คิดๆดู ถ้าเกิดว่าสิ้นฤดูกาลนี้รอดเจอร์ทำทีมเราจบอันดับที่12 แล้วมอยส์ทำแมนยูจบอันดับที่2 คุณจะขับไล่ไสส่งรอดเจอร์กันหรือไม่?
โดยส่วนตัวผมนั้นเริ่มรู้จักและเชียร์หงส์ช่วงยุค90's ชอบโอเว่นเป็นเดิมทุนอยู่แล้ว แม้บางปีลุ้นแชมป์ได้บอลถ้วยมาบ้าง แต่ก็ไม่ได้แชมป์ลีกสูงสุดของประเทศเลยมีแต่ตกต่ำมาเรื่อยๆ จวบจนถึงทุกวันนี้จะว่าชินกับความตกต่ำก็ไม่เชิง ทุกครั้งที่ผิดหวังก็ไม่ได้นึกเปลี่ยนใจไปเชียร์ทีมอื่น อาจเป็นเพราะผมชอบดูบอลหลายๆคู่กระมัง เลยรู้สึกว่าแท้จริงแล้วเราจะเชียร์ทีมไหนในลีกมันก็แทบจะไม่ต่างกันเลยถ้าเราชอบทีมนั้น
จริงๆ
รึว่าแท้จริงแล้วผมมองการแข่งขันเป็นเรื่องรอง ความสำเร็จคือเครื่องประดับ ความรักคือชีวิต ไม่ใช่เรื่องน่าอายเลยที่จะเชียร์ทีมที่ไม่ได้ลุ้นแชมป์เพราะผมไม่ได้ยึดติดกับความสำเร็จในอดีตเลย ที่จริงจุดยืนต่างอะไรๆมันก็ต่าง แฟนผีในยุคความสำเร็จย่อมไม่เข้าใจแฟนหงส์ในยุคตกต่ำจนกว่าทีมตัวเองจะตกต่ำลงบ้าง ซึ่งมันก็เป็นเรื่องปกติ
แต่ถ้าลองตั้งคำถามดูว่าจริงๆแล้วเราชอบทีมนั้นๆๆเพราะอะไร? มันก็เหมือนกับตั้งคำถามในชีวิตของเราว่าอยู่ไปทำไม? อายมั้ยที่ไม่ได้มีอะไรเหมือนคนอื่น? ต้องมีแฟนหล่อสวย,ต้องรวย,ต้องดัง,ต้องให้ใครต่อใครยกยอตัวเรา? แล้วความพอใจล่ะเมื่อไหร่มันจะสิ้นสุด? ถ้ามุ่งมั่นและพร้อมที่จะทำในสิ่งที่ชอบเพื่อสิ่งที่ต้องการแล้วยอมรับผลที่เกิดขึ้นได้ เมื่อมันล้มเหลวขึ้นมาถ้ายังไม่เบื่อเราก็จะสู้ต่อไปเอง แต่ถ้าล้มเหลวผิดหวังแล้วยอมรับผลไม่ได้ มีแต่ความทุกข์แล้วเลิกทำเลย นั่นอาจเป็นเพราะเราอาจจะกำลังทำในสิ่งที่ไม่ได้ชอบมากมายอะไรก็ได้ ฟุตบอลก็เช่นกัน....
ถ้าเกิดว่าทีมลิเวอร์พูลผมตกชั้นหรือจะไม่ได้ UCL หรือจะอะไรก็ตาม ถ้าทีมยังมุ่งมั่นต้องการความสำเร็จไม่ได้หักหลังแฟนบอลถึงขนาดนักเตะพากันล้มบอลอะไรแบบนั้นผมก็ยังเป็นกำลังใจอยู่แม้จะออกมาบ่นๆบ้างก็ตามที
ใครคุมทีม ใครจะย้ายออก ใครจะเข้ามามันก็เป็นไปตามกลไกของฟุตบอลล่ะครับ
จะรับได้ไหม ถ้าถึงวันนั้น ทุกอย่างที่เธอฝันอาจเป็นแค่ภาพลวงตา ♫~
ตอกบัตรยามเช้าครับ:
ถามแฟนหงส์ถ้าเกิดว่า...
