

ต้องการข้อมูลเพิ่มเติมถามเพิ่มได้นะคะ ขอบคุณสำหรับการสละเวลา