จากกระทู้นี้ค่ะ
http://ppantip.com/topic/30923105
ตั้งแต่เกิดเรื่องมา สามีเราดีกับเรามาก มากถึงมากสุดๆ เราเข้าใจดีว่าเค้าคงรู้สึกผิดต่อเรามากๆ
เค้าพยายามที่จะทำทุกๆทางที่เค้าทำได้ เพื่อให้เรากลับไปมั่นใจเค้าได้อย่างเก่า ใช่ค่ะ เรามีความสุขขึ้น
ในแง่ของการที่สามีปฏิบัติตัวต่อเรา แต่ทุกครั้งที่เราคิด หรือเรื่องพวกนั้นแวบเข้ามาในหัว เราจะเจ็บปวดมาก
หลายๆครั้งที่พาลไปโกรธสามี แต่เค้าอดทนมากที่เข้าใจเรา บางทีเวลาทะเลาะกัน เค้าจะปวดหัวมากจนร้องไห้
ขอให้เราเลิกพูดถึงเรื่องนั้น เพราะเค้าอยากลืมมันไป เรายอมรับค่ะว่าบางทีเราเองที่เป็นคนขุดคุ้ยออกมาพูด
ก้อเพราะเราเจ็บ บางทีเราวนเวียนอ่านแต่เรื่องราวของพวกเกย์ พวกไบ พวกโบ๊ท บลาๆๆๆๆ เราก้อพาลร้องไห้
กลัวไปหมด กลัวว่าวันหนึงเค้าจะกลับไปทำ ทั้งๆที่เค้าสัญญากับเราว่า จะไม่มีเรื่องไหนที่เราจะเสียใจได้เท่าเรื่องนี้
ต่อไปนี้จะไม่ทำให้เราเสียใจแล้ว ก้อจริงค่ะ มีเพียงเรื่องนี้เรื่องเดียวตลอดระยะเวลาที่คบกันมาจนแต่งงานที่ทำให้เรา
เสียใจได้สุดๆจนตอนนี้ เหมือนคนมีอาการทางจิต คือบางทีร้องไห้ โดยหาสาเหตุไม่ได้ ซึมเศร้า เราให้อภัยเค้าน่ะค่ะ
แต่มันติดที่เราเองทุกครั้งที่เราคิดเราจะเจ็บปวดมาก ด้วยเพราะว่าสามีไม่เคยมีเรื่องอะไรที่ทำให้เราเสียใจมาก่อนเลย
จนเราแต่งงานกันและมาเจอเรื่องนี้ วันๆเราเองแต่โทษตัวเอง ว่าเป็นเพราะเราเอง แต่เราก้อได้แต่คิดคนเดียวน้อยครั้งที่จะพูด
ออกไป เพราะรู้ว่าสามีจะปวดหัวมาก ถ้าพูดถึงเรื่องนี้อีก เรามีเพื่อนเป้นเกย์ เรายังไม่กล้าเล่าให้เพื่อนเราฟังเลย ได้แต่สมมติ
เป็นเรื่องๆเพื่อหาข้อคิดเห้นจากเพื่อนไป เพราะอายเกินกว่าที่จะบอกว่าเป้นเรื่องของตัวเอง เพื่อนเราบอกว่าคนประเภทนี้คือไบ
คือรักผุ้หญิง แต่เอาได้ทั้งหญิงและชาย เราเคยคิดพิสูจสามีเรา โดยถามว่า เธอรังเกียจพวกชายรังชาย กลุ่มคนพวกนี้ไหม
เค้าบอกว่าเค้าไม่รังเกียจค่ะ เราเนี่ยน้ำตาซึมเลย เราคิดว่าเค้าต้องเป็นไบแน่ๆ ตอนนี้คือเราให้อภัยเค้าหมดแล้ว แต่เราแค่กลัว
กลัวว่าวันหนึงเค้าจะย้อนไปทำเรื่องพวกนั้นให้เราเสียใจอีก จนเมื่อวาน เราตัดสินใจพูดไปว่า เอาแบบนี้ไหม เราอยู่เป็นเพื่อน
