สวัสดีค่ะ ขอแนะนำตัวเองก่อนเลยนะคะ
หนูชื่อแพร อายุ 15 แหมม วัยกำลังใสเลย (?) แพรอยู่ ภาคเหนือตอนล่าง ภาคกลางตอนบน ทุกคนคงรู้แล้วซินะคะ ว่าแพรอยู่จังหวัดอะไร (ยิ้มๆ)
มาเริ่มกันเลยดีกว่าเนอะ
คือตอนนี้แพรศึกษาอยู่ชั้นมัธยมปีที่ 4 เพิ่งจะสิ้นเทอมแรกเท่านั้น ปัญหามันมาแบบ โอ้ว ฉันจะมีชีวิตอยู่ได้อย่างไร
มันเริ่มมาจาก ช่วงชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 3 แพรได้ทะเลาะกับเพื่อนในกลุ่มคนนึง (ตอนนี้แพรคิดว่ามันคือเรื่องที่ไร้สาระมาก)
มันยังไม่อะไรมากมายใช่ไหมคะ ? ในความคิดของคุณ เรามาฟัง (อ่าน) กันต่อดีกว่าค่ะ จากนั้นแพรสอบขึ้นชั้นม.4 มาได้อยู่ห้องที่เรียกว่าเก่งเลยก็ว่าได้ค่ะ ทุกคนที่สอบเข้ามาได้ถือว่ามีความสามารถมากๆ ตอนแรกแพรทั้งตื่นเต้น ดีใจและภูมิใจ อ๋อ ! ลืมบอกไปอย่างนึง ตอนแรกกลุ่มแพรมีกันอยู่ 4 คน ทะเลาะ 1 คนเหลือ 3 จากตอนแรกสนิททั้งกลุ่มก็กลายเป็นสนิทเป็นคู่ๆ และในตอนนั้นถือได้ว่าแพรมีเพื่อนเยอะมากๆ ส่วนใหญ่จะเป็นเพื่อนต่างห้อง โชคดี (ในตอนนั้น) แพรกับเพื่อนสนิทก็สอบได้ห้องเดียวกัน เราสนิทกันเรื่อยมา เพื่อนต่างห้องของแพรมักจะมาพูดให้แพรฟังเสมอๆว่าเพื่อนกลุ่มเดียวกันที่แตกกับแพรไปแล้วนั้นหยิ่งมาก ทักแล้วเชิ่ดใส่ด้วยซ้ำ แพรก็ฟัง ออกความเห็นบ้าง อะไรบ้าง แต่จริงๆนั้นแพรน่ะ รักเพื่อนคนนั้นมากที่สุด ตั้งแต่เคยมีเพื่อนมา แย่เยอะว่าไหม ..
มีอยู่วันหนึ่งแพรมีปัญหากับเพื่อนต่างห้องคนนึง คนทั้งกลุ่มนั้นเลยไม่ชอบแพรทั้งกลุ่ม แรกๆแพรไม่อะไรมากเพราะยังเห็นว่าเป็นเพื่อนกันมันอาจจะงอนเล่นๆ แต่ในความจริงมันไม่ใช่อย่างนั้นเลย แพรไม่รู้ว่ามันไปคุยอะไรกันยังไงถึฃได้ไม่มีใครคุยกับแพรเลยซักคน แพรก็เริ่มห่างจากพวกนั้นมาเรื่อยๆ ลืมบอกไป อีกแล้วเพื่อนสนิทแพรก็สนิทกับกลุ่มนั้นด้วยเหมือนกัน จนมันเกิดเรื่องราวใหญ่โต (หรอ?) ก็คิออยู่ๆเพื่อนที่แพรสนิมก็จะขอไปอยู่กับคนอื่น ตอนนั้นแพรปี๊ดมาก ไม่รู้เพนาะอะไรมันบอกแค่ว่ามันอึดอัด แพรรู้สึกแย่มาก แพรก็แสดงท่าทีเฉยๆไป และนี้แหละ แพรเริ่มใช้ชีวิตอยู่คนเดียวไม่มีเพื่อนสนิท คุณคืดดูซิคะ จะมีคนบนโลกซักกี่คนที่อยู่ได้โดยไร้เพื่อนสนิท ขอบอกเลยว่าแพรเป็นหนึ่งในนั้น คุณอาจจะคืดว่ามันไม่แย่เท่าไหร่ ก็จริงนั่นแหละ แต่ ..
เรื่องมันไม่จบแค่นั้น แพรเริ่มใช้ชีวิตคนเดียว และเมื่อพูดถึงชีวิตแพรนั้นสุดจะบรรยาย แพรทั้งขี้เกียจ และเรียนไม่เก่ง คุณพอจะเดาออกว่าเกิดอะไรขึ้น
ใช่ ! แพรอยู่ห้องสาย วิทย์ - คณิต มันคือวิชาที่แพรไม่ถนัดสุดๆ แพรเพิ่งจะรู้ตัวว่าชอบภาษาก็เร็วๆนี้และโรงเรียนของแพรสายศิลป์ถือว่าเป็นรองๆๆๆๆ ของห้องต้นๆเลยก็ว่าได้ แม่จึงไม่ยอมให้เรียนห้องศิลป์ (มันคือห้องท้ายๆเลย) ต่อมาชีวินมันไม่แย่ขนาดนั้นแพรเฝ้าบอกตัวเอง ก็แค่อดทนไม่กี่ปีก็จบ แต่คุณจะรู้ไหม ว่าหลังจากที่แพรแยกกับเพื่อนสนิทห้องเดียวกัน มันกลับไปสนิทกับเพื่อนต่างห้องที่แพรทะเลาะด้วย และพวกนั้นยังไปสนิทกับเพื่อนที่แพรรักมากที่สุดและคนที่พวกเขายังบอกเองว่าหยิ่ง แพรรู้สึกว่าโลกนี้มันช่างโหดร้าย สุดท้ายทุกคนก็อยู่ด้วยกันและแพรก็อยู่ตัวคนเดียว ถ้ามันสิ้นสุดแค่นี้ก็ดีซินะ
แต่ !! ทุกอย่างกลับแย่ลงไปอีก ทุกคนมองแพรด้วยสายตาเหยียดหยาม เดินไปทางไหนจากคนที่มีเพื่อนรุมล้อมกละบกลายเป็นตัวคนเดียว
และแพรเพิ่งรู้เกรดเคมีของแพรวันนี้ สดๆ มันคือเกรด 1 เคมีพื้น และติด ร. เคมีเพิ่ม หน้าขายหน้าเป็นบ้าเลย พวกนั้นจะต้องเยาะเย้ยแพรแน่ แต่เอาเถอะ เราทำตัวเองทั้งนั้น แพรไม่กล้าบอกแม่เลยซิ .. กลัวแม่จะผิดหวัง กลัวแม่จะเสียใจ (แพรอยู่กับแม่ 2 คน พ่อหย่ากับแม่และมีเมียใหม่แต่แพรกับพ่อและเมียใหม่พ่อดีต่อกันทั้งรักและห่วง และแม่ก็คุยกับทั้งสองได้อย่างสนิทใจ) แพรรู้คนเราจะต้องโง่และขยัน หรือฉลาดและขี้เกียจ แต่แพรเหมือนรวมจุดด้อยไว้ในคนๆเดียว มันแย่นะ คิดเหมือนกันไหม่ จริงๆแพรอยากจะเล่า ระบาย และขอคำแนะนำในทุกๆเรื่องมากกว่านี้ แต่ตอนนี้นิ้วแพรเริ่มชาแล้ว เพราะพิมพ์ในโทรศัพท์
อาจมีคำผิดบ้างต้องขอโทษ ด้วยนะคะ ตัวมันเล็กแพรมองไม่ค่อยเห็น
ใครรู้ว่าทำยังไงให้เรียนเก่งๆนี่ แนะนำกันหน่อยนะคะ อยากให้แม่ภูมิใจ
อ๋ออออ . จริงๆแพรอยากหนี แบบพอจบม.5 แล้วไปเรียนที่อเมริกาหรือออสเตรเลีย diphoma 1 year แล้วก็ community college 2 ปี ปี 3-4 ก็ทรานเฟอร์มาไทย แต่แม่มีตังค์ให้แพรได้แค่ 1.5 ล้าน แม่กลัวว่าแพรจะเรียนไม่จบเพราะไม่มีปัญญา โอ้วว แพรเข้าใจ แต่แพรอยากหนีจัง 5555555 ทำไงได้เนอะ ไม่ได้รวยล้นฟ้า
อ่านจนจบก็คงคิดว่ามันไร้สาระ แต่ว่ายังไงก็ขอบคุณทุกคนที่อ่านนะคะ อย่าทิ้งกันไปไหน อยู่ให้กำลังใจแพรก่อนนะคะ <3 อยากได้กำลังใจ
อยากคุยเพิ่มเติมแอดไลน์ไลน์แอดเฟสบุ๊คได้น้าาาา คอมเม้นต์ไว้ก็ได้ค่ะ เดี๋ยวตอบกลับ
ยังไงตอนนี้ก็ฝันดีนะคะ
ทำไงดี ? ชีวิตเหมือนสุดทาง
หนูชื่อแพร อายุ 15 แหมม วัยกำลังใสเลย (?) แพรอยู่ ภาคเหนือตอนล่าง ภาคกลางตอนบน ทุกคนคงรู้แล้วซินะคะ ว่าแพรอยู่จังหวัดอะไร (ยิ้มๆ)
มาเริ่มกันเลยดีกว่าเนอะ
คือตอนนี้แพรศึกษาอยู่ชั้นมัธยมปีที่ 4 เพิ่งจะสิ้นเทอมแรกเท่านั้น ปัญหามันมาแบบ โอ้ว ฉันจะมีชีวิตอยู่ได้อย่างไร
มันเริ่มมาจาก ช่วงชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 3 แพรได้ทะเลาะกับเพื่อนในกลุ่มคนนึง (ตอนนี้แพรคิดว่ามันคือเรื่องที่ไร้สาระมาก)
มันยังไม่อะไรมากมายใช่ไหมคะ ? ในความคิดของคุณ เรามาฟัง (อ่าน) กันต่อดีกว่าค่ะ จากนั้นแพรสอบขึ้นชั้นม.4 มาได้อยู่ห้องที่เรียกว่าเก่งเลยก็ว่าได้ค่ะ ทุกคนที่สอบเข้ามาได้ถือว่ามีความสามารถมากๆ ตอนแรกแพรทั้งตื่นเต้น ดีใจและภูมิใจ อ๋อ ! ลืมบอกไปอย่างนึง ตอนแรกกลุ่มแพรมีกันอยู่ 4 คน ทะเลาะ 1 คนเหลือ 3 จากตอนแรกสนิททั้งกลุ่มก็กลายเป็นสนิทเป็นคู่ๆ และในตอนนั้นถือได้ว่าแพรมีเพื่อนเยอะมากๆ ส่วนใหญ่จะเป็นเพื่อนต่างห้อง โชคดี (ในตอนนั้น) แพรกับเพื่อนสนิทก็สอบได้ห้องเดียวกัน เราสนิทกันเรื่อยมา เพื่อนต่างห้องของแพรมักจะมาพูดให้แพรฟังเสมอๆว่าเพื่อนกลุ่มเดียวกันที่แตกกับแพรไปแล้วนั้นหยิ่งมาก ทักแล้วเชิ่ดใส่ด้วยซ้ำ แพรก็ฟัง ออกความเห็นบ้าง อะไรบ้าง แต่จริงๆนั้นแพรน่ะ รักเพื่อนคนนั้นมากที่สุด ตั้งแต่เคยมีเพื่อนมา แย่เยอะว่าไหม ..
มีอยู่วันหนึ่งแพรมีปัญหากับเพื่อนต่างห้องคนนึง คนทั้งกลุ่มนั้นเลยไม่ชอบแพรทั้งกลุ่ม แรกๆแพรไม่อะไรมากเพราะยังเห็นว่าเป็นเพื่อนกันมันอาจจะงอนเล่นๆ แต่ในความจริงมันไม่ใช่อย่างนั้นเลย แพรไม่รู้ว่ามันไปคุยอะไรกันยังไงถึฃได้ไม่มีใครคุยกับแพรเลยซักคน แพรก็เริ่มห่างจากพวกนั้นมาเรื่อยๆ ลืมบอกไป อีกแล้วเพื่อนสนิทแพรก็สนิทกับกลุ่มนั้นด้วยเหมือนกัน จนมันเกิดเรื่องราวใหญ่โต (หรอ?) ก็คิออยู่ๆเพื่อนที่แพรสนิมก็จะขอไปอยู่กับคนอื่น ตอนนั้นแพรปี๊ดมาก ไม่รู้เพนาะอะไรมันบอกแค่ว่ามันอึดอัด แพรรู้สึกแย่มาก แพรก็แสดงท่าทีเฉยๆไป และนี้แหละ แพรเริ่มใช้ชีวิตอยู่คนเดียวไม่มีเพื่อนสนิท คุณคืดดูซิคะ จะมีคนบนโลกซักกี่คนที่อยู่ได้โดยไร้เพื่อนสนิท ขอบอกเลยว่าแพรเป็นหนึ่งในนั้น คุณอาจจะคืดว่ามันไม่แย่เท่าไหร่ ก็จริงนั่นแหละ แต่ ..
