สู้ๆ นะ จขกท. เราอายุพอๆกับคุณ และก็เคยเจอเหตุการณ์ที่ย่ำแย่เหมือนกัน ถึงเราจะไม่เคยโดนไล่ออก แต่เราก็เคยโดนเจ้านายตำหนิสารพัด ทั้งเรื่องการได้ยิน เจ้านายเคยบอกว่าเราหูตึง เรียกแล้วไม่ได้ยิน (บางทีอาจเป็นเพราะตอนนั้นสมาธิเรากำลังวุ่นและจดจ่ออยู่กับเรื่องอื่น จนไม่ได้ยินที่เจ้านายเรียก และแถวนั้นก็มีคนมากด้วย) โดนตำหนิว่าเป็นคนเชื่องช้า และมีพัฒนาการที่ช้ามาก โดนตำหนิว่าเรามนุษยสัมพันธ์ไม่ดี ไม่เข้าหาคน ฯลฯ ซึ่งเราก็ยอมรับว่าเป็นข้อบกพร่องของเราเอง เราเป็นแบบนี้มาตั้งแต่เด็ก บางทียังเคยคิดว่าตัวเองเป็นโรคออทิสติกหรือเปล่า?

แต่บางครั้งเราว่ามันก็ขึ้นอยู่กับลักษณะงานด้วย อย่างเช่น คนเงียบๆ เนิบๆ ความทะเยอทะยานไม่สูง แบบเรา จะให้มาทำงานค้าขายก็คงไม่เหมาะ และยากที่จะทำให้ออกมาดี(แม้จะอยากทำเพราะรวยเร็วก็เถอะ) งานบางอย่างเราไม่มีประสบการณ์ ไม่เคยฝึกฝนมาก่อน แล้วอยู่ๆก็มีคนมามอบหมายให้เราทำงานนั้น แล้วคาดหวังว่าเราจะทำออกมาได้ดี และต้องทำให้รวดเร็วอีกด้วย โดยให้ระยะเวลาอันสั้น มันก็คงเป็นไปได้ยากเหมือนกัน(ใจเขาใจเรานะ)

และเราคิดว่า สภาพแวดล้อม/เพื่อนร่วมงาน ก็เป็นสิ่งสำคัญ ถ้าเราอึดอัดกับสภาพแวดล้อมในการทำงาน มันก็ยากที่เราจะทำงานให้ออกมาดีได้ เช่น อายุ/นิสัย ของเรากับเพื่อนร่วมงานที่ต่างกันมาก มันก็อยู่ด้วยกันยากจริงๆ นอกเสียจากว่าฝ่ายหนึ่งจะยอมปรับตัว ซึ่งเราพยายามปรับตัว แต่ก็ไม่สามารถฝืนตัวตนที่แท้จริงของตัวเอง(ที่เป็นมา 20 กว่าปี)ได้ ถ้าจะให้ปรับจริงๆก็ต้องใช้เวลานานหน่อย แต่อีกฝ่ายเขามักรอไม่ไหว

ขอเล่าเรื่องจริงนะ เราเคยทำงานค้าขายอยู่กับเจ้านายที่เป็นคนจีน เราอยู่ด้วยกันตลอดเวลางาน ไม่ว่าเราทำอะไร เจ้านายเห็นหมดทุกอย่าง เจ้านายเป็นคนอายุมากแล้ว รวยมาก ประสบการณ์มาก ขยันมาก แต่ก็งกมากด้วย(ดูจากเงินเดือนที่ให้) จู้จี้ขี้บ่น จับผิดเราตลอด ไม่ว่าเราจะทำอะไรก็ดูเหมือนจะผิด ไม่ถูกไม่ควรไปเสียทุกอย่าง ทำดีก็ไม่เคยโดนชม ตอนนั้นเรามีเพื่อนร่วมงาน 2 คน คนหนึ่งอายุมากกว่าเจ้านาย เจ้านายเกรงใจ ไม่ค่อยใช้งานหนักหรือจู้จี้กับเขามากนัก(แต่เขาได้เงินเดือนมากกว่าเรา) ส่วนอีกคนหนึ่งก็อายุมากกว่าเรานิดนึง เป็นคนพูดเก่ง อัธยาศัยดี กล้าเล่นกับเจ้านาย เจ้านายจึงชอบ ส่วนเราอายุน้อยที่สุด เป็นคนเรียบร้อย พูดน้อยที่สุด และเราก็ไม่ใช่คนเก่งอะไรนัก(บอกแล้วว่าเราไม่เหมาะกับงานขาย ที่ยอมมาทำเพราะตอนนั้นยังหางานอื่นไม่ได้) จึงกลายเป็นว่าเราคือคนที่อยู่อย่างอึดอัดใจที่สุด(แต่กับเพื่อนร่วมงาน เราเข้ากันได้ดี) แต่เราก็ทนทำงานอยู่ที่นั่นได้นานกว่าเพื่อน จากนั้นก็ลาออก ตอนที่จะลาออก เรากระซิบบอกเจ้านายให้รู้กันแค่ 2 คน เพราะเราแคร์เจ้านาย แต่เจ้านายไม่แคร์เราเลย เอาเรื่องนี้ไปบอกคนอื่นๆซะจนรู้กันทั่ว หลังจากเราลาออกแล้วก็ไม่เคยย่างกรายไปที่นั่นอีก ไม่ได้เคียดแค้นเจ้านายนะ(แต่ไม่ชอบ และไม่อยากเจออีก)

