คำกล่าวที่ยืนยันลงไปด้วย ทิฏฐิว่า สัตว์ตายแล้ว เกิดอีก ดังนี้ : นี้ เป็นส่วนสุด (มิใช่ทางสายกลาง) ที่หนึ่ง
ก็สัตว์ตายแล้ว ขาดสูญหรือ?
คำกล่าวที่ยืนยันลงไปด้วยทิฏฐิว่า "สัตว์ตายแล้ว ขาดสูญ"
ดังนี้ : นี้ เป็นส่วนสุด (มิใช่ทางสายกลาง) ที่สอง.
ตถาคต ย่อมแสดงธรรมโดยสายกลาง ไม่เข้าไปหา
ส่วนสุดทั้งสองนั้น คือตถาคต ย่อมแสดงดังนี้ว่า
“เพราะมีอวิชชา เป็นปัจจัย จึงมี สังขารทั้งหลาย;
เพราะมีสังขาร เป็นปัจจัย จึงมี วิญญาณ;
เพราะมีวิญญาณ เป็นปัจจัย จึงมี นามรูป;
เพราะมีนามรูป เป็นปัจจัย จึงมี สฬายตนะ;
เพราะมีสฬายตนะ เป็นปัจจัย จึงมี ผัสสะ;
เพราะมีผัสสะ เป็นปัจจัย จึงมี เวทนา;
เพราะมีเวทนา เป็นปัจจัย จึงมี ตัณหา;
เพราะมีตัณหา เป็นปัจจัย จึงมี อุปาทาน;
เพราะมีอุปาทาน เป็นปัจจัย จึงมี ภพ;
เพราะมีภพ เป็นปัจจัย จึงมี ชาติ;
เพราะมีชาติ เป็นปัจจัย ชรามรณ ะ โสกะปริเทวะทุกขะ-
โทมนัส-อุปายาสทั้งหลาย จึงเกิดขึ้นครบถ้วน : ความเกิดขึ้นพร้อมแห่งกองทุกข์ทั้งสิ้นนี้
ย่อมมี ด้วยอาการอย่างนี้.
เพราะความจางคลายดับไปโดยไม่เหลือแห่งอวิชชานั้นนั่นเทียว, จึงมีความดับ
แห่งสังขาร; เพราะมีความดับแห่งสังขาร จึงมีความดับแห่งวิญญาณ ; ...ฯลฯ
ฯลฯ...; เพราะมีความดับแห่งชา ตินั่นแล ชรามรณ ะ โสกะปริเทวะทุกขะ-
โทมสัสอุปายาสทั้งหลาย จึงดับสิ้น : ความดับแห่งกองทุกข์ทั้งสิ้นนี้ ย่อมมี ด้วย
อาการอย่างนี้", 'เมื่อสิ่งนี้มี สิ่งนี้จึงมี เมื่อสิ่งนี้ดับ สิ่งนี้จึงดับ' ดังนี้.

เพราะไม่รู้ เพราะไม่รู้ตามลำดับ เพราะไม่แทงตลอด
ซึ่งธรรมคือปฏิจจสมุปบาทนี้, (จิตของ)หมู่สัตว์นี้ จึงเป็นเหมือนกลุ่มด้ายยุ่ง ยุ่งเหยิง
เหมือนความยุ่งของกลุ่มด้ายที่หนาแน่นไปด้วยปม พันกันยุ่งเหมือนเชิงหญ้ามุญชะ และ
หญ้าปัพพชะ อย่างนี้; ย่อมไม่ล่วงพันซึ่งสังสาระ ที่เป็นอบาย ทุคติ วินิบาต ไปได้.

(ธรรมทั้งปวงเป็นอนัตตา =ไม่เป็นตัวเป็นตน ในลักษณะที่ทยอย ๆ
กันไปไม่มีสิ่งใด เกิดหรือดับได้ โดยลำพังตัวของมันเอง แล้วแต่เป็นเหตุปัจจัย....ผู้นั้นมี)