ทุกคนคงมีความรู้สึกฝังใจกับรักแรก...
สำหรับละครทองเนื้อเก้า จะว่าไปแล้ว ก็นำเสนอเรื่องราวของรักแรก
สันต์...รักแรกของลำยอง เมื่อผิดหวัง จึงยากนักที่ลำยองจะยอมอ่อนข้อให้ ยังเฝ้าเอาชนะคะคานทุกวิถีทางให้สันต์ได้รู้สึกเสียดาย เจ็บปวด ทั้งไปมีผัวใหม่ ทั้งไม่ให้ลูกคืน เรียกเงินเพิ่มขึ้นเรื่อยๆเพราะรู้ว่าสันต์ไม่มีกำลังให้ ไม่ใช่เพราะอยากได้เงิน
วันเฉลิม...รักแรกของลำยองเหมือนกัน ใครที่เคยท้องจะมีความรู้สึกผูกพันกับลูกคนแรก เพราะเป็นการท้องครั้งแรก ทุกอย่างที่เกิดขึ้นและดำเนินไปเชื่อว่าแม่ทุกคนจำได้ การเข้าห้องคลอด การเห็นหน้าลูก การให้นม และการเลี้ยงดู รักษาโรคภัยที่เกิดกับลูก มันเป็นประสบการณ์ครั้งแรก ที่แม้แต่อ่านหนังสือเตรียมตัว ก็ใช่ว่า ลูกเราจะเหมือนในหนังสือซะทุกอย่าง พอคนที่สองถึงค่อยเป็นงาน จำรายละเอียดไม่ค่อยได้ซักเท่าไหร่ ก็คงเหมือนลำยอง ถึงแม้จะดูไม่รัก แต่ก็คงผูกพันกับวันเฉลิมมากกว่าลูกคนอื่น เพราะตอนท้องก็ยังมีสติอยู่ ให้นมเองด้วย ความผูกพันนี้เองที่ทำให้ลำยองยังคงหวงวันไว้กับตัวเอง ถ้าพูดตามภาษาลำยอง คงประมาณ "กูลำบากแทบตายท้องมันมา คิดจะมาเอาของกูไปง่ายๆ"
แต่เหนือสิ่งอื่นใด...ที่ละครเรื่องน่าจะอยากนำเสนอ
ลำยอง...รักแรกของวันเฉลิม หรือ แม่....รักแรกของลูก จะเห็นได้จากชื่อแรกที่วันเรียก คือ แม่ แม้แต่หลวงตาก็ออกปากแปลกใจที่เรียกแม่ก่อน ทั้งๆที่แม่ไม่เคยดูดำดูดีวันเลย นิทานก็เลือกที่จะอ่านเกี่ยวกับแม่
ถึงแม้ว่าผู้จัดจะเน้นวันเฉลิม เรื่องความกตัญญู ซึ่งทำให้หลายคนอาจเข้าใจผิดว่า ว่าควรเป็นละครให้ลูกดูเพื่อเอาเป็นเยี่ยงอย่างวันเฉลิม แต่เราว่าเขาทำเพื่อให้คนเป็นแม่ (และก็พ่อด้วย) ฉุกใจคิดสักนิดมากกว่า ว่า ตัวเอง เป็นรักแรกของลูก แล้วเราควรจะทำอย่างไร ถึงจะให้รักแรกของลูก สวยงาม ไม่ขมขื่นอย่างวันเฉลิม อย่าลืมว่าคงไม่ทุกคนที่จะโชคดีมีโอกาสได้เป็นทองเนื้อเก้า
รักแรก...นั้นสำคัญนัก (ทองเนื้อเก้า)
สำหรับละครทองเนื้อเก้า จะว่าไปแล้ว ก็นำเสนอเรื่องราวของรักแรก
สันต์...รักแรกของลำยอง เมื่อผิดหวัง จึงยากนักที่ลำยองจะยอมอ่อนข้อให้ ยังเฝ้าเอาชนะคะคานทุกวิถีทางให้สันต์ได้รู้สึกเสียดาย เจ็บปวด ทั้งไปมีผัวใหม่ ทั้งไม่ให้ลูกคืน เรียกเงินเพิ่มขึ้นเรื่อยๆเพราะรู้ว่าสันต์ไม่มีกำลังให้ ไม่ใช่เพราะอยากได้เงิน
วันเฉลิม...รักแรกของลำยองเหมือนกัน ใครที่เคยท้องจะมีความรู้สึกผูกพันกับลูกคนแรก เพราะเป็นการท้องครั้งแรก ทุกอย่างที่เกิดขึ้นและดำเนินไปเชื่อว่าแม่ทุกคนจำได้ การเข้าห้องคลอด การเห็นหน้าลูก การให้นม และการเลี้ยงดู รักษาโรคภัยที่เกิดกับลูก มันเป็นประสบการณ์ครั้งแรก ที่แม้แต่อ่านหนังสือเตรียมตัว ก็ใช่ว่า ลูกเราจะเหมือนในหนังสือซะทุกอย่าง พอคนที่สองถึงค่อยเป็นงาน จำรายละเอียดไม่ค่อยได้ซักเท่าไหร่ ก็คงเหมือนลำยอง ถึงแม้จะดูไม่รัก แต่ก็คงผูกพันกับวันเฉลิมมากกว่าลูกคนอื่น เพราะตอนท้องก็ยังมีสติอยู่ ให้นมเองด้วย ความผูกพันนี้เองที่ทำให้ลำยองยังคงหวงวันไว้กับตัวเอง ถ้าพูดตามภาษาลำยอง คงประมาณ "กูลำบากแทบตายท้องมันมา คิดจะมาเอาของกูไปง่ายๆ"
แต่เหนือสิ่งอื่นใด...ที่ละครเรื่องน่าจะอยากนำเสนอ
ลำยอง...รักแรกของวันเฉลิม หรือ แม่....รักแรกของลูก จะเห็นได้จากชื่อแรกที่วันเรียก คือ แม่ แม้แต่หลวงตาก็ออกปากแปลกใจที่เรียกแม่ก่อน ทั้งๆที่แม่ไม่เคยดูดำดูดีวันเลย นิทานก็เลือกที่จะอ่านเกี่ยวกับแม่
ถึงแม้ว่าผู้จัดจะเน้นวันเฉลิม เรื่องความกตัญญู ซึ่งทำให้หลายคนอาจเข้าใจผิดว่า ว่าควรเป็นละครให้ลูกดูเพื่อเอาเป็นเยี่ยงอย่างวันเฉลิม แต่เราว่าเขาทำเพื่อให้คนเป็นแม่ (และก็พ่อด้วย) ฉุกใจคิดสักนิดมากกว่า ว่า ตัวเอง เป็นรักแรกของลูก แล้วเราควรจะทำอย่างไร ถึงจะให้รักแรกของลูก สวยงาม ไม่ขมขื่นอย่างวันเฉลิม อย่าลืมว่าคงไม่ทุกคนที่จะโชคดีมีโอกาสได้เป็นทองเนื้อเก้า