กันดีกว่า คนนอกอาจมองว่าเราเป้นคู้ชีวิตกัน แต่เราหย่ากันเงียบๆและอยู่เป้นเพื่อนกัน อีกสองปีเราเรียนจบ เราก้อค่อยแยกย้ายกัน ถึงตอนนั้นเราคงตัดใจได้แล้ว เธอเองอยากเป้นอะไร อยากทำอะไรต่อจากนี้เราจะไม่ยุ่ง เธอจะได้ไม่ฝืนใจไง พอสองปีเราแยกกันถาวร เราจะลองหาทุน และลองสอบไปเรียนต่อ ถ้าได้เราคงจะอยู่ที่นั่น และทำงานที่นั่น ถึงตอนนั้น ผู้ใหญ่ก้อคงจะเข้าใจเราทั้งคู่ (คือ ที่อยู่ดีๆเราพูดแบบนี้ เพราะเราคิดว่าไงค่ะ คือกลัวว่าวันหนึงเค้าจะเป็นและกลับไปทำอีก เลยคิดอยากเลิก) สามีเลยพูดมาว่า ทำไมเธอเป็นอะไร ทำไมอยู่ดีๆคิดแบบนี้อีก ไหนเธอบอกว่าจะอยู่กับเรา เรารักเธอจริงๆ เราไม่รู้ว่าต้องทำไงเธอถึงจะเชื่อ ถ้าเธอคิดว่าเธอไปเพื่อหนีเรา แต่ก้อให้รู้เอาไว้ ว่าไม่ว่าสถานะไหน จะหย่าหรือไม่หย่า เราก้อยังรักเธอเหมือนเดิม >>>นี่คือสิ่งที่เค้าพูดค่ะ คือเรานั้นยังรักเค้ามาก ให้อภัยแล้วจริงๆ แต่เราแค่เจ็บปวดกับภาพจินตนาการที่เราสร้างขึ้นมา เช่นเราชอบคิดถึงตอนที่เค้ามีอะไรกับคนพวกนั้น ตอนที่เค้าจูบกัน คือเราเจ้บปวดกับความคิดพวกนั้นของเรา เพื่อนๆคิดว่าเราควรทำยังไง เราควรจะเลิกกับเค้าไปส่ะให้รู้แล้วรู้รอด หรือถ้าเราอยู่ต่อ เราควรจะรับมือกับความคิดที่หลอกหลอนเราได้ยังไง กับความกลัว ความไม่มั่นใจในสามี
ขอแท็กมนุษย์เงินเดือนด้วยน่ะค่ะ คิดว่ามีเพื่อนๆหลายคนน่าจะพอให้เราขอ คห.ได้ค่ะ
ขอบคุณทุกๆความคิดเห็นน่ะค่ะ
เพื่อนๆคิดว่าเราเลือกถูกไหมที่ตอนนี้เรายังอยู่กับสามีเรา
ตั้งแต่เกิดเรื่องมา สามีเราดีกับเรามาก มากถึงมากสุดๆ เราเข้าใจดีว่าเค้าคงรู้สึกผิดต่อเรามากๆ
เค้าพยายามที่จะทำทุกๆทางที่เค้าทำได้ เพื่อให้เรากลับไปมั่นใจเค้าได้อย่างเก่า ใช่ค่ะ เรามีความสุขขึ้น
ในแง่ของการที่สามีปฏิบัติตัวต่อเรา แต่ทุกครั้งที่เราคิด หรือเรื่องพวกนั้นแวบเข้ามาในหัว เราจะเจ็บปวดมาก
หลายๆครั้งที่พาลไปโกรธสามี แต่เค้าอดทนมากที่เข้าใจเรา บางทีเวลาทะเลาะกัน เค้าจะปวดหัวมากจนร้องไห้
ขอให้เราเลิกพูดถึงเรื่องนั้น เพราะเค้าอยากลืมมันไป เรายอมรับค่ะว่าบางทีเราเองที่เป็นคนขุดคุ้ยออกมาพูด
ก้อเพราะเราเจ็บ บางทีเราวนเวียนอ่านแต่เรื่องราวของพวกเกย์ พวกไบ พวกโบ๊ท บลาๆๆๆๆ เราก้อพาลร้องไห้
กลัวไปหมด กลัวว่าวันหนึงเค้าจะกลับไปทำ ทั้งๆที่เค้าสัญญากับเราว่า จะไม่มีเรื่องไหนที่เราจะเสียใจได้เท่าเรื่องนี้
ต่อไปนี้จะไม่ทำให้เราเสียใจแล้ว ก้อจริงค่ะ มีเพียงเรื่องนี้เรื่องเดียวตลอดระยะเวลาที่คบกันมาจนแต่งงานที่ทำให้เรา
เสียใจได้สุดๆจนตอนนี้ เหมือนคนมีอาการทางจิต คือบางทีร้องไห้ โดยหาสาเหตุไม่ได้ ซึมเศร้า เราให้อภัยเค้าน่ะค่ะ
แต่มันติดที่เราเองทุกครั้งที่เราคิดเราจะเจ็บปวดมาก ด้วยเพราะว่าสามีไม่เคยมีเรื่องอะไรที่ทำให้เราเสียใจมาก่อนเลย
จนเราแต่งงานกันและมาเจอเรื่องนี้ วันๆเราเองแต่โทษตัวเอง ว่าเป็นเพราะเราเอง แต่เราก้อได้แต่คิดคนเดียวน้อยครั้งที่จะพูด
ออกไป เพราะรู้ว่าสามีจะปวดหัวมาก ถ้าพูดถึงเรื่องนี้อีก เรามีเพื่อนเป้นเกย์ เรายังไม่กล้าเล่าให้เพื่อนเราฟังเลย ได้แต่สมมติ
เป็นเรื่องๆเพื่อหาข้อคิดเห้นจากเพื่อนไป เพราะอายเกินกว่าที่จะบอกว่าเป้นเรื่องของตัวเอง เพื่อนเราบอกว่าคนประเภทนี้คือไบ
คือรักผุ้หญิง แต่เอาได้ทั้งหญิงและชาย เราเคยคิดพิสูจสามีเรา โดยถามว่า เธอรังเกียจพวกชายรังชาย กลุ่มคนพวกนี้ไหม
เค้าบอกว่าเค้าไม่รังเกียจค่ะ เราเนี่ยน้ำตาซึมเลย เราคิดว่าเค้าต้องเป็นไบแน่ๆ ตอนนี้คือเราให้อภัยเค้าหมดแล้ว แต่เราแค่กลัว
กลัวว่าวันหนึงเค้าจะย้อนไปทำเรื่องพวกนั้นให้เราเสียใจอีก จนเมื่อวาน เราตัดสินใจพูดไปว่า เอาแบบนี้ไหม เราอยู่เป็นเพื่อน
กันดีกว่า คนนอกอาจมองว่าเราเป้นคู้ชีวิตกัน แต่เราหย่ากันเงียบๆและอยู่เป้นเพื่อนกัน อีกสองปีเราเรียนจบ เราก้อค่อยแยกย้ายกัน ถึงตอนนั้นเราคงตัดใจได้แล้ว เธอเองอยากเป้นอะไร อยากทำอะไรต่อจากนี้เราจะไม่ยุ่ง เธอจะได้ไม่ฝืนใจไง พอสองปีเราแยกกันถาวร เราจะลองหาทุน และลองสอบไปเรียนต่อ ถ้าได้เราคงจะอยู่ที่นั่น และทำงานที่นั่น ถึงตอนนั้น ผู้ใหญ่ก้อคงจะเข้าใจเราทั้งคู่ (คือ ที่อยู่ดีๆเราพูดแบบนี้ เพราะเราคิดว่าไงค่ะ คือกลัวว่าวันหนึงเค้าจะเป็นและกลับไปทำอีก เลยคิดอยากเลิก) สามีเลยพูดมาว่า ทำไมเธอเป็นอะไร ทำไมอยู่ดีๆคิดแบบนี้อีก ไหนเธอบอกว่าจะอยู่กับเรา เรารักเธอจริงๆ เราไม่รู้ว่าต้องทำไงเธอถึงจะเชื่อ ถ้าเธอคิดว่าเธอไปเพื่อหนีเรา แต่ก้อให้รู้เอาไว้ ว่าไม่ว่าสถานะไหน จะหย่าหรือไม่หย่า เราก้อยังรักเธอเหมือนเดิม >>>นี่คือสิ่งที่เค้าพูดค่ะ คือเรานั้นยังรักเค้ามาก ให้อภัยแล้วจริงๆ แต่เราแค่เจ็บปวดกับภาพจินตนาการที่เราสร้างขึ้นมา เช่นเราชอบคิดถึงตอนที่เค้ามีอะไรกับคนพวกนั้น ตอนที่เค้าจูบกัน คือเราเจ้บปวดกับความคิดพวกนั้นของเรา เพื่อนๆคิดว่าเราควรทำยังไง เราควรจะเลิกกับเค้าไปส่ะให้รู้แล้วรู้รอด หรือถ้าเราอยู่ต่อ เราควรจะรับมือกับความคิดที่หลอกหลอนเราได้ยังไง กับความกลัว ความไม่มั่นใจในสามี
ขอแท็กมนุษย์เงินเดือนด้วยน่ะค่ะ คิดว่ามีเพื่อนๆหลายคนน่าจะพอให้เราขอ คห.ได้ค่ะ
ขอบคุณทุกๆความคิดเห็นน่ะค่ะ