คุณเคยโดนพ่อพูดถึงตัดพ่อตัดลุกมั้ย?? เหตุผลเพราะ?? ฉันเคย2ครั้งด้วยมาฟังเหตุการณ์ของฉันกันนะค่ะ
อย่างแรกขอบอกถึงอุปนิสัยของพ่อดิฉันก่อนว่าเป็นคนเช่นไร พ่อของดิฉันเป็นคนใจดี ยิ้มง่ายอารมดี แต่เป็นคนโมโหร้าย หัวรั้น ไม่ฟังใครเลย
ชอบเล่นพระ ค่อนข้างเลื่อมสัยศรัทธาในเรื่องเครื่องรางของขลัง สักยันต์ บลาๆ
จะเริ่มเล่าเรื่องแล้วนะค่ะ..เรื่องแรกเลยมีอยู่ว่า มีอยู่ช่วงหนึ่งดิฉันกับพ่อได้นำกางเกงออกไปเรขายที่ตลาดนัด รายได้ตกลงไว้กับพ่อว่าเนี่ยเดี่ยวรายได้ที่ได้จะแบ่งกันคนละครึ่งนะ พ่อฉันก้โอเคตอบตกลง มีอยู่มาวันหนึ่งฉันนั่งอยู่ในรถระหว่างเดินทางกลับบ้าน จู่ๆพ่อก้พูดถึงปัญหาในบ้าน บลาๆ ฉันก็รับฟังและพยายามไม่พูดอะไร และก็พูดถึงว่าเนี่ยไม่มีใครช่วยพ่อเลย" คือตอนนั้นฉันงงว่าทำไมพ่อถึงพูดแบบนั้นฉันก้ถามพ่อไปว่า "ไม่ช่วยอะไรเหรอพ่อ " พ่อ: ก้เรื่องขายของอะหนูไม่ช่วยพ่อเลย ฉัน: ไม่ช่วยอะไรพ่อก็เห็นหนูก็เก็บก็ทำเงินที่ได้ก็แบ่งกันคนละครึ่งไม่ได้กินแรงพ่อเลยทำไมพูดกับหนูแบบนี้ หนูไม่เข้าใจ พ่อ: หนูมันก้เห็นแก่ตัวเหมือนแม่ ไม่มีใครช่วยพ่อ ฉัน: ทำหน้างงแล้วก้บอกทำไมพ่อพูดแบบนี้ เรื่องเงินอะก็แบ่งคนละครึ่งตามที่ตกลงไว้ แบ่งกันต่อหน้าย่า หนูไม่ได้งุบงิบสักบาทเลย พ่อ: ไม่ต้องไม่สนใจพ่อ พูดอะไรไม่ได้เลย ต่อไปนี้ไม่ต้องมาเรียกพ่อว่าพ่อเลยก็ได้ ฉัน:ทำหน้างง แล้วร้องไห้ งง ตอนนั้นไม่คิดว่าจะถูกตัดพ่อตัดลูกเรื่องเงิน
สุดท้ายฉันรู้เหตุผลมาว่า : พ่อเครียดเรื่องพ่ออยากได้พระอยู่องค์หนึ่งซึ่งอยากได้มานานและขาดเงินอยู่ไม่กี่บาท
ความรู้สึกของฉันที่มีให้พ่อ มันค่อยๆติดลบไปเลยนับตั้งแต่วันนั้น ต่อมาฉันก็พยายามทำความเข้าใจใหม่คงเป็นเพราะอารมณ์ชั่ววูบ พยายามมองพ่อใหม่ลืมคำพูดนั้นที่พ่อพูด ให้หมด แต่แปลกฉันทำไม่ได้ฉันเก็บมาคิดวกวนอยู่ในสมองฉันว่าทำไมพ่อพูดแบบนั้น ทำไมพ่อต้องพูดแบบนั้น
และเหตุการณ์ล่าสุดเกิดขึ้นเมื่อวานนี้
ฉัน พ่อ แม่ กำลังขับรถกลับบ้านย่านปทุมธานี พ่อฉันก้พูดมาว่าเด๋วจะเอารถไปคืนบริษัทและจะออกมอเตอร์ไซค์ขับไปทำงาน ซึ่งฉันไม่เห็นด้วยและเคยพูดกับพ่อ แม่ แล้วว่า หนูไม่เห็นด้วยนะให้ขับรถมอไซจากปทุมไปย่านสะพานควายเนี่ย มันไกลนะ อันตรายอย่าเลย ณ ตอนนั้นพ่อฉันก็เหมือนจะฟัง และเหมือนจะเลิกล้มความคิดแต่เมื่อวานก็กลับเอามาพูดในรถอีกคือจะออกมอไซค์ขับรถไปทำงาน
