เซลล์สมองยังพัฒนาไม่เต็มที่เป็นอีกเหตุผลยิบย่อยหนึ่งเท่านั้นครับ จริงๆแล้วในมนุษย์นั้น จะมีสมองอยู่ส่วนหนึ่งที่จะจดจำในรูปแบบ long term memory อะไรก็ตามที่เรารู้สึกสุขใจ ตื่นเต้น ปลื้มใจ ตื้นตันใจ หรือใดๆก็ตามที่ทำให้เรารู้สึกดีสุดขีด หรือกลัวสุดขีด ในส่วนนี้จะเก็บเอาไว้ไม่มีวันเสื่อมคลายครับ ในส่วนของสมอง Hippocampus วิธีการเก็บอาจเป็นการรับสัมผัสต่างๆเท่าที่มนุษย์เริ่มเข้าใจแล้วรับได้แต่ส่วนใหญ่จะจำเป็นภาพครับ ถ้าถามอีกว่า ตอนอยู่ในครรภ์ของแม่เนี่ยเรามองเห็นหรือไม่ มองเห็นนะครับ ในระยะ 7 เดือนเริ่มมองเห็นแล้วเมื่ออยู่มดลูก แต่ต้องวิเคราะห์ต่อไปว่า ภาพนั้นจำเป็นกับทารกหรือไม่ในการดำรงชีวิต หรือ เราสนใจผนังมดลูกของแม่ว่ามันสำคัญจนควรจะเก็บไว้ในความทรงจำระยาวใน hippocampus ของเราหรือไม่ ข้อมูลทั้งหมดที่พานพบในชีวิตเรา เราจะไม่มีวันเก็บมันไว้ได้หมดหรอกครับแม้สมองเราจะมีประสิทธิภาพแค่ไหน เหมือนที่ผมบอกเหตุการณ์อะไรระทึกใจ หรือประทับใจ ซึ่งส่วนใหญ่เป็นภาพ สมองมักจะจดจำส่วนนี้มากกว่า มันเหมือนกับอะไรที่เราชอบที่สุด รักที่สุด หรือเกลียดที่สุด จะสร้างแรงกระตุ้นเซลล์ประสาทได้ดีครับ ประมาณนี้ อย่างเช่น แฟนคุณเคยให้ดอกไม้แล้วคุณประทับใจอย่างมาก พ่อคุณเคยซื้อรถบังคับให้คุณดีใจมาก หรือ คุณรู้สึกกลัวตะขาบมากๆ รู้สึกกลัวงูมากๆ อะไรพวกนี้หละครับ มันจะจดจำได้ดีอย่างมาก ส่วนการฝันนั้นเป็นการช่วยในการเก็บและคัดเลือกข้อมูลของสมองครับ ว่า ส่วนใหญ่จะเป็น long term memory ส่วนไหนควรจะเป็น short term memory หรือส่วนใหญ่ควรจะทิ้งไป ไม่ควรเก็บไว้ใน memory การฝันจึงเป็นการจัดกระบวนการเรื่องราวความทรงจำนั่นเอง ส่วนใหญสิ่งที่คุณฝันก็มักจะเป็นสิ่งที่คุณเจอมาในหลายๆช่วงชีวิตนั่นหละครับ เพียงแต่นึกไม่ออกว่าตอนไหน จำไม่ได้ว่าช่วงไหน ไปฟังอะไรมา ไปเห็นอะไรมา พอเมื่อมารวมกัน เวลาเรานอน กระบวนการจัดมันก็ทำงานของเราไป ไม่มีใครไม่ฝันหรอกครับ อยู่ที่ว่าจำได้หรือจำไม่ได้ ช่วงฝันมักเกิดใน REM เป็นช่วงที่ตาภายใต้เปลือกตาที่ปิดจะเคลื่อนไหวอย่างรวดเร็วครับ นี่คือการจัดกระบวนการความทรงจำ โดยการจดจำเป็นภาพเป็นหลัก ในลิงเอป เช่น ชิมแปนซีก็มีแบบเราครับ การจดจำเป็นภาพ