ILO ILO เป็นหนังดราม่าจากประเทศสิงคโปร์ที่ไปคว้ารางวัล Golden Camera ผู้กำกับแอนโธนี เฉิน จากเทศกาลภาพยนตร์เมืองคานส์เมื่อกลางปีที่ผ่านมา โดยเรื่องราวกล่าวถึงสถานการณ์เศรษฐกิจตกต่ำเมื่อปี 1997 ที่เกิดวิกฤตทรุดหนักทั่วเอเชีย ผ่านมุมมองของสาวชาวฟิลิปปินส์ที่ระหกระเหินมาทำงานเป็นแม่บ้านในสิงคโปร์ เผชิญกับเด็กนรก, ปัญหาในครอบครัว, ปัญหาค่าใช้จ่ายที่ฝืดเคือง ถึงแม้จะเป็นหนังดราม่าปัญหารุมเร้า แต่ ILO ILO เป็นหนังดราม่าที่ดูง่ายมาก และน่าแปลกใจตรงที่ไม่ได้สร้างความเครียดให้กับคนดูเลยซักนิด

เรื่องราวในหนังนำเสนอชีวิตชนชั้นกลางในสิงคโปร์ พักอาศัยกันในอาคารทรงสูง ครอบครัวที่หนังนำเสนอคือครอบครัวลิม ประกอบไปด้วยพ่อ แม่ และลูกชายวัยซน เจี่ยเล่อ (โก๊ะเจี่ยเล่อ) โดยมีตัวละคร เทเรซ่า (แองเจลี บายานี) แม่บ้านชาวฟิลิปปินส์เป็นตัวละครที่ใช้ดำเนินเรื่อง เหตุการณ์ในหนังเริ่มจากเทเรซ่าหรือเทอร์รี่ แม่บ้านคนใหม่เข้ามาใช้ชีวิตร่วมกับครอบครัวลิม โดยนอกจากจะต้องทำงานบ้านแล้ว เทอร์รี่ยังต้องเป็นพี่เลี้ยงให้กับ เจี่ยเล่อ ลูกชายสุดแสบของครอบครัว ที่เพียงแค่พบกันครั้งแรก ทั้งคู่ก็ไม่ถูกชะตะกันแล้ว

เมื่อเรื่องราวดำเนินไปเรื่อยๆ เหตุการณ์ต่างๆได้เปลี่ยนแปลงไป เจี่ยเล่อเริ่มมีความสัมพันธ์ที่ดีกับเทอร์รี่มากขึ้น และในขณะเดียวกัน ความสัมพันธ์ของเจี่ยเล่อกับพ่อแม่ก็เริ่มห่างเหินกัน เนื่องจากภาระงานที่ทั้งคู่ต้องแบกไว้บนบ่า จากสภาวะเศรษฐกิจที่ฝืดเคืองแทบกระดิกตัวไม่ได้

หนังนำเสนอชีวิตความเป็นอยู่ของครอบครัวชาวสิงคโปร์อย่างง่ายๆสบายๆ ทำให้คนดูซึมซับเรื่องราวได้ง่าย เนื่องจากวิถีชีวิตมีรูปแบบที่ใกล้เคียงกัน แต่ถึงแม้จะใกล้เคียงกัน หลายสิ่งก็เทียบกันไม่ได้ อย่างเช่นหลายซีนที่หนังนำเสนอให้เห็นความมีระเบียบของชาวสิงคโปร์ เช่นจิตสำนึกในความเป็นสาธารธณะ มีขยะตกหล่นก็ช่วยเก็บลงถังขยะ หรือการปลูกฝังความมีระเบียบวินัยตั้งแต่การเรียนในโรงเรียน สิ่งเหล่านี้ได้สะท้อนถึงการวางแผนครอบครัว สังคม และประเทศชาติ ถึงแม้เศรษฐกิจจะอยู่ในภาวะฝืดเคือง แต่ความมีระเบียบวินัยก็ไม่ได้ฝืดเคืองตามไปด้วย

การดำเนินชีวิตของครอบครัวลิมมีลักษณะที่เหมือนกับครอบครัวทั่วไป มีการพบปะรวมญาติ กินเลี้ยงสังสรรค์ในงานฉลองวันเกิด พ่อและแม่ทำงานหาเงินเพื่อมาใช้จ่ายภายในบ้าน ส่วนลูกก็เข้าเรียนในโรงเรียนเพื่อความก้าวหน้าในอนาคต ในส่วนนี้หนังก็นำเสนอด้วยความเรียบง่ายเช่นกัน คนดูจึงรู้สึกเป็นส่วนหนึ่งกับเรื่องราวและเข้าใจปัญหาของครอบครัวนี้ได้ชัดเจน ในขณะเดียวกันก็รู้สึกสนุกกับการดำเนินเรื่อง เพราะหนังไม่ได้เล่าปัญหาให้ออกมาเครียด แต่นำเสนอปัญหาในมุมมองบวก เป็นการดูหนังดราม่าที่ให้อารมณ์สบายๆ เหมือนกับดูหนังตลกเรื่องหนึ่งเลยทีเดียว

นอกจากนี้ การที่หนังไม่ได้มีดนตรีประกอบที่โดดเด่นมากนัก ความจริงก็คือดนตรีประกอบมีน้อยมาก ก็เป็นส่วนหนึ่งที่ทำให้เห็นความเป็นธรรมชาติของหนังได้อย่างชัดเจน เห็นการแสดงฝีมือของนักแสดงที่โดดเด่นและดูสมจริง นักแสดงเด็กอย่าง โก๊ะเจี่ยเล่อ ที่รับบทเป็น เจี่ยเล่อ ลูกชายสุดแสบของครอบครัวลิม เป็นนักแสดงหน้าใหม่ที่ผู้กำกับค้นหาจากเด็กสิงคโปร์กว่า 8 พันคน ซึ่งหนังเรื่องนี้เป็นผลงานชิ้นแรกของเขา นับว่าเพชรเม็ดงามที่รอการเจียระไนเพิ่มเติมในอนาคต ในขณะที่ แองเจลี บายานี นักแสดงดาวรุ่งสาวชาวฟิลิปปินส์ ก็ให้การแสดงที่โดดเด่นแก่หนังเรื่องนี้ เมื่อรวมๆกันแล้ว ILO ILO จึงเป็นผลงานสร้างความประหลาดใจให้กับคนดูได้มากพอสมควร เพราะไม่คิดว่าหนังที่เล่าเรื่องธรรมดาๆเรื่องหนึ่ง จะเข้าใจวิถีชีวิตและทำให้คนดูกลายเป็นส่วนหนึ่งของการเล่าเรื่องได้มากมายเพียงนี้

แต่ก็ใช่ว่าหนังจะดูดีไปในทุกองค์ประกอบ อย่างที่บอกไป สิ่งแรกที่หนังขาดก็คือดนตรีประกอบที่ไม่ได้มาเสริมอารมณ์ให้กับหนัง ส่วนอื่นที่เหลือก็คือการที่หนังขาดการปิดประเด็นที่สมบูรณ์ เมื่อเรื่องราวหลักหรือตัวละครหลักมีบทลงเอยเรียบร้อย หนังก็ไม่ได้กล่าวถึงเรื่องราวที่สืบเนื่องตามมา หรืออาจจะเป็นการปิดประเด็นที่ให้คนดูไปคิดต่อเอาเองก็ได้

ILO ILO นำเสนอปัญหาด้วยมุมมองสบายๆ ชี้ให้คนดูเห็นถึงวิธีการแก้ปัญหาที่น่าจะคิดกันได้อยู่แล้ว เพียงแต่ต้องอาศัยการเน้นย้ำเพื่อให้ตระหนักถึงความสำคัญ สิ่งหนึ่งที่หนังบอกผ่านสายตาคนดูก็คือ ปัญหาที่เกิดขึ้นในครอบครัวต้องอาศัยความเข้าอกเข้าใจกัน การพี่เลี้ยงอย่างเทอร์รี่ มีความสัมพันธ์ที่ดีกว่าแม่แท้ๆของเจี่ยเล่อ เนื่องมาจากการให้เวลาแก่กันมากกว่า ทุกปัญหามีทางแก้ไข ขึ้นอยู่กับวิธีการแก้, ความเข้าใจปัญหา และการใช้เวลาเป็นตัวตัดสิน

หนังดราม่าเรื่องอื่นๆอาจจะต้องใช้เวลาในการเข้าใจเรื่องราว อาจจะต้องใช้ความคิดมากมายในการแปลความหมาย หรืออาจจะต้องกุมขมับเพราะดูแล้วปวดหัวเหลือเกิน แต่ทั้งหมดนี้ไม่ใช่สิ่งที่เกิดขึ้นกับ ILO ILO เพราะสิ่งที่หนังนำเสนอคือการเข้าใจคนดู ให้คนดูเป็นส่วนหนึ่งของเรื่องราว นำเสนอปัญหาที่คนดูส่วนใหญ่พบเจอได้ในชีวิต นี่จึงเป็นหนังดราม่าที่ดูง่ายเรื่องหนึ่ง ที่เมื่อได้ดูแล้วอาจเข้าใจวิถีชีวิตของคนสิงคโปร์ได้มากขึ้น





ขออนุญาตแนะนำแฟนเพจ
ความเห็นหลังชม, รีวิวหนัง
http://www.facebook.com/McksMovie
ชุมชนคนชอบดูหนัง
http://www.facebook.com/KonLikeNang