ดิฉันอยู่แถวพระสมุทรเจดีย์พอดีวันนี้เกิดอยากขายทองที่เลี่ยมพระเลยแกะออกมาทำความสะอาดแล้วก่ะว่าลองไปถามราคาร้านทองแต่ละร้านดูสิว่าจะได้เท่าไหร่ ร้านแรก ลูกน้องชั่งน.น.แล้วกดเครื่องคิดเลข เสร็จเอาไปให้เจ๊ เจ๊กดอีกทีว่า ได้ 1000.- จากน้ำหนัก 1.97 (อะไรวะซื้อมาตั้ง 15 ปีได้ ราคาถูกกว่าตอนที่ทำอีก ทำไปเกือบสามพันบาท) ได้"พันเดียวเองเหรอ" เจ๊บอก "มันไม่ใช่ทองร้อยเปอร์เซ็นต์ ทองแค่ห้าสิบเปอร์เซ็นต์" นึกในใจมันรู้ได้ไงฟะ ก็เลยออกไปเจอร้านที่สองห่างออกไปสิบก้าว
ร้านที่สอง คนนี้ดูดีหน่อย พูดจาดี ชั่งน้ำหนักให้แล้วกดคิดเลขบอกว่าได้พันห้า โอเคขอบคุณค่ะ แล้วเดินออกไป ยังดีหน่อยนึกในใจ ทีนี้ระหว่างเดินทางไปลงบางปะแก้วเจอร้านทองที่หน้าป้ายรถเมล์ ติดป้ายไว้รับซื้อทองราคาสูง ทองเลี่ยมพระ ฯลฯ โฆษณาน่าสนใจแฮะ ลองเข้าไปดูสิ
ร้านที่สาม
สวัสดีค่ะ "พอดีจะเอาทองมาดูราคาหน่อยว่าขายได้เท่าไหร่" ไ้ด้ค่ะ ทองช่วงนี้ลงมากนะ ไม่เป็นไรค่ะ ซื้อมาตั้งแต่บาทละไม่ถึงห้าพัน (ระหว่างนี้มันเอาทองเราลงไปใต้โต๊ะ แล้วได้ยินเสียงขูด ๆ ) เฮ้ย ทำอะไร! มันบอกฝนทอง ฝนทำไม หยุด ๆ เลย ไม่ต้องแล้วเอาคืนมา ผู้ชายอีกคนคราวนี้เสียงมาเชียว เอ้าไม่ขูดแล้วจะรู้ได้ไงว่าทองกี่เปอร์เซนต์ เรา ไม่พูดอะไรแล้วเก็บทองแล้วเดินออกจากร้านทันที นึกในใจมันฝนไปเท่าไหร่วะเนี่ย ฉุนมาก นี่มันคงทำอย่างงี้กับทุกคนที่จะมาขายละมั้ง ขายไม่ขายตรูก็ขูดเอาเนื้อไปบ้างแล้ว โหยย เอาเปรียบมากเลย ฟ้องใครก็ไม่ได้ เพราะมันแค่นิดเดียว พูดไม่ออกเลยอ่ะ

เกิดมาเพิ่งเคยขายทอง คิดใจว่าต่อไปนี้ถ้ามีตังค์จะซื้อแต่ทองแท่งเท่านั้น ทองรูปพรรณผ่านไปสิบห้าปี ยังไม่ได้ทุนเลย เฮ้อ