สำหรับผม อดีตเคยแต่งงาน แต่พอแต่ง ก็รู้ว่ามันไม่ใช่ชีวิตของเราเลยขอเลิก ผมเป็นฝ่ายขอเลิกครับ ตอนนี้เตรียมทุกอย่างไว้พร้อม ประกันชีวิต ฝากเงินพอที่จะเลี้ยงตัวเอง มีดอกผลไป  เรื่องโหยหาชีวิตคู่ ไม่เลย เข็ด ขออยู่โสดแบบนี้สบายใจดีครับ เวลาเจ็บป่วยหลานพาไปหาหมอพยายามรักษาสุขภาพให้ดีเหล้า บุหรี่งดครับ เที่ยวกลางคืนก็ไม่ เที่ยวทะเล ภูเขาชอบครับ

..โสดนี้ดี..

การยอมตัวเป็นโสดนี้ พระบรมศาสดาทรงสรรเสริญว่าเป็นปราชญ์ไม่ใช่คนโง่ เพราะหวังพึ่งตนเอง ตนภาวนาได้เท่าใดก็เป็นที่พึ่งของตนในทางใจเท่านั้น ส่วนทรัพย์สินภายนอกก็ไม่ประมาท เรายินดีใช้ตามมีตามได้

ยกอุทาหรณ์อีกผู้ที่มีครอบครัวลูกหลานมากๆ ก็ดี หรือไม่มากก็ดี เมื่อสิ้นลมปราณไปก็ของใครของมันนั่นเองในส่วนบาปและบุญ เรามีลูกมีผัวมีเงินเต็มแผ่นฟ้าแผ่นดิน ถ้าเราไม่สนใจในธรรมฝ่ายปฏิบัติ ผัวก็ดีลูกหลานก็ดีเป็นที่พึ่งอย่างอุ่นใจเราได้หรือไม่ ?

แม้เราจะไม่มีใครดูแล ตายเกลือกขี้เกลือกเยี่ยวอยู่ แต่เราเห็นภัยในวัฏสงสารอย่างเต็มที่ แล้วพิจารณาตามเป็นจริงแบบใจเย็นได้แยบคาย แล้วก็หน่ายในวัฏสงสารแบบสุภาพอ่อนโยน วิญญาณปฏิสนธิไม่ได้ไปตั้งอยู่ในที่ใด เราก็พ้นทุกข์ไปในปัจจุบันชาติเท่านั้น.

- : หลวงปู่หล้า เขมปตฺโต : -
-------------------------------------------------------------------------------------------------

ปล. ผู้โพสต์ เป็นเพศที่สามค่ะ แม้จะมีคู่หรือไม่มีคู่ ก็ไม่มีทางที่จะมีลูกโดยสายเลือดมาดูแลเราในบั้นปลาย และหากกล่าวถึงแม้กระทั่งชายจริงหญิงแท้ที่หวังจะพึ่งพาลูก ก็มีบางรายที่ลูกต้องตายเสียก่อนจะได้ดูแลมารดาบิดา มีคู่ได้คนดีก็ดีไป แต่ถ้ามีแล้วได้คนแย่หรืออาภัพวาสนาจริงๆ ไม่ได้คู่ ก็ ฯลฯ

ในกรณี "ถ้าต้องโสดไปตลอดชีวิต วางแผนชีวิตอย่างไร" ส่วนตัวขอพูดถึงในเชิงธรรมะธรรมโม คือ มองไว้ถึงขั้น final สุดๆ คือไร้ญาติขาดมิตร พ่อแม่ตายหมดแล้ว บ้านไม่ได้ร่ำรวยที่จะจ้างคนมาดูแล เหลือตัวคนเดียวจริงๆ บ้านพักคนชราก็ไม่ไป วัดก็ไม่อยู่ อะไรประมาณนี้

การเตรียมตัว... ก็ต้องออมเงินไว้ดูแลตนเอง ไม่ให้เป็นภาระใคร ประกันก็ดี เงินออมก็ดี คงจะช่วยได้ เจ็บป่วยก็ไปโรงพยาบาล หากแม้ไม่มีกำลังจะไป จะตายคาบ้านก็คงสุดแต่กรรมทำมา เงินทองทรัพย์สมบัติที่ทิ้งไว้ ก็คงพอจะมีคนมาช่วยฌาปนกิจร่างนี้ไม่ให้อุจาดตา ตั้งใจทำบุญทาน ศีล ภาวนา พระจะมากุสลาหรือไม่กุสลา ก็มั่นใจเองว่าตายแล้วไปดี เคยเห็นคนโสดหลายคนแก่ตายคาวัดที่ไปปฏิบัติธรรม เค้าก็เผา ก็จบ เออดี แบบนั้นก็สบายดี ไม่ต้องป่วยยาวคาโรงพยาบาล แต่สำคัญที่สุดคือ จิตใจ เมื่อใจมีที่พึ่งคือคุณงามความดีของตน จะอยู่หรือจะไปก็ไม่ใช่ปัญหา ปัญหาที่คาดคิดก็คือถ้าแก่จนไม่ไหวจริงๆ จะทำไงเท่านั้นเอง (ก็ย้อนไปอ่านธรรมะหลวงปู่หล้าข้างบน) บางทีก็บอกตัวเองง่ายๆ ว่า ไม่ไหวก็คือไม่ไหว ในเมื่อทั้งโลกไม่มีใครช่วยใครดูแล ก็รวมลงที่หัวใจตัวเองคนเดียวเรานี้แหละ ร่างกายมันจะแย่จะแตกจะพังก็ให้รู้ตัวเองคนเดียว ทรมานจนต้องแตกตายไปก็คงจบ ไปกับ พุทโธ ธัมโม สังโฆ  พระท่านธุดงค์ในป่าไปองค์เดียวก็มี ท่านก็ไม่ได้ว่าจะหาคู่หาเพื่อนมาดูแล ไม่รู้ท่านจะโดนสัตว์ร้ายกินตอนไหน ตกภูเขาตอนไหน งูกัดตายตอนไหน ท่านก็มุ่งมั่นไม่ได้เอามากังวล เพราะท่านอบอุ่นใจด้วยศีลธรรมวินัยที่ท่านวางใจรักษาไว้ดีแล้ว (บอกตัวเองดังๆ)

แต่ตอนนี้ ขออยู่กับปัจจุบัน เพราะไม่แน่ใจว่าจะอยู่ไปจนแก่มั้ย อาจจะ...นาทีนี้ นาทีหน้า วันนี้ วันหน้า สู้ๆ

  เรียกสมาชิก โสด ในนี้ รวมตัวกันดีกว่านะค่ะ  5555  จะได้พึ่งพากัน ยามแก่เฒ่า  หาหมู่บ้านคนโสด อยู่รวมตัวกันดีกว่า

บวชครับ
การมีคู่ เป็นเครื่องผูกมัดที่แน่นที่สุดของคนครับ