ฉันก็ถามพ่อไปว่า : ยังไม่เลิกล้มความคิดนี้อีกเหรอพ่อ มันอันตราย พ่อตอบว่า: แล้วไงมันก็เรื่องของพ่อ
ฉันได้แต่นั่งเงียบ .... พอกลับมาถึงบ้าน ฉันก้เข้าครัวมาทำกับข้าว แม่ก็ถูบ้าน พ่อก็ดูทีวี
ระหว่างที่แม่ถูบ้านอยู่พื้นก็เปียกเลยเลื่อนพัดลมที่เปิดไว้เป่าพ่อมาเป่าพื้นก่อน พ่อก้บอก: จะเลื่อนทำไมมันร้อน(ฝนพึ่งตก) แม่ก็บอก:ทำไมจะเลื่อนมันก็เรื่องของฉัน พ่อสวนกลับ : มิงเป็นเหี้-อะไรเนี่ย (เสียงดัง)ฉันตกใจและอึ้ง ส่วนฉัน:และก็เข้าไปห้ามว่า อ่าวๆทะเลาะอะไรกันกับอิแค่เรื่องพัดลมเองอะไรกันเนี่ย ใจเยนๆ แม่ก้น่าจะบอกพ่อนะว่าขอพัดลมหน่อบแปบเดียว พ่อก็ใจเย็นๆแปบเดียวคงไม่ร้อนมากหรอก พ่อบอก:พูดอะไรไม่ได้สักอย่างเลย ฉันเนี่ยพูดอะไรไม่ได้สักอย่าง แม่กับฉันงง เซ็ง แบบว่าทะเลาะกันอีกแล้ว แล้วพ่อก็พูดว่า : ทนไม่ไหวแล้ว ทนมานานแล้วพูดอะไรไม่ได้สักอย่าง ต่อไปนี้นะให้ลูกอยู่กับเธอฉันจะอยู่คนเดียว ทำอะไรก็ไม่ได้โดนขัดตลอด ฉันกับแม่ก้พูด : อ่อไอ้เรื่องจะขับมอไซไปทำงานอะไม่เห็นด้วยนะมันอันตรายจิงๆ เป็นห่วงถึงพูด พ่อ: ไม่มีคัยเป็นห่วงพ่อ ไม่ต้องมาเป็นห่วงพ่อ ไม่ต้องมายุ่งกับพ่อ ไม่ต้องมาเรียกว่าพ่อเลยก็ได้ ต่างคนต่างอยู่ ฉันก็บอก: อืมก็ได้ไม่ยุ่งก็ได้ และในฉันหวนคิดคำพูดนั้นขึ้นมา คำพูดที่เสียดแทงหัวใจ มันเจ็บเหลือเกิน เจ็บจนอธิบายมาเป็นคำพูดไม่ถูก บวกกับความด้านช้าเพราะมันไม่ใช่ครั้งแรกที่พ่อพูดกับฉันแบบนี้ ต่อหน้าฉันไม่ร้องไห้สักเอ้ะ รีบขึ้นห้องมาอ่านหนังสือเตรียมสอบ ฉันอ่านมันไม่รู้เรื่องเลย มันอึดอัดอย่างบอกไม่ถูก ครอบครัวฉันทะเลาะแบบนี้ด้วยถ้อยคำแบบนี้บ่อยมาก ฉันเหนื่อยเหลือเกิน ฉันรู้สึกไม่มีแรง ไม่อยากจะทำอะไรเลย ฉันหวังดีพูดเตือนในฐานะลูก ฉันเป็นห่วง ฉันผิด เหนื่อยใจเหลือเกิน ฉันเลยเข้าบอร์ดพันทิพคิดว่าคงเป็นที่พึ่งสุดท้ายที่เป็นที่ระบายและคอยรับฟังปัญหาของฉัน ... ขอบคุณมากค่ะ
คุณเคยโดนตัดพ่อตัดลูกมั้ย??
อย่างแรกขอบอกถึงอุปนิสัยของพ่อดิฉันก่อนว่าเป็นคนเช่นไร พ่อของดิฉันเป็นคนใจดี ยิ้มง่ายอารมดี แต่เป็นคนโมโหร้าย หัวรั้น ไม่ฟังใครเลย
ชอบเล่นพระ ค่อนข้างเลื่อมสัยศรัทธาในเรื่องเครื่องรางของขลัง สักยันต์ บลาๆ
จะเริ่มเล่าเรื่องแล้วนะค่ะ..เรื่องแรกเลยมีอยู่ว่า มีอยู่ช่วงหนึ่งดิฉันกับพ่อได้นำกางเกงออกไปเรขายที่ตลาดนัด รายได้ตกลงไว้กับพ่อว่าเนี่ยเดี่ยวรายได้ที่ได้จะแบ่งกันคนละครึ่งนะ พ่อฉันก้โอเคตอบตกลง มีอยู่มาวันหนึ่งฉันนั่งอยู่ในรถระหว่างเดินทางกลับบ้าน จู่ๆพ่อก้พูดถึงปัญหาในบ้าน บลาๆ ฉันก็รับฟังและพยายามไม่พูดอะไร และก็พูดถึงว่าเนี่ยไม่มีใครช่วยพ่อเลย" คือตอนนั้นฉันงงว่าทำไมพ่อถึงพูดแบบนั้นฉันก้ถามพ่อไปว่า "ไม่ช่วยอะไรเหรอพ่อ " พ่อ: ก้เรื่องขายของอะหนูไม่ช่วยพ่อเลย ฉัน: ไม่ช่วยอะไรพ่อก็เห็นหนูก็เก็บก็ทำเงินที่ได้ก็แบ่งกันคนละครึ่งไม่ได้กินแรงพ่อเลยทำไมพูดกับหนูแบบนี้ หนูไม่เข้าใจ พ่อ: หนูมันก้เห็นแก่ตัวเหมือนแม่ ไม่มีใครช่วยพ่อ ฉัน: ทำหน้างงแล้วก้บอกทำไมพ่อพูดแบบนี้ เรื่องเงินอะก็แบ่งคนละครึ่งตามที่ตกลงไว้ แบ่งกันต่อหน้าย่า หนูไม่ได้งุบงิบสักบาทเลย พ่อ: ไม่ต้องไม่สนใจพ่อ พูดอะไรไม่ได้เลย ต่อไปนี้ไม่ต้องมาเรียกพ่อว่าพ่อเลยก็ได้ ฉัน:ทำหน้างง แล้วร้องไห้ งง ตอนนั้นไม่คิดว่าจะถูกตัดพ่อตัดลูกเรื่องเงิน
สุดท้ายฉันรู้เหตุผลมาว่า : พ่อเครียดเรื่องพ่ออยากได้พระอยู่องค์หนึ่งซึ่งอยากได้มานานและขาดเงินอยู่ไม่กี่บาท
ความรู้สึกของฉันที่มีให้พ่อ มันค่อยๆติดลบไปเลยนับตั้งแต่วันนั้น ต่อมาฉันก็พยายามทำความเข้าใจใหม่คงเป็นเพราะอารมณ์ชั่ววูบ พยายามมองพ่อใหม่ลืมคำพูดนั้นที่พ่อพูด ให้หมด แต่แปลกฉันทำไม่ได้ฉันเก็บมาคิดวกวนอยู่ในสมองฉันว่าทำไมพ่อพูดแบบนั้น ทำไมพ่อต้องพูดแบบนั้น
และเหตุการณ์ล่าสุดเกิดขึ้นเมื่อวานนี้
ฉัน พ่อ แม่ กำลังขับรถกลับบ้านย่านปทุมธานี พ่อฉันก้พูดมาว่าเด๋วจะเอารถไปคืนบริษัทและจะออกมอเตอร์ไซค์ขับไปทำงาน ซึ่งฉันไม่เห็นด้วยและเคยพูดกับพ่อ แม่ แล้วว่า หนูไม่เห็นด้วยนะให้ขับรถมอไซจากปทุมไปย่านสะพานควายเนี่ย มันไกลนะ อันตรายอย่าเลย ณ ตอนนั้นพ่อฉันก็เหมือนจะฟัง และเหมือนจะเลิกล้มความคิดแต่เมื่อวานก็กลับเอามาพูดในรถอีกคือจะออกมอไซค์ขับรถไปทำงาน
ฉันก็ถามพ่อไปว่า : ยังไม่เลิกล้มความคิดนี้อีกเหรอพ่อ มันอันตราย พ่อตอบว่า: แล้วไงมันก็เรื่องของพ่อ
ฉันได้แต่นั่งเงียบ .... พอกลับมาถึงบ้าน ฉันก้เข้าครัวมาทำกับข้าว แม่ก็ถูบ้าน พ่อก็ดูทีวี
ระหว่างที่แม่ถูบ้านอยู่พื้นก็เปียกเลยเลื่อนพัดลมที่เปิดไว้เป่าพ่อมาเป่าพื้นก่อน พ่อก้บอก: จะเลื่อนทำไมมันร้อน(ฝนพึ่งตก) แม่ก็บอก:ทำไมจะเลื่อนมันก็เรื่องของฉัน พ่อสวนกลับ : มิงเป็นเหี้-อะไรเนี่ย (เสียงดัง)ฉันตกใจและอึ้ง ส่วนฉัน:และก็เข้าไปห้ามว่า อ่าวๆทะเลาะอะไรกันกับอิแค่เรื่องพัดลมเองอะไรกันเนี่ย ใจเยนๆ แม่ก้น่าจะบอกพ่อนะว่าขอพัดลมหน่อบแปบเดียว พ่อก็ใจเย็นๆแปบเดียวคงไม่ร้อนมากหรอก พ่อบอก:พูดอะไรไม่ได้สักอย่างเลย ฉันเนี่ยพูดอะไรไม่ได้สักอย่าง แม่กับฉันงง เซ็ง แบบว่าทะเลาะกันอีกแล้ว แล้วพ่อก็พูดว่า : ทนไม่ไหวแล้ว ทนมานานแล้วพูดอะไรไม่ได้สักอย่าง ต่อไปนี้นะให้ลูกอยู่กับเธอฉันจะอยู่คนเดียว ทำอะไรก็ไม่ได้โดนขัดตลอด ฉันกับแม่ก้พูด : อ่อไอ้เรื่องจะขับมอไซไปทำงานอะไม่เห็นด้วยนะมันอันตรายจิงๆ เป็นห่วงถึงพูด พ่อ: ไม่มีคัยเป็นห่วงพ่อ ไม่ต้องมาเป็นห่วงพ่อ ไม่ต้องมายุ่งกับพ่อ ไม่ต้องมาเรียกว่าพ่อเลยก็ได้ ต่างคนต่างอยู่ ฉันก็บอก: อืมก็ได้ไม่ยุ่งก็ได้ และในฉันหวนคิดคำพูดนั้นขึ้นมา คำพูดที่เสียดแทงหัวใจ มันเจ็บเหลือเกิน เจ็บจนอธิบายมาเป็นคำพูดไม่ถูก บวกกับความด้านช้าเพราะมันไม่ใช่ครั้งแรกที่พ่อพูดกับฉันแบบนี้ ต่อหน้าฉันไม่ร้องไห้สักเอ้ะ รีบขึ้นห้องมาอ่านหนังสือเตรียมสอบ ฉันอ่านมันไม่รู้เรื่องเลย มันอึดอัดอย่างบอกไม่ถูก ครอบครัวฉันทะเลาะแบบนี้ด้วยถ้อยคำแบบนี้บ่อยมาก ฉันเหนื่อยเหลือเกิน ฉันรู้สึกไม่มีแรง ไม่อยากจะทำอะไรเลย ฉันหวังดีพูดเตือนในฐานะลูก ฉันเป็นห่วง ฉันผิด เหนื่อยใจเหลือเกิน ฉันเลยเข้าบอร์ดพันทิพคิดว่าคงเป็นที่พึ่งสุดท้ายที่เป็นที่ระบายและคอยรับฟังปัญหาของฉัน ... ขอบคุณมากค่ะ