ประโยคนี้อ่านเจอที่บอร์ดVBT เสียดายที่จำเนื้อหาเต็มๆและผู้โพสไม่ได้  กีฬาทุกชนิดก็คงมีกองเชียร์แบบนี้เหมือนกันไม่เฉพาะวอลเลย์บอล

แต่ช่วงนี้ด้วยอะไรหลายๆอย่างอยู่ๆก็นึกถึงประโยคนี้ขึ้นมา ในเส้นทางกีฬาวอลเลย์บอลคงเหมือนการที่นักกีฬาและสต๊าฟโค้ชต้องเดินทางไกล
ซึ่งทีมชาติเราต้องเดินเท้าไปและมีภารกิจระหว่างทางที่จะต้องทำให้สำเร็จหากอยากจะไปต่อ ด้วยตัวช่วยที่ทีมมีแบบจำกัด

เมื่อออกสตาร์ท
กองเชียร์บางคน นั่งเครื่องบินไปรอดักที่เส้นชัยไว้แล้ว นั่งดื่มน้ำกินป๊อปคอนกางร่มรอดูผล คอนตะโกนคอยเร่งหวังจะให้ทีมเข้าเส้นชัย
แต่เมื่อเวลาที่ทีมไปไม่ถึง ก็ไม่มีแม้แต่คำปลอบใจ แต่จะคอยก่นด่ากระทืบซ้ำโทษฐานที่ทำให้ตัวเองผิดหวังไม่ได้ดังใจตัว

ในขณะเดียวกันกองเชียร์บางคนก็เดินไปกับทีม ระหว่างทางที่เดินไปด้วยกันทำให้เห็นว่าทีมเราทุ่มเทและเต็มที่ไม่มีใครอยากล้มเหลว
แม้จะมีขัดใจเวลาที่ทีมเหมือนกำลังจะเดินผิดทาง แต่ก็ยังเดินไปด้วยกัน
คอยประคองเวลาล้ม คอยพยุงในยามอ่อนล้า คอยตักเตือนติเพื่อก่อ คอยเสนอวิธีช่วย
แพ้ก็แพ้ ชนะก็ชนะ พร้อมที่จะเดินไปด้วยกันในครั้งหน้า...


ขอเป็นกำลังใจให้นักกีฬาและสต๊าฟโค้ช พวกคุณได้สร้างความสุขความภูมิใจให้แฟนๆชาวไทย แพ้ชนะก็จะคอยเชียร์อยู่เสมอ