เป็นเด็กบ้านนอกคนนึง(เด็กลำพูนนี่เเหละค่ะ คิคิ) เมื่อกลับบ้านไปก็มักจะเห็นแม่นั่งเย็บผ้าอยู่กับกองเศษผ้าฝ้ายในทุกคราไป ตอนนั้นเข้ามาฝึกงานที่หน่วยงานราชการเเห่งหนึ่งที่ กทม. เเต่พอเรียนจบก็ขึ้นมาทำงานที่หน่วยงานราชการที่เราเคยฝึกงานมา เราทำงานมาทั้งหมด 3 ที่ ที่เเรกคงเป็นร้านสะดวกชื้อ(ตัวเลขสีเเดง) ที่สองงานธนาคารทำพวกสินเชื่ออะไรพวกนี้ เเละที่ที่สามก็เป็นหน่วยงานราชการ เป็นงานทางด้านเลขาค่ะ เเต่ตั้งลงพื้นที่สามจังหวัดชายแดนภาคใต้ ในทุกๆๆเดือน ซึ่งในช่วงเเรกที่บ้านก็ไม่อยากให้ทำค่ะ เพราะมีควมเสี่ยงตายไปก็ไม่คุ้มกัน เเต่ทำไงได้ละคะเด็กจบใหม่ก็จำเป็นต้องทำไปก่อน ณ ตอนนี้ก็ทำ ได้ 2 ปี กับ 3 เดือน
                 เอ่อว่าเเต่ธุรกิจเกิดได้อย่างไร มันเกิดขึ้นจากเรากลับบ้านที่ลำพูนช่วงเทศกาล ก็จะมีของติดไม้ติดมือมาฝากพี่ๆๆที่ทำงาน อาทิ เสื้อผ้า ผ้าถุง เเต่บังเอิญเหลือเสื้อผ้าฝ้าย เเละผ้าถุง เหลืออย่างละ 1 ผืน ที่ไม่รู้จะเอาให้ใคร อยู่มาวันนึงก็ คิดอยากทำอะไรชักอย่างที่สามารถได้เงินมา เพราะทุกวันนี้เราอยู่ ห้องเช่าเเถวบางเขน ธรรมดาาๆค่ะ พอซุกหัวนอนได้ค่ะ เงินเดือนก็เดือนชนเดือนไม่มีเงินเก็บค่ะ ไม่พอใช้เลย เลยคิดทำอะไรชักอย่างก็เหลือบไปเห็นเสื้อผ้าฝ้าย กับผ้าถุงนี้เเหละค่ะ เลยคิดอยากขายช่วงแรกเราก็งูๆๆปลาๆๆๆ เราไม่ได้เรียนบริหารธุรกิจหรือการตลาดอะไรมาเลย เราจบสหวิทยาการสังคมศาสตร์ที่สามารถทำได้ทุกอย่าง เเต่คงมีเลือดเเม่ค้ามั้งคะ เลยคิดต่างๆๆนาๆๆๆ สนุกดีค่ะคิดเล่นๆๆๆๆ คิดชื่อเเบรนด์สินค้า คิดทำโลโก้ เราเลยเอาเสื้อนั้นเเหละมาถ่ายรูปเอง เป็นพรีเซนเตอร์เองถ่ายเล่นๆๆ อ้าวมีคนถามว่าแล้วถ่ายได้ไง เราก็ตั้งกล้องบนโต๊ะพิงกับกล่องอะไรซักอย่างนึงไว้ให้มันตั้งได้ ก็จับเวลาทิ้งไว้แล้วก็วิ่งไปยืนให้ทันงี้ ต่อมาก็ทำการส่งเงิน 500 บาทไปให้เเม่ เพื่อให้แม่ส่งเสื้อมาให้เมื่อเมื่อมีคนสนใจก็จะได้เอาไปส่งเลย ซึ่งตัวเเรกที่ขายได้ก้ขายให้พี่ที่ทำงานที่เดียวกันนี่เเหละค่ะ ตอนนี้ดีใจมากขายได้ตัวนึง 180 บาท ซึ่งเราก็อธิบายถึงคุณภาพ มีการทอมือ นู้นนี่นั้นก็ขายได้ วันรุ่งขึ้นก็มีพี่ที่ทำงานอีกคนอยากได้ผ้าถุงไปให้เเม่ เราก็เอาแบบที่เรามีอยู่ไปให้เขาดูเขาก็ชื่นชอบมาก เราเลยให้เเม่ส่งมาให้อีก 5 ผืน ก็ให้เขาเลือกกก ยิ่งมาคนชื้อคนในสำนักงานก็เริ่มรู้จักกันเรื่อยๆๆๆ ทีนี้เเหละช่วงนั้นเราส่งของไม่ทันเลย ห้องมาห้องเเพ๊ตของ ใส่ถุง หอบเเบกขึ้นรถเมย์ รถตู้บ้าง เหนื่อยค่ะ เเต่ได้เงินต้องสู้สู้ๆ ค่ะ ยิ่งมีคนสั่งเรื่อยๆๆๆ งานประจำเราก็ต้องทำล้มลุกคุกครานค่ะ จะทำไงดีหว่าาาาาา เราต้องเลือกไหม หรือยังไง สุดท้ายเราเลือกที่จะออกมาทำงานของตัวเองค่ะ เมื่อเราออกมาเรามีความสุขมากเพราะมาทำในสิ่งที่เรารัก เราเริ่มทำเองหมดทุกอย่างเลย ทั้งเป็นผู้จัดการ บัญชี ช่างภาพ พรีเซนเตอร์ ออกแบบเว้ปไชค์ โลโก้ คิดชื่อเเบรนด์ ออกแบบถุง ริบบริ้น นามบัตร ป้ายต่างๆๆๆสารพัด ที่ในหัวสมองเราอยากจะทำหมดทุกอย่าง (เเต่เราโชคดีตรงที่ว่าที่บ้านเราผลิตผ้าฝ้ายเป็นกิจการในครอบครัวเล็กๆๆๆๆ อยู่เเล้วที่ไม่ต้องเริ่มนับหบึ่งใหม่ เพียงเเต่เรานำทรัพยากรจากเศษผ้า หรือผ้าฝ้ายที่มีอยู่มาต่อยอดให้ทันสมัยมากขึ้น เพราะรูปแบบดิมยังขนาดความทันสมัยเเละยังขาดการขยายฐานการผลิต การตลาด ที่ดีพอ) ตอนนี้สื่อต่างๆๆๆก็เข้ามามีอิทธิพลต่อเราๆๆๆมากมายนะคะ เราก็เลยใช้สิ่งเหล่านี้ให้เกิดประโยชน์ทั้ง web site , faceboom , IG , line ตอนนี้ก็ก็กำลังจะเปิดสาขาที่ กทม. เป็นศูนย์กระจายสินค้าเล็กๆๆๆๆ เเห่งหนึ่ง เเถวเเจ้งวัฒนะ  สิ่งเหล่านี้เป็นประโยชน์ต่อการประชาสัมพันธ์จริงๆๆๆๆๆๆค่ะ คลิก โพส เเชร์ จนเหนื่อย เเต่ก็ดีใจค่ะที่ทำในสิ่งที่ตัวเองรัก เเละไม่ลืมรากเหง้าของตัวเอง
                       สู้ๆๆๆๆๆๆกันนะคะ

                     

ความพยายามอยู่ที่ไหน ความสำเร็จอยู่ที่นั่นค่ะ
เพ้นช์