ปกติผมเป็นคนที่ชอบเดิน - ยืนก้มหน้า ด้วยความเคยชินจากสมัยเด็กๆ และวัยรุ่น เพราะกลัวว่าไปมองหน้าใครแล้วจะมีเรื่อง

( ผมไม่ถนัดทางบู๊ครับ สู้กับใครก็แ้พ้เขา ทุกวันนี้ออกกำลังเพื่อให้มีแรงไว้หนีมากกว่า )

มันเลยติดเป็นนิสัย จากที่ก้มหน้าแค่ตอนคุยกับคนอื่น ไม่กล้าสบตา กลายเป็นจะเดินไปไหนมาไหน ก็ติดเป็นนิสัย ก้มหน้าไปหมด

แต่ช่วงนึง ( 10 ปีที่แล้ว = 2546 ) มีโอกาสไปทำงานและพักแถวๆ ค่ายทหาร เห็นจ่ามั่ง พวกผู้ช่วยครูที่เป็นรุ่นพี่มั่ง พาทหารใหม่วิ่งเช้า - เย็น

ก็สังเกตไปเรื่อยๆ เขาจะไม่ให้ก้มหน้า แม้ตอนวิ่งเสร็จแ้ล้วมานั่งพัก รวมถึงเวลาเดิน เขาบอกว่า ไม่ต้องก้ม ให้พยายามให้สายตาชำเลืองเอา

------------------------

หลายปีผ่านไป ผมไปถามผู้อาวุโสคนนึงที่รู้จักกัน

แกบอกว่า "ก้มหน้าแล้วทำให้มึนหัว อ่อนแรง เพราะมันหายใจไม่สะดวก" พออ่อนแรงแล้ว ก็จะเริ่มเหม่อลอย ทีนี้จิตก็จะฟุ้งซ่าน ถ้าใครมีอาการซึมเศร้าก็จะกำเริบได้ ( ซึ่งคนเป็นทหาร ต้องตื่นตัวตลอดเวลา การเหม่อลอยแม้ไม่กี่วินาทีถือเป็นอันตรายใหญ่หลวง เพราะทำให้ไม่ระวังตัวจนถูกฆ่าได้ )

แน่นอนละตอนนั้นผมไม่เชื่อ ( ถึงเชื่อก็ทำไม่ได้ อย่างที่บอกผมกลัวคน ไม่สู้คนครับ )

จนเมื่อ 1 - 2 เดือนก่อน ผมลองทดลองทำดู  เริ่มจากการออกกำลังกายพื้นๆ 4 อย่างนี่แหละ ( วิดพื้น ซิทอัพ งอเข่าครึ่งนั่ง วิ่ง )

ลองดู สลับกันไป ระหว่างก้มหน้าทำ กับพยายามเงยหน้ามองตรงไปข้างหน้า

พร้อมๆ กับการเลิกนอนหนุนหมอน ( ไม่รู้ใครเป็นแบบผมไหม? ผมนอนหนุนหมอนไม่ได้ เช้าตื่นมาแล้วมันไม่ค่อยมีแรง แต่ถ้านอนไปเลยหัวติดพื้นหรือเตียงไม่หนุนหมอน เช้าตื่นมาจะสบาย )

ที่พบคือ ถ้าวันไหนทำแบบก้มหน้ามองพื้น ดูเหมือนจะมีอาการมึนๆ หัว หายใจไม่สะดวก และทำได้ไม่นาน แถมพาลหงุดหงิดจนอยากจะเลิก

เช่นเดียวกัน ถ้าวันไหนพยายามฝืน มองตรงไปข้างหน้า อาการดังกล่าวแทบไม่ปรากฏ สามารถฝึกได้จนครบตามที่ตั้งไว้ และยังมีแรงเหลือโดยไม่ออกอาการหอบด้วย

---------------------------

จะถามว่าเกี่ยวกันไหมครับ? ก้มหน้า ---> หายใจไม่สะดวก ---> มึนหัว ---> อ่อนแรง ---> ซึมเศร้า

ปล.ทุกวันนี้ผมพยายามฝึกอันนี้อะครับ

( ยกเว้นวิดพื้นที่ใช้ฝ่ามือแบบปกติ และไม่ได้ฝึกม้วนหน้า - ม้วนหลังตามคลิป เพราะส่วนใหญ่กินนอนที่ทำงาน ไม่ค่อยไ่ด้กลับบ้าน สถานที่ไม่อำนวยครับ )