เรื่องผ่านมาหลายปีแล้ว ตอนนั้นผมเพิ่งเรียนจบพอดีได้มีโอกาสไปทำงานย่านสาธร วันนั้นตอนเย็นหลังเลิกงาน ผมไปยืนรอรถเมล์จำไม่ได้แล้วว่าสายอะไร แต่เป็นป้ายรถเมล์หน้าโรงเรียนคอนเแวนต์แห่งหนึ่งย่านสาธร ขณะยืนรอรถเมล์ ผมเหลือบเห็นผู้ชาย วัยประมาณ 40 ต้น ถือไม้เท้าใส่แว่นดำ ยืนเก้ๆกังอยู่ ด้วยความเป็นห่วง ผมจึงเข้าไปถามว่า
ผม   พี่ๆ พี่รอรถสายอะไร
พี่     ผมรอรถสาย ปอ.. (ผมจำสายไม่ได้แล้ว) อยู่ครับ รอตั้งนานแล้วยังไม่มาเลยเนี่ย (มันเพิ่งผ่านไป ผมเห็น)
ผม   ไม่เป็นไรพี่ ผมดูให้ มาแล้วเดี๋ยวจะบอก ผมขอถามอะไรเล่นๆหน่อยนะพี่ พี่มองไม่เห็นแล้วรู้ได้ไงว่าสายที่พี่รอมันมาแล้ว
พี่     ผมก็ฟังเสียง หรือไม่ก็ถามคนเอา
ผม    จริงอะพี่ ฟังเสียงได้ด้วย
พี่     จริงครับ เสียงมันไม่เหมือนกัน
ผม   โห้ สุดยอดเลยพี่

พอดีรถที่ผมรอมาพอดี ถ้าพลาดคันนี้ คงไม่ต่ำกว่า 2 ชม.กว่าที่รถสายนี้จะผ่านมาอีก แต่ก็ไม่เป็นไร เพราะตอนนั้นตัวคนเดียวไม่มีอะไรต้องห่วง ผมจึงตัดสินใจรอเป็นเพื่อนพี่เขาต่อไป
ประมาณ 20 นาทีต่อมา รถสายที่พี่เขารอก็มาพอดี

ผม    พี่รถที่พี่รอมาแล้ว เดี๋ยวมันมาใกล้ๆ ผมค่อยพาพี่ขึ้นรถนะ
พี่      ขอโทษนะครับขอถามอะไรหน่อย....อืม
ผม     อะไรพี่ (ผมกะว่าแกต้องขอเงินแน่เลย)
พี่      ไม่ได้หลอกผมนะ
ผม     หลอกอะไรพี่ (ผมงง)
พี่       ก็แก้ลงให้ผมขึ้นรถผิดสาย
ผม     มีงี้ด้วย มีคนเคยแกล้งพี่ด้วย
พี่       มีครับ.... กว่าผมจะรู้ก็ไม่รู้แล้วว่าจะกลับยังไง ผมกะแล้วว่าโดน เพราะตอนผมชึ้นรถ ได้ยินเสียงพวกนั้นหัวเราะตามหลังมา
ผม      (มันจุกครับพูดไม่ออก)  ............ เปล่าพี่ พี่เชื่อผม.. ผมไม่หลอกพี่หรอก
   
   ตอนผมพาพี่เค้าก้าวขึ้นรถเมล์ คนที่อยู่บนรถหลายคนมองหน้าผม เขาคงสงสัยว่า ทำไมผมน้ำตาไหล มันไม่ได้ฟูมฟาย แต่มันก็เอ่อจนล้นขอบตา มันจุกก็ตอนที่แกบอกว่ามีคนแกล้ง ยิ่งบอกว่าโดนหัวเราะไล่หลังมา มันเป็นจุด climax หลายท่านคงเข้าใจผม
   พอส่งพี่เค้าขึ้นรถ ตอนนั้นจะทุ่มแล้ว ผมเดินกลับมานั้งที่ป้ายรถ กว่าน้ำตาจะหยุดก็หยดไปหลายแหมะเหมือนกัน ผมก็อายเหมือนกันนะที่ร้องไห้ เพราะคนเยอะแต่มันไม่หยุดจริงๆ (ประมาณดูหนังเรื่อง the letter ไม่ได้แกล้งครับ มันไหลออกมาเอง) กว่าจะถึงบ้านก็เกือบ 4 ทุ่ม แต่ผมโคตรมีความสุขเลย ............. เจอแบบผมก็ช่วยๆกันครับ อย่างน้อยหากท่านไม่ช่วย ก็อย่าได้ไปแกล้งเขาเลย