ควรพยายามถึงแค่ไหนถึงจะเรียกว่า"ทำดีที่สุดแล้ว" แต่ไม่ใช่การ"ฝืน"หรือ"หักโหม"จนเกินไป? เพราะถ้าจะดันทุรัง ยังไงเราก็ฝืนไปได้เรื่อยๆอยู่ดี  แค่มันจะมีผลกระทบหลายอย่างตามมาและอาจเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ ถ้าไม่หยุด
ถ้าเราได้สิ่งที่ต้องการมา แต่ต้องแลกกับบางอย่าง เสียสละมันไป สิ่งที่แลกไปอาจไม่ถึงกับพังพินาศ แต่ว่ามันจะคุ้มมั้ย จะเสี่ยงยังไงดี? แล้วตรงไหนคือสมดุล?

แล้วควรทำจนถึงแค่ไหนถึงจะควร"ปล่อยวาง"หรือ"ปลง"ดี? ให้มันไม่เสียดายที่เรายังไม่ได้ทำให้ถึงที่สุด เพราะถ้าเราทนอีกนิดนึง เราอาจจะได้สิ่งนั้นมาแล้วก็ได้ ถ้าทนทีละนิดๆไปเรื่อยๆ เมื่อไหร่มันจะกลายเป็นหักโหม? แล้วเมื่อไหร่ถึงควรเลิกสู้ซะที?

แล้วการ"ปล่อยวาง"นี่มันต่างกับการ"ยอมแพ้"ยังไง? ในเมื่อเราก็เลิกพยายามแล้วเหมือนกัน มันคือการหนีปัญหารึเปล่า? ที่เราทำคือแค่หลบมัน ทำเป็นมองไม่เห็น เหมือนมันไม่มีตัวตนเท่านั้นเอง
หรือว่ามันเป็นการแก้ปัญหาชนิดนึง? แต่ถึงเราปล่อยวาง ปัญหาก็ยังอยู่ตรงนั้น ถ้าเวลาผ่านไป มันก็จะกลายเป็นอยู่ในอดีตซึ่งจะหวนกลับมาหาเราเมื่อไหร่ก็ได้