1. เล่มนี้ ตัดคำนำไปหมด เหลือแค่อันเดียว เป็นการพัฒนาการก้าวหน้า (มาก ๆ) และภาพปก ภาพศิลป ไม่ซ้ำกัน เพิ่มความรู้ให้แก่นักอ่านดีมาก ๆ (ยิ่งเป็นภาพสีจะสุดยอด)
2. น.นพรัตน์ รีบแปลหรือไม่ ดูเนื้อเรื่องหาย ๆ เช่น ตอนฉลองที่เหลา จู่ ๆ ก็ตัดไปหาพระเอก กับไป่สิงจื้อ งง ๆ อีกประการ ชื่อซิยิ่นกุ้ย ตอนแรกบอกว่าเป็นเพลงหอกตระกูลเซวีย โอเค ถัดมาใช้ภาษาคนไทยคุ้นคือ ซิยิ่นกุ้ย แต่ผมก็อยากรู้ว่า จีนกลาง อ่านว่าอย่างไรนะครับ คนคนนี้
3. เรื่องฝีมือประพันธ์จิ่วถู ผมชอบ สายสัมพันธ์ระหว่างเพื่อน ทำให้ผมนึกเรื่องสายสัมพันธ์สุดยอดของกลุ่มเพื่อนอย่าง เรื่องเล็กเซี่ยวหงส์ หรือวีรบุรุษสำราญ และ นึกถึงความสัมพันธ์ระหว่างเพื่อนของเซี่ยงเส้าหลง (ซึ่งเป็นเรื่องเดียวที่หวงอี้เขียนประเด็นนี้ได้มีสีสัน) เพิ่งเล่มสอง แต่ก็น่าติดตาม ตัวละคน (เพื่อน) แต่ละตัวเขียนได้มีลักษณะเฉพาะตัว มีสีสัน เรียกว่าฝีมือดี
4. จิ่วถูพยายามเปลี่ยนแนวเรื่อง สามเรื่องติด พระเอกต่างนิสัย เนื้อเรื่องต่างวงกัน ดูไม่ซ้ำซาก (หลี่ซี แม่ทัพ ระดับประเทศ เฉินหมิงเจิ้ง โจร ระดับล่าง ๆ หวังสุน เรื่องส่วนบุคคล เป็นการเมือง (ถึงตอนนี้)) เรียกว่ จิ่วถูมีฝีมือ อ่านมาถึงนี้ ยังไม่ปรากฎความซ้ำซากจำเจมากนัก ตัวละครเป็นร้อย ๆ ตัวของสามภาค มีความแตกต่าง พอแยกแยะได้ (ตัวละครเยอะขนาดนี้ แยกได้ขนาดนี้ เห็นมีกิมย้ง โกวเล้ง อุนสุยอัน)
5. ส่วนนิสัยพระเอก จิ่วถูพยายามทำให้กะล่อน แต่คงหนีนิสัยคนประพันธ์ไม่ได้ ตัวเอกยังคงมีนิสัยซื่อสัตย์ ยอมหักไม่ยอมคน กะล่อนไม่เนียน (เรื่องตัวละครมีสีสัน ผมยกให้ กิมย้ง ในตัวอียเสี่ยวป้อ กับ โกวเล้ง ในเล็กเซี่ยวหง เลย สุดยอดจริง ๆ ชนิดว่าพูดมาก็รู้ว่าใคร (คนเก่งขนาดนี้ เมืองไทยเห็น ป. อินทรปาลิต กับพนