ดิฉันเป็นคนมีนิสัยขี้น้อยใจมากๆ ค่ะ แต่ด้วยความที่เป็นคนเงียบ พูดน้อย จึงไม่ค่อยแสดงออกให้ใครรู้ว่าตัวเองกำลังน้อยใจอยู่
และลึกๆ แล้วจะรู้สึกอยู่เสมอว่า ตัวเองไม่มีค่า ไม่มีใครต้องการ อาจเป็นปมฝังลึกจากประสบการณ์ในอดีตด้วยส่วนหนึ่ง ทั้งเรื่องครอบครัวที่ไม่สมบูรณ์ในวัยเด็ก และความผิดหวัง-สิ้นศรัทธาจากความรักเมื่อหลายปีก่อน
แต่ดิฉันก็ไม่ได้ปล่อยตัว-ปล่อยใจให้จมอยู่กับความทุกข์หรืออาการน้อยอกน้อยใจนั้นนานหรอกนะคะ ทุกครั้งที่รู้ตัวว่ากำลังพลัดหลงเข้าไปสู่ความหดหู่หม่นเศร้า ดิฉันก็จะตักเตือนตัวเองว่า "ความรักคือการให้ ไม่ใช่การครอบครอง" เราควรมีความสุขจากการได้ให้ผู้อื่น หากแม้นเขาไม่เห็น หรือไม่ให้เรากลับคืน การนึกโกรธ น้อยใจ นั่นย่อมนับเป็นความอยากได้ใคร่ดี มิใช่ความปรารถนาดีอย่างบริสุทธิ์ใจแท้จริง
ยิ่งการเรียกร้องให้คนทุกคนมาใส่ใจเรา มันยิ่งเป็นเรื่องงี่เง่า เพราะนั่นเท่ากับเราไม่ได้ใส่ใจใครคนอื่นเลย มองเห็นแต่เพียงตัวเองเท่านั้น ยึดมั่นถือมั่นอยู่กับความสุขความพอใจของตัว อย่างนี้แล้วจะสุขอย่างไรได้ เมื่อจิตใจคับแคบขนาดนั้น
หากความเข้าอกเข้าใจเหล่านี้มันก็มักดำรงอยู่ได้แค่ชั่วระยะเวลาหนึ่ง พอมีเหตุการณ์ใหม่เข้ามากระทบ ก็เกิดความรู้สึกมิชอบนั้นขึ้นมาอีก ซ้ำแล้วซ้ำเล่า หลายๆ ครั้งเข้า...ก็เหนื่อย และพาลคิดไปว่า ไม่เอาแล้ว ฉันขออยู่คนเดียวดีกว่า จะได้ไม่ต้องมีใครมาทำให้รู้สึกยึดติด-ผูกพันอีก เพราะเวลาที่ความเอื้ออาทรห่วงใยซึ่งเคยได้รับ...มาจางหายไป มันเป็นความทรมานเหลือทน
ไม่รู้ว่าดีมั้ยคะ หากจะตัดสินใจแบบนี้ (จริงๆ การอยู่คนเดียวก็มีต้นทุนอันหนักหนาด้านอื่นที่ต้องแบกรับเช่นกัน) หรือมีวิถีทางอื่นใดที่จะแก้อาการจิตฟุ้งซ่านเช่นนี้ได้ รู้ค่ะว่าคงไม่มียาวิเศษแบบกินปุ๊บหายปั๊บ แต่ก็อยากได้คำแนะนำเพื่อชี้แนวทางในการปฏิบัติตนจากกัลยาณมิตรในที่นี้น่ะค่ะ ขอบคุณล่วงหน้าค่ะ