โดยส่วนตัวผมนั้นเริ่มรู้จักและเชียร์หงส์ช่วงยุค90's ชอบโอเว่นเป็นเดิมทุนอยู่แล้ว แม้บางปีลุ้นแชมป์ได้บอลถ้วยมาบ้าง แต่ก็ไม่ได้แชมป์ลีกสูงสุดของประเทศเลยมีแต่ตกต่ำมาเรื่อยๆ จวบจนถึงทุกวันนี้จะว่าชินกับความตกต่ำก็ไม่เชิง ทุกครั้งที่ผิดหวังก็ไม่ได้นึกเปลี่ยนใจไปเชียร์ทีมอื่น อาจเป็นเพราะผมชอบดูบอลหลายๆคู่กระมัง เลยรู้สึกว่าแท้จริงแล้วเราจะเชียร์ทีมไหนในลีกมันก็แทบจะไม่ต่างกันเลยถ้าเราชอบทีมนั้นจริงๆ
รึว่าแท้จริงแล้วผมมองการแข่งขันเป็นเรื่องรอง ความสำเร็จคือเครื่องประดับ ความรักคือชีวิต ไม่ใช่เรื่องน่าอายเลยที่จะเชียร์ทีมที่ไม่ได้ลุ้นแชมป์เพราะผมไม่ได้ยึดติดกับความสำเร็จในอดีตเลย ที่จริงจุดยืนต่างอะไรๆมันก็ต่าง แฟนผีในยุคความสำเร็จย่อมไม่เข้าใจแฟนหงส์ในยุคตกต่ำจนกว่าทีมตัวเองจะตกต่ำลงบ้าง ซึ่งมันก็เป็นเรื่องปกติ
แต่ถ้าลองตั้งคำถามดูว่าจริงๆแล้วเราชอบทีมนั้นๆๆเพราะอะไร? มันก็เหมือนกับตั้งคำถามในชีวิตของเราว่าอยู่ไปทำไม? อายมั้ยที่ไม่ได้มีอะไรเหมือนคนอื่น? ต้องมีแฟนหล่อสวย,ต้องรวย,ต้องดัง,ต้องให้ใครต่อใครยกยอตัวเรา? แล้วความพอใจล่ะเมื่อไหร่มันจะสิ้นสุด? ถ้ามุ่งมั่นและพร้อมที่จะทำในสิ่งที่ชอบเพื่อสิ่งที่ต้องการแล้วยอมรับผลที่เกิดขึ้นได้ เมื่อมันล้มเหลวขึ้นมาถ้ายังไม่เบื่อเราก็จะสู้ต่อไปเอง แต่ถ้าล้มเหลวผิดหวังแล้วยอมรับผลไม่ได้ มีแต่ความทุกข์แล้วเลิกทำเลย นั่นอาจเป็นเพราะเราอาจจะกำลังทำในสิ่งที่ไม่ได้ชอบมากมายอะไรก็ได้ ฟุตบอลก็เช่นกัน....
ถ้าเกิดว่าทีมลิเวอร์พูลผมตกชั้นหรือจะไม่ได้ UCL หรือจะอะไรก็ตาม ถ้าทีมยังมุ่งมั่นต้องการความสำเร็จไม่ได้หักหลังแฟนบอลถึงขนาดนักเตะพากันล้มบอลอะไรแบบนั้นผมก็ยังเป็นกำลังใจอยู่แม้จะออกมาบ่นๆบ้างก็ตามที
ใครคุมทีม ใครจะย้ายออก ใครจะเข้ามามันก็เป็นไปตามกลไกของฟุตบอลล่ะครับ
จะรับได้ไหม ถ้าถึงวันนั้น ทุกอย่างที่เธอฝันอาจเป็นแค่ภาพลวงตา ♫~
ตอกบัตรยามเช้าครับ: