แนะนำตัวก่อนนะครับ  ตาผมเป็น ลาวเวียง  ยายเป็นลาวพวน  พ่อเป็นไทยแท้ๆ (แถวบ้านถ้าใครเป็นไทยแท้ๆ จะเรียกว่า ไทยตูดดำ (ผมไม่เข้าใจ) ถ้าใครเป็นไทยแท้ๆไม่มีเลือดผสมนะคับ) พ่อผมก็เหน่อ คนสามชุก ศรีประจันต์ เหน่อแท้ๆ ผมเลย พูดได้ ไทยกลาง (สำเนียงกรุงเต็บ) ไทยสุพรรณ ลาวเวียง ลาวพวน อีสานกะเว้าได้ (จบประวัติ)     (แต่หน้าตาดีนะ เพราะหลายๆอย่างมาผสมกันอย่างลงตัว เอิ๊กๆ)


คราวนี้ เด็กวัยรุ่นตอนนี้ และตอนผม หลายคน ไม่ค่อยพูดภษาพื้นบ้านกันละ ขนาดอยู่หมู่บ้านตัวเอง ก็พูดไทยจ้อยๆๆๆ  ทั้งๆที่พ่อกะลาว แม่กะลาว(ขอเรียกว่าลาวแทนนะครับ เพราะเเถวบ้านผมกะเรียกว่าลาวคือกัน)  ผมว่ามันแปลกๆหู  เช่น เด็กข้างบ้าน ป.หนึ่ง ทำตังตกร่องบ้าน กะบอกแม่ "แม่ๆ เก็บตังตก ป่อง ให้หนูด้วย"  ผมว่ามันตลก ไทยมั่งลาวมั่งปนกันไป ยิ่งถ้าเข้าเมือง นี่ ถ้าเคยคุยลาวกัน ก็ไม่คุย ไทยกลางจ้อย อายเขา ผมว่า ไม่น่าอายเลย ผมภูมิใจ ทุกวันนี้เจอเพื่อน (บางคนเป็นเจ้าของบริษัท บางคนเป็นเถ้าแก่) ผมเจอ ผมก็ทักภาษาถิ่น ทุกคนก็ตอบภาษาถิ่น ทั้งๆที่ลูกน้องกะเยอะ แต่เด็กสมัยนี้ อยู่บ้าน อยู่โรงเรียน อยู่ที่ใหน ทุกคนเหมือนอยากจะกลายเป็นไทยแท้ๆ พ่อแม่บางคนก็ภูมิใจ ที่ลูกพูดภาษาท้องถิ่นไม่ได้  มีใครเคยเจอแบบนี้มั่ง ผมอยากให้ทุกคืนสืบสานภาษาถิ่นบ้างจัง ตอนนี้หมู่บ้านผม เด็กรุ่นหลัง คำภาษาถิ่นเก่าๆ กะลืมหมดเเล้ว เสียดาย ไม่ภูมิใจกันมั่งเลย เฮ้อ...ขอคนแก่วัยยี่สิบ บ่นหน่อยเด้อครับ