ตอนนี้เรียนใกล้จบแล้วเลยคิดว่าหลังเรียนจบจะไปเรียนภาษาอังกฤษระยะสั้นที่ต่างประเทศซัก 3 เดือน
ใจจริงอยากไปอย่างน้อยครึ่งปี แต่ด้วยค่าใช้จ่ายที่ออกเงินเอง(จากเงินที่ทำงานมาระหว่างเรียน) รวมทั้งไม่แน่ใจว่าจะอยู่ได้มั้ย
ประเทศที่จะไปคือ “อินเดีย” ค่ะ คาดว่าจะเป็นเมืองบังกาลอร์เพราะหาข้อมูลแล้วน่าจะปลอดภัยและมีการใช้ภาษาอังกฤษมากพอควร
เหตุผลที่เลือกประเทศนี้หลักๆเน้นๆเลยคือราคาถูก ฉันสู้ไหว เรื่องสำเนียงและกลิ่นกายเราค่อยว่ากัน
เคยหากระทู้ในพันทิปหลายเสียงก็บอกว่าการไปอินเดียก็ช่วยพัฒนาเรื่องภาษาอังกฤษได้มาก
แต่พอเราไปบอกแม่ว่าเราวางแผนจะไปนะ แม่กลับบอกว่า...
"ไปแค่สามเดือนเราจะได้อะไรกลับมา คนมันจะพูดได้มันก็ต้องมีประสบการณ์
ไม่ใช่ไปเรียนแล้วกลับมาพูดได้เลยไม่มี ไม่ต้องไปหรอกเสียเวลาเปล่า...."
คือแล้วต้องไปนานเท่าไหร่แม่ถึงจะอนุญาต? ถ้ามันไม่ดีทำไมพ่อแม่คนอื่นถึงส่งลูกไปเรียนกัน?
แล้วประสบการณ์ที่แม่ว่า หนูก็กำลังจะไปหามัน แล้วแม่มาขัดหนูทำไม? T_T
....อันนี้คิดในใจ เพราะเอาเข้าจริงรู้ดีว่าแม่คงไม่อนุญาตให้ไปแน่ๆ
ไม่รู้ว่าเพราะเป็นห่วงหรือเห็นว่ามันไม่มีประโยชน์ที่จะไป
ถ้าถามถึงพื้นฐานภาษาอังกฤษของเราตอนนี้ เราประเมินตนเองให้อยู่ในระดับพอใช้
คืออ่านรู้เรื่อง ฟังพอได้ แต่ที่เราไม่ค่อยได้ใช้คือการพูด...ในสภาพแวดล้อมที่อยู่นี่ไม่ได้มีชาวต่างชาติเลย
ก็เข้าใจนะคนที่บอกว่าทำไมต้องเสียเงินไปเรียนต่างประเทศ หลายคนเรียนที่ไทยก็พูดได้ สถาบันในไทยมีเยอะแยะ
คือเราอยากได้ประสบการณ์อย่างอื่นนอกจากการเรียนภาษา อยากได้การใช้ชีวิตต่างแดนบ้าง
อีกอย่างไปอินเดียนี่ค่าใช้จ่ายๆพอๆกับไทย ดีไม่ดีถูกกว่าด้วยซ้ำ (มันดูแพงตรงค่าเครื่องบิน)
ไม่ได้หวังถึงกับว่าไปอินเดียสามเดือนแล้วกลับมาพูดอังกฤษปร๋อ แต่เราเน้นว่าได้ประสบการณ์ด้วย
และเราคิดว่าอย่างน้อยมันต้องพัฒนากว่าเดิมมากแน่ๆเพราะด้วยสภาพแวดล้อมไม่มีทางที่เราจะเลี่ยงการใช้อังกฤษได้เลย
อยากทราบว่าเพื่อนๆที่เคยไปเรียนภาษาอังกฤษระยะสั้น พอกลับมาแล้วรู้สึกว่าตัวเองพัฒนาขึ้นเยอะมั้ย
คุ้มรึเปล่ากับเวลาตรงนั้น เราอยากได้ความเห็นเพื่อนำไปสนับสนุนเหตุผลของเราในการขออนุญาตแม่อีกที
แม้ความหวังจะเลือนลาง แต่เผื่อเขาจะยอมให้ไป
ปล. แม่เราเป็นคนที่เลี้ยงลูกแบบเป็นห่วงโอเวอร์จากแม่คนอื่นมาก ตอนนี้อายุ 22 แล้วยังไม่เคยไปเที่ยว ตจว กับเพื่อน คือไม่เชิงห้ามไป ก็อนุญาตแบบไม่เต็มใจ อนุญาตเสร็จก็จะไม่คุยกับเรา(เหมือนไม่พอใจ) แล้วก็จะจิตตกว่าถ้าไปทะเลต้องมีพายุ มีซึนามิ เราต้องตายแน่ๆ (คือเราก็เลือกฤดูแล้วนะ) สรุปเราก็เลยต้องแคนเซิลเพื่อนทุกครั้งแม่ถึงจะกลับมาคุยกับเรา ตอนนี้ไปไหนมาไหนกับแม่ตลอด (แล้วแม่ก็บ่นว่าฉันไม่มีแฟน....คือจะเอาเวลาไหนไปมีคะ)
ปล.2 อย่าว่าแต่ ตจว เลย ไปดรีมเวิลดแม่ก็เครียด ย้ำว่าเครียดเลยว่าลูกจะเป็นอะไรมั้ย
ปล.3 แม่ตกใจเวลาคนอายุ 22 (เท่าเรา) ขับรถไป ตจว เอง แม่บอกว่าเด็กไป....คือต้องอายุเท่าไหร่ถึงไม่เด็กสำหรับแม่ - -"
ไปอินเดียสามเดือนเพื่อเรียนภาษาอังกฤษดีรึเปล่าคะ
ใจจริงอยากไปอย่างน้อยครึ่งปี แต่ด้วยค่าใช้จ่ายที่ออกเงินเอง(จากเงินที่ทำงานมาระหว่างเรียน) รวมทั้งไม่แน่ใจว่าจะอยู่ได้มั้ย
ประเทศที่จะไปคือ “อินเดีย” ค่ะ คาดว่าจะเป็นเมืองบังกาลอร์เพราะหาข้อมูลแล้วน่าจะปลอดภัยและมีการใช้ภาษาอังกฤษมากพอควร
เหตุผลที่เลือกประเทศนี้หลักๆเน้นๆเลยคือราคาถูก ฉันสู้ไหว เรื่องสำเนียงและกลิ่นกายเราค่อยว่ากัน
เคยหากระทู้ในพันทิปหลายเสียงก็บอกว่าการไปอินเดียก็ช่วยพัฒนาเรื่องภาษาอังกฤษได้มาก
แต่พอเราไปบอกแม่ว่าเราวางแผนจะไปนะ แม่กลับบอกว่า...
"ไปแค่สามเดือนเราจะได้อะไรกลับมา คนมันจะพูดได้มันก็ต้องมีประสบการณ์
ไม่ใช่ไปเรียนแล้วกลับมาพูดได้เลยไม่มี ไม่ต้องไปหรอกเสียเวลาเปล่า...."
คือแล้วต้องไปนานเท่าไหร่แม่ถึงจะอนุญาต? ถ้ามันไม่ดีทำไมพ่อแม่คนอื่นถึงส่งลูกไปเรียนกัน?
แล้วประสบการณ์ที่แม่ว่า หนูก็กำลังจะไปหามัน แล้วแม่มาขัดหนูทำไม? T_T
....อันนี้คิดในใจ เพราะเอาเข้าจริงรู้ดีว่าแม่คงไม่อนุญาตให้ไปแน่ๆ
ไม่รู้ว่าเพราะเป็นห่วงหรือเห็นว่ามันไม่มีประโยชน์ที่จะไป
ถ้าถามถึงพื้นฐานภาษาอังกฤษของเราตอนนี้ เราประเมินตนเองให้อยู่ในระดับพอใช้
คืออ่านรู้เรื่อง ฟังพอได้ แต่ที่เราไม่ค่อยได้ใช้คือการพูด...ในสภาพแวดล้อมที่อยู่นี่ไม่ได้มีชาวต่างชาติเลย
ก็เข้าใจนะคนที่บอกว่าทำไมต้องเสียเงินไปเรียนต่างประเทศ หลายคนเรียนที่ไทยก็พูดได้ สถาบันในไทยมีเยอะแยะ
คือเราอยากได้ประสบการณ์อย่างอื่นนอกจากการเรียนภาษา อยากได้การใช้ชีวิตต่างแดนบ้าง
อีกอย่างไปอินเดียนี่ค่าใช้จ่ายๆพอๆกับไทย ดีไม่ดีถูกกว่าด้วยซ้ำ (มันดูแพงตรงค่าเครื่องบิน)
ไม่ได้หวังถึงกับว่าไปอินเดียสามเดือนแล้วกลับมาพูดอังกฤษปร๋อ แต่เราเน้นว่าได้ประสบการณ์ด้วย
และเราคิดว่าอย่างน้อยมันต้องพัฒนากว่าเดิมมากแน่ๆเพราะด้วยสภาพแวดล้อมไม่มีทางที่เราจะเลี่ยงการใช้อังกฤษได้เลย
อยากทราบว่าเพื่อนๆที่เคยไปเรียนภาษาอังกฤษระยะสั้น พอกลับมาแล้วรู้สึกว่าตัวเองพัฒนาขึ้นเยอะมั้ย
คุ้มรึเปล่ากับเวลาตรงนั้น เราอยากได้ความเห็นเพื่อนำไปสนับสนุนเหตุผลของเราในการขออนุญาตแม่อีกที
แม้ความหวังจะเลือนลาง แต่เผื่อเขาจะยอมให้ไป
ปล. แม่เราเป็นคนที่เลี้ยงลูกแบบเป็นห่วงโอเวอร์จากแม่คนอื่นมาก ตอนนี้อายุ 22 แล้วยังไม่เคยไปเที่ยว ตจว กับเพื่อน คือไม่เชิงห้ามไป ก็อนุญาตแบบไม่เต็มใจ อนุญาตเสร็จก็จะไม่คุยกับเรา(เหมือนไม่พอใจ) แล้วก็จะจิตตกว่าถ้าไปทะเลต้องมีพายุ มีซึนามิ เราต้องตายแน่ๆ (คือเราก็เลือกฤดูแล้วนะ) สรุปเราก็เลยต้องแคนเซิลเพื่อนทุกครั้งแม่ถึงจะกลับมาคุยกับเรา ตอนนี้ไปไหนมาไหนกับแม่ตลอด (แล้วแม่ก็บ่นว่าฉันไม่มีแฟน....คือจะเอาเวลาไหนไปมีคะ)
ปล.2 อย่าว่าแต่ ตจว เลย ไปดรีมเวิลดแม่ก็เครียด ย้ำว่าเครียดเลยว่าลูกจะเป็นอะไรมั้ย
ปล.3 แม่ตกใจเวลาคนอายุ 22 (เท่าเรา) ขับรถไป ตจว เอง แม่บอกว่าเด็กไป....คือต้องอายุเท่าไหร่ถึงไม่เด็กสำหรับแม่ - -"