ที่พวกเธอยิ้มไม่ใช่ไม่เครียดหรอกครับ แต่สงสารพวกเธอนะ โค้ชอ๊อดกับซุป'หน่องบอกว่า"ต้องพยายามควบคุมอารมณ์ให้ได้มากที่สุด เสียก็เอาใหม่แต้มหน้า (ประมาณนี้อ่ะครับ)" ซึ่งแต่ละทีมก็จะมีวิธีบรี๊ปกันแตกต่างออกไป บราซิล&คิวบา&รัสเซีย ทำสงครามพลังจิตกันในสนาม 555 เซอร์เบียก็มีตบมือให้จังหวะอะไรพวกเนี้ย ญี่ปุ่นใช้เสียงแบ๊วๆของพวกนาง &ความแอคทิฟมีอยู่แล้วก็เลยไม่ต้องพยายามมาก Saori! Saori! เสียงดังมาก

ผมมองว่าทีมไทยขาดความแน่นอนอย่างเดียวครับ ต้องลุ้นไปในแต่ละนัดว่าใครจะดี ใครจะเสีย ถ้าดีพร้อมกันแบบแมทช์คัดโอลิมปิกไทย-เซอร์เบีย
ไทย-จีน ในหลายๆนัด ก็อย่างที่เห็นละครับ ทีมระดับโลกtop10เราเล่นได้สูสี แต่ทีมระดับล่างๆของtop30 เราก็สูสีมีขึ้นมีลงซึ่งเป็นความปกติของกีฬา
ผมไม่อยากให้คนไทยเชียร์วอลเลย์กันแบบเชียร์บอลสโมสร มีจวก มีด่า (ยังกับเราเป็นแฟนผีไปด่าแฟนหงส์)ด่าได้ตำหนิได้แต่ต้องสร้างสรรค์ ไม่ใช่จู่ๆก็มา"ทำไมไม่เอาสำรองเล่นบ้าง?พอสำรองเล่นแย่ก็โผล่มาอีก เอาสำรองลงทำไม? (ผมคิดว่าของพวกนี้มันมีตัวแปรหลายอย่าง บางอย่างเราก็อาจไม่เห็นด้วยกับโค้ช แต่ถ้าเราไม่เห็นด้วยทุกอย่างกับโค้ชมันก็แปร่งๆนะ)" คือพวกเค้าทำเพื่อชาติ เจ็ดเซียนเหนื่อยเพื่อชาติมาเยอะแล้วนะผมว่า จากทีมไม้ประดับจนเราเริ่มปลดล็อกทีมระดับโลกทีละทีม ตอนนี้เหลือแค่ อิตาลี บราซิล รัสเซีย ตุรกี ที่เรายังปลดล็อกไม่ได้(อิตาลี รัสเซีย ตุรกี นี่เกือบแล้วนะ เกือบแล้ว! บราซิลก็แต้มขึ้นมา20 23แล้ว เกือบแล้วเช่นกัน)  ที่จริงเจ็ดเซียนจะประกาศเลิกเล่นทีมชาติแล้วไปหารายได้ในลีกนอกก็ยังได้นะ นักกีฬาชาติที่เค้ามีตัวเลือกมากเค้าก็ทำกัน แต่พวกเธอเสียสละเพื่อชาติ เป็นไปได้ไหมที่เราจะยิ้ม จะหัวเราะ จะร้องไห้ เหนื่อยด้วยกัน เสพความสุขด้วยกัน เศร้าด้วยกัน เดินไปที่เส้นชัยด้วยกัน ตอนนี้พวกเธอเหมือนเรือที่พาเรามาไกลแล้ว แต่พวกเธอก็ต้องทำหน้าที่ของพวกเธอต่อไปจนกว่าจะมีคนที่พวกเธอไว้ใจว่าสามารถสานต่อทีมชาติ แบกรับความกดดันต่างๆ แล้วพาพวกเราล่องเรือต่อไปโดยไม่โดนคลื่นซัดอับปางไปซะก่อน


เชียร์อย่างมีความสุขด้วยกันนะครับ มองซะว่าตอนนี้พวกเธออยู่อันดับที่16ของโลก ส่วนสูงเฉลี่ย 175 CM.จากนี้ไป จะแพ้ จีน ญี่ปุ่น เกาหลี ก็ไม่ใช่เรื่องที่แปลกอะไร?

ไม่ได้โลกสวย แต่จะเครียดเพื่ออะไร? หามุมที่เชียร์แล้วเป็นสุข ยิ้มไปกับชัยชนะ ร้องไห้ไปกับความพ่ายแพ้ กีฬาไม่ใช่สงคราม