วันก่อนผมเกิดอุบัติเหตุครับ ทำให้ขาข้างขวาของผมบาดเจ็บจนเดินไม่ได้ชั่วคราวครับ
แต่ด้วยความที่ช่วงนั้นผมมีธุระจำเป็นจริงๆที่ต้องออกมาข้างนอก

ผมเลือกที่จะใช้ไม้ค้ำ ช่วยออกเดินทางครับ
ขอบอกเลยว่ามันลำบากสุดๆเลยครับ ชีวิตนี้เกิดมาไม่คิดว่าจะอยู่ในสภาพแบบนี้เลย เข้าใจเลยครับว่าคนเจ็บขา คนพิการเป็นยังไง

ผมเดินทางจาก MRTรัชดา เพื่อไปลง MRTพระราม9

ประตูเปิดมา ที่นั่งเต็มครับ ไม่เป็นไร ด้วยสภาพเรา ขาเดินไม่ได้ พันแผลไว้ มีไม้ค้ำช่วยเดินขนาบข้าง คิดว่าคงมีคนลุกให้
แต่แล้วผ่านมาจนถึงพระราม9ก็ยังไม่มีคนลุกให้ผมเลยครับ  โห สภาพ ตอนรถเบรกแต่ละสถานีนี่แทบล้มครับ จนคนที่ยืนอยู่ข้างๆต้องช่วยพะยุง

ถ้ามีคนที่เป็นหนักกว่าผมหรือคนพิการ หรือคนท้องมา แล้วไม่อยู่ในสภาพที่ยืนโหนราวรถไฟฟ้าแบบผมได้ ถ้าไม่มีคนใจดีข้างๆที่มาช่วยพะยุงตอนรถเบรก มันจะขนาดไหนครับเนี่ย

คือ โดยส่วนตัวผมไม่ได้รู้สึกไม่ดีที่ไม่มีคนลุกให้นั่ง เพราะบางทีเราก็เข้าใจว่า เพิ่งเลิกงาน บางคนก็อาจจะเหนื่อยๆ อยากนั่ง
ผมเองก็ไม่ได้เป็นคนดีที่ลุกให้ทุกคนนั่ง แต่ผมลุกให้เด็ก คนแก่  คนท้อง คนพิการ พระ นั่งตลอดครับ แต่ผู้หญิงที่ร่างกายแข็งแรงปกติ ที่ยังยืนโหนรถแบบเดอะแมททริกซ์ ไม่จับราว ยืนตัวเอียงกดมือถือสองมือได้ นี่ผมไม่ลุกให้นั่งครับ ดูเป็นกรณีไป แต่ถ้ามันเกิดกับคนท้องโตป่องๆเลย หรือคนพิการที่ไม่สามารถยืนโหนราวรถได้  ผมคิดว่าน้ำใจคนสมัยนี้มันน่าเศร้ามากๆเลยครับ

ใครเคยเจอกรณีแบบนี้บ้างครับ มีคนพิการหรือคนเจ็บขึ้นมา แต่ทั้งโบกี้ไม่มีใครลุกให้นั่งซักคน บางคนหันมามองแล้วก็เฉยๆ หันไปดูทีวีเล็กๆต่อ