ยาวหน่อยนะครับ แต่อยากให้อ่านกันให้จบ

เขียนจากประสบการณ์ตรงๆเลยครับ

ในฐานะที่ผมเองก็เป็นเด็กมหาวิทยาลัยคนนึงและก็ผ่านการซิ่วมาแล้ว

ได้พบเจอปํญหามากมายในการเรียนทั้งของตัวเอง

ของเพื่อนๆ ของพี่ๆ ของน้องๆ

แต่มีอยู่ปัญหานึง ซึ่งผมว่ามันน่าจะมีทางออกได้

ปํยหานั้นก็คือการซิ่ว การฝืนใจเรียนให้จบ ในคณะที่ตนเองไม่ได้ชอบ

ถามว่าไม่ชอบแล้วเลือกมาทำไม เลือกเพราะอะไร

คำตอบง่ายๆเลย ถ้าคุณ อยู่ในวัยเด็ก ม.6 จะมีสักกี่คนที่เลือกคณะเพราะมองอนาคตจริงๆ

ในความเป็นจริงแล้วเลือกเพราะ เท่ห์ ตามเพื่อน ตามแฟน มันกำลังฮิต พ่อ-แม่บอก ไม่รู้จะเลือกอะไรดี

น้อยมากจริงๆที่จะมองว่าอนาคตงานไหนที่กำลังเป็นที่ต้องการของตลาดแรงงาน

ปัญหาเหล่านั้นจึงเกิดขึ้น

หลายๆครั้งผมเสียดายความสามารถของเพื่อนๆ พี่ๆหลายๆคนที่เก่งมากๆ

แต่เค้ากลับไม่ได้ใช้ความสามารถเหล่านั้นของตนเอง

เพราะเค้าเองกว่าจะค้นพบมันก็ปรากฎว่าเค้าเรียนปี 2-3 แล้ว

จะซิ่วจะย้ายก็เสียดายเวลา เสียดายเงินที่ลงทุนไป

ทำให้ประเทศของเราต้องสูญเสียคนมีพรสวรรค์ในด้านนั้นไปอีก 1 คน

แล้วทำไมผู้ใหญ่ในสังคมที่มีอำนาจกลับไม่คิดที่จะแก้ไขตรงจุดนี้เลย

มันยากเกินไปยังงั้นหรือ?

หรือคุณๆเหล่านั้นคิดว่าเด็กม.6 มีความคิดพอที่จะตัดสินใจได้อย่างถูกต้อง

เราลองมาช่วยกันคิดแก้ไขปัญหาในจุดนี้กันดีไหม

ผมเองอยากลองเสนอให้ประเทศเราน่าจะมีหลักสูตรหรือวิชา(เป็นวิชาบังคับ)

Pre University ถามว่ามันคืออะไร?

ผมอยากให้มันเหมือนการฝึกงานของเด็กมหาวิทยาลัย

นั่นก็คือให้เด็กๆแต่ละคนได้ลองเรียนในคณะที่ตนเองอยากจะเข้าไปเรียน

ดูก่อนสัก 1 เทอม (อาจจะเรียนกันช่วงsummer ม.5 หรือเทอม 2 ของม.6 ทั้งเทอม)

เพื่อเข้าไปเรียนเนื้อหาจริงๆของสาขาวิชานั้นๆ

ว่าเป็นอย่างที่เราคิดไหม เป็นอย่างที่เราต้องการไหม

แล้วที่สำคัญพอเราเรียนจริงๆแล้วเราชอบมันไหม

ถ้าไม่ชอบคุณจะได้ไม่ต้องเข้าไปเรียน

แล้วถามว่าเข้าไปแค่คณะเดียวแล้วไม่ชอบ

แล้วจะเลือกอะไรต่อดีหละ

ตรงนี้ก็น่าจะถามจากเพื่อนสนิทได้ว่าคณะที่เราสนใจรองลงมาเป็นอย่างไรบ้าง

น่าสนใจไหมเรียนยากเกินไปไหม เด็กๆกล้าคุยกันเองมากกว่าคุยกับผู้ใหญ่อยู่แล้ว

ก็ประมาณนี้นะครับที่อยากจะเสนอ