เรื่องมันไม่จบแค่นั้น แพรเริ่มใช้ชีวิตคนเดียว และเมื่อพูดถึงชีวิตแพรนั้นสุดจะบรรยาย แพรทั้งขี้เกียจ และเรียนไม่เก่ง คุณพอจะเดาออกว่าเกิดอะไรขึ้น
ใช่ ! แพรอยู่ห้องสาย วิทย์ - คณิต มันคือวิชาที่แพรไม่ถนัดสุดๆ แพรเพิ่งจะรู้ตัวว่าชอบภาษาก็เร็วๆนี้และโรงเรียนของแพรสายศิลป์ถือว่าเป็นรองๆๆๆๆ ของห้องต้นๆเลยก็ว่าได้ แม่จึงไม่ยอมให้เรียนห้องศิลป์ (มันคือห้องท้ายๆเลย) ต่อมาชีวินมันไม่แย่ขนาดนั้นแพรเฝ้าบอกตัวเอง ก็แค่อดทนไม่กี่ปีก็จบ แต่คุณจะรู้ไหม ว่าหลังจากที่แพรแยกกับเพื่อนสนิทห้องเดียวกัน มันกลับไปสนิทกับเพื่อนต่างห้องที่แพรทะเลาะด้วย และพวกนั้นยังไปสนิทกับเพื่อนที่แพรรักมากที่สุดและคนที่พวกเขายังบอกเองว่าหยิ่ง แพรรู้สึกว่าโลกนี้มันช่างโหดร้าย สุดท้ายทุกคนก็อยู่ด้วยกันและแพรก็อยู่ตัวคนเดียว ถ้ามันสิ้นสุดแค่นี้ก็ดีซินะ
แต่ !! ทุกอย่างกลับแย่ลงไปอีก ทุกคนมองแพรด้วยสายตาเหยียดหยาม เดินไปทางไหนจากคนที่มีเพื่อนรุมล้อมกละบกลายเป็นตัวคนเดียว
และแพรเพิ่งรู้เกรดเคมีของแพรวันนี้ สดๆ มันคือเกรด 1 เคมีพื้น และติด ร. เคมีเพิ่ม หน้าขายหน้าเป็นบ้าเลย พวกนั้นจะต้องเยาะเย้ยแพรแน่ แต่เอาเถอะ เราทำตัวเองทั้งนั้น แพรไม่กล้าบอกแม่เลยซิ .. กลัวแม่จะผิดหวัง กลัวแม่จะเสียใจ (แพรอยู่กับแม่ 2 คน พ่อหย่ากับแม่และมีเมียใหม่แต่แพรกับพ่อและเมียใหม่พ่อดีต่อกันทั้งรักและห่วง และแม่ก็คุยกับทั้งสองได้อย่างสนิทใจ) แพรรู้คนเราจะต้องโง่และขยัน หรือฉลาดและขี้เกียจ แต่แพรเหมือนรวมจุดด้อยไว้ในคนๆเดียว มันแย่นะ คิดเหมือนกันไหม่ จริงๆแพรอยากจะเล่า ระบาย และขอคำแนะนำในทุกๆเรื่องมากกว่านี้ แต่ตอนนี้นิ้วแพรเริ่มชาแล้ว เพราะพิมพ์ในโทรศัพท์
อาจมีคำผิดบ้างต้องขอโทษ ด้วยนะคะ ตัวมันเล็กแพรมองไม่ค่อยเห็น
ใครรู้ว่าทำยังไงให้เรียนเก่งๆนี่ แนะนำกันหน่อยนะคะ อยากให้แม่ภูมิใจ
อ๋ออออ . จริงๆแพรอยากหนี แบบพอจบม.5 แล้วไปเรียนที่อเมริกาหรือออสเตรเลีย diphoma 1 year แล้วก็ community college 2 ปี ปี 3-4 ก็ทรานเฟอร์มาไทย แต่แม่มีตังค์ให้แพรได้แค่ 1.5 ล้าน แม่กลัวว่าแพรจะเรียนไม่จบเพราะไม่มีปัญญา โอ้วว แพรเข้าใจ แต่แพรอยากหนีจัง 5555555 ทำไงได้เนอะ ไม่ได้รวยล้นฟ้า
อ่านจนจบก็คงคิดว่ามันไร้สาระ แต่ว่ายังไงก็ขอบคุณทุกคนที่อ่านนะคะ อย่าทิ้งกันไปไหน อยู่ให้กำลังใจแพรก่อนนะคะ <3 อยากได้กำลังใจ
อยากคุยเพิ่มเติมแอดไลน์ไลน์แอดเฟสบุ๊คได้น้าาาา คอมเม้นต์ไว้ก็ได้ค่ะ เดี๋ยวตอบกลับ
ยังไงตอนนี้ก็ฝันดีนะคะ