เราไม่รู้จะเรียกไอ้โรคบ้านี่ว่าอะไร มันเป็นโรคเจ้ากรรมของเราแท้ ๆ เพราะหลาย ๆเรื่องต้องกลายเป็นเรื่องแย่ น่าอาย และที่สำคัญ
ความฝันที่อยากจะเป็นศิลปิน ต้องมีความกล้าแสดงออกใช่ไหม เรามีนะ แต่ไอ้โรควูบนี่มันชอบเป็นมารผจญ เกิดขึ้นเสมอ

  -    อาการคือ เราจะรู้สึกหน้ามืด วิงเวียนอย่างรวดเร็ว เหมือนหน้าจะคว่ำไปกับพื้น
  -    เกิดขึ้นเมื่อ เวลาอายมาก ๆ (เดินผ่านคนที่แอบชอบ ในระยะใกล้ ๆ หน้าจะมืดทันที)
       เวลากดดัน แค่ยืนอ่านหนังสือหน้าห้องเรียน หน้าก็มืดเหมือนจะคว่ำลงไปกับหนังสือ (เราจะหยุดอ่านทันที)
       เวลาขึ้นเวที จะประกวดร้องเพลง (ความฝัน) ไอ้โรควูบจะเกิดขึ้นก่อนจะร้องเพลงเสมอ
       แต่เราควบคุมได้เพราะใจมันรักการร้องเพลง นอกจากเรื่องนี้ ควบคุมไม่ได้เลย..

ปัจจุบันดีขึ้นมาพอสมควร อาจเป็นเพราะโตขึ้นหรือป่าว แต่จะให้ดีควรจะหายขาดไปเลย โรคนี้ทำให้การใช้ชีวิตของเราลำบาก                 ยิ่งเราไม่ค่อยเข้าสังคม แล้วพอถึงเวลาต้องพบปะกับคนในสังคมมาก ๆ ยิ่งกลัวว่าจะวูบ
ไม่อยากให้คนรอบข้างเห็นเราตอนวูบ มันน่าอายมาก เราก็น่าตาดีแต่บุคลิกภาพค่อนข้างแย่ ไม่รู้ว่าโรคนี้มันเกิดจากอะไร
ความไม่มั่นใจหรือป่าว แล้วมีใครเป็นเหมือนกันไหม