เวลากับคำว่ามิตรภาพ บางทีเราก็เสียมันไปโดยไม่รู้ตัว

เคยไหมครับ ? การที่เรารู้จักใครสักคนหนึ่ง
แต่พอเวลาเราหายไปสักพัก.. แล้วกลับมาเจอกันกลับทำกันเหมือนคนไม่รู้จักกัน

คือเรื่องราวเป็นแบบนี้ครับ
ผมรู้จักกับพี่คนหนึ่งครับ.. ก็เคยเล่นด้วยกันมาก่อน
(คือเค้าเป็นหลานของเพื่อนแม่นะครับ ที่ขายของอยู่ใกล้กัน เป็นล๊อคๆ
อายุห่างกันไม่มาก.. )
พูดคุยก็สนิทกัน.. แล้วพี่เค้าก็ไปเรียนต่อตามทางของเค้าไป

แล้วเวลาก็ผ่านไป 6-7 ปี ครับ
ผมก็ได้ไปเรียนจังหวัดอื่น แล้วก็กลับมาหาแม่ ที่ทำงานครับ
ผมก็เดินผ่านเค้าไปตอนแรก ก็ไม่ได้สนใจ เพราะไม่สังเกตุ

เพราะเราต่างคนต่างก็โตขึ้นมานะครับ
เค้าก็ทำเหมือนเราไม่ใช่คนรู้จักนะครับ ผมก็เลยงงๆ
กลายเป็นว่า ตอนนี้เราก็เหมือนคนไม่รู้จักกัน

สิ่งที่เสียใจคือ.. มิตรภาพครับ
ที่พูดมาคือ บางครั้งคนเราแค่ห่างกันไม่กี่ปี.. ก็เหมือนคนไม่รู้จักแล้ว
นับประสาอะไรกับคนเป็นแฟนกัน
ไม่ต้องไกลตัวหรอกครับ แค่เพื่อนตอนประถม
พอมาเจอกันตอน ม.ปลาย เราก็เหมือนคนไม่รู้จักกันแล้ว
บางทีไม่ใช่ว่าไม่อยากจะสานสัมพันธ์ต่อ แต่บางครั้งก็แค่จำไม่ได้

เพี้ยนเพลียเพี้ยนเพลียเพี้ยนเพลียเพี้ยนเพลีย

ที่เล่ามาทั้งหมดก็แค่อยากมาแชร์ประสบการณ์กันฟังนะครับ
แล้วมีเพื่อนๆ คนไหนเคยเจอเคสแบบนี้หรือกรณีแบบนี้กันบ้าง
จุดจบเป็นอย่างไรก็อยากจะให้แชร์สู่กันฟังครับผม



เพี้ยนกินมาม่าเพี้ยนกินมาม่าเพี้ยนกินมาม่าเพี้ยนกินมาม่า
แก้ไขข้อความเมื่อ
แสดงความคิดเห็น
โปรดศึกษาและยอมรับนโยบายข้อมูลส่วนบุคคลก่อนเริ่มใช้งาน อ่านเพิ่มเติมได้ที่นี่