วิธีคิดของการศึกษาไทยวันนี้ ?? ตรรกะที่บิดเบี้ยว??



“โครงการหยุดสายตาที่มองคุณ”


การที่คุณนั่งเรียบร้อยเท่ากับการลดอันตรายทางสายตาที่จะเกิดขึ้นได้ การยับยั้งที่ดีที่สุดไม่ได้เริ่มจากใคร แต่เริ่มจากตัวเรา
-    กี่สายตาที่มองคุณ
-    โป๊ / ไม่โป๊
-    สำรวจท่านั่งกันหน่อย ว่าเรียบร้อยหรือยัง
-    ยุติความรุนแรงทางสายตา
-    จะลุกจะนั่ง ระวังให้ดี
-    นั่งไม่โป๊ก็ไม่มอง
การไม่ระวังกริยาและท่าทางของผู้หญิงเป็นการเปิดช่องทางให้ลวนลามทางสายตา




“การที่คุณนั่งเรียบร้อยเท่ากับการลดอันตรายทางสายตาที่จะเกิดขึ้นได้” คำโปรยที่รณรงค์โครงการนี้ ทำให้นึกถึงวิธีคิดแบบสมัยก่อน “ระวังนะ แต่งตัวโป๊ระวังจะโดนฉุด”

ชุดความคิดนี้เท่ากับว่าการแต่งตัวโป๊ และการนั่งไม่เรียบร้อย คือการยั่วยุให้ผู้อื่นประกอบอาชญากรรม!

รู้สึกไหม ว่าในทางตรงกันข้าม การรณรงค์แบบนี้เท่ากับการให้ความชอบธรรมและอำนาจในการละเมิดทางเพศมากขึ้น ... ด้วยตรรกะที่ว่า “แต่งตัวโป๊เองนี่ / นั่งไม่เรียบร้อยเองนี่ สมควรโดนแล้วล่ะ”

เรามองดูแล้วเราถามตัวเองว่า มันใช่เหรอ?? มันคือการตอบโจทย์ที่ถูกต้องสำหรับการลดการละเมิดทางเพศหรือ?? น่ากลัวมากสำหรับตรรกะแบบนี้ในสถาบันการศึกษา

ทำไมเราไม่รณรงค์ให้รู้จักการเคารพสิทธิของผู้อื่น รู้จักกาลเทศะ การเคารพในความเป็นมนุษย์อย่างเท่าเทียมกัน หรืออย่างน้อยก็สอนให้รู้จักความละอายแก่บาป??

วันหลังเราต้องสอนลูกหลานว่า “เวลาเดินก้มหน้านะลูก อย่าสบตาคนอื่น เดี๋ยวจะโดนต่อยเพราะไปกวนตีนเค้า” งั้นสินะ??

/me ล้มโต๊ะ แล้วเดินจากไปไว้อาลัยเงียบๆ
แสดงความคิดเห็น
โปรดศึกษาและยอมรับนโยบายข้อมูลส่วนบุคคลก่อนเริ่มใช้งาน อ่านเพิ่มเติมได้ที่นี่