ความจริงเราก็เหมือน จขกท. ตรงที่เราเองก็ยังไม่รู้เหมือนกันว่าตัวเองชอบทำงานประเภทไหน แต่สำหรับเรานั้น การได้เจอผู้ร่วมงาน/สภาพแวดล้อมในการทำงานที่ดีนั้น เป็นสิ่งที่สำคัญกว่าการได้งานที่ตัวเองชอบ เพราะเราเชื่อว่างานต่างๆเราสามารถฝึกฝนได้ งานที่ไม่ชอบ ไม่ถนัด เรายังสามารถปรับใจให้ชอบ สามารถฝึกฝนให้เก่งได้ ถ้างานนั้นมันไม่ได้ยากและต้องการความเป็น professional มากนัก และมีกำลังใจดีๆ มีเพื่อนร่วมงานและเจ้านายที่น่ารักๆ แต่ถ้าได้เพื่อนร่วมงานและเจ้านายที่ไม่ดี อยู่ด้วยแล้วไม่มีความสุข ต่อให้ได้งานที่ชอบมันก็ไม่มีประโยชน์ เพราะเราต้องใช้ชีวิตอยู่กับคนพวกนั้นไปอีกนานเท่าไหร่ก็ไม่รู้(และเราก็เปลี่ยนนิสัยเขาไม่ได้ซะด้วย)

ปัจจุบันเราได้งานใหม่ที่ดีกว่าเดิม ทั้งเงินเดือนที่ดีกว่าเดิม สวัสดิการที่ดีกว่าเดิม สภาพแวดล้อมที่ดีกว่าเดิม ได้เพื่อนร่วมงานที่น่ารักๆ นิสัยแต่ละคนก็ชิวๆ สบายๆ เข้าใจกัน เจ้านายก็ใจดี เข้าใจธรรมชาติของคน ไม่มาจ้องจับผิดและคุมเราตลอดเวลา ปล่อยให้เราลุยงานเอง ส่วนเจ้านายก็มาตรวจสอบเป็นระยะๆ พร้อมให้คำแนะนำบ้าง ไม่คาดหวังเราสูงนัก(ความคาดหวังสอดคล้องกับเงินเดือน) แม้จะไม่ใช่งานที่เราคาดหวังไว้ตอนสมัยเรียน แต่เราก็ค่อนข้างมีความสุข

ขอให้ จขกท. ได้เจองานใหม่ที่ทำแล้วรู้สึกดีเช่นกัน ตอนนี้ก็พยายามปรับปรุงข้อบกพร่องของตัวเอง อะไรที่ยังทำได้ไม่ดีก็ฝึกฝน คนเราฝึกฝนได้ พยายามเข้า ได้แค่ไหนก็เอาแค่นั้น ไม่ต้องคิดมาก และเวลามีปัญหาก็อย่าโทษตัวเองฝ่ายเดียว และก็อย่าโทษคนอื่นฝ่ายเดียว แต่ให้มองโลกตามความเป็นจริง ยังไงคุณก็ต้องได้เจองานที่เหมาะสำหรับคุณ คุณเก่งกว่าเราอีก(เราไม่เก่งภาษาต่างประเทศเลย) อ้อ เรื่องความสุภาพ อ่อนน้อมถ่อมตน เราว่าเป็นสิ่งสำคัญนะ โดยเฉพาะในสังคมไทย เวลาพูดกับรุ่นพี่ มี "ค่ะ/ครับ" สักหน่อยก็ดี พยายามเข้า ให้มันดูเป็นผู้ดีที่น่าเชื่อถือหน่อย เราเองเวลาพูดกับรุ่นพี่/เจ้านาย ก็พูดมีหางเสียงตลอด เว้นเสียแต่ว่าคนๆนั้นเขาไม่ถือ
พิมพ์เยอะขนาดนี้หวังว่าคงมาอ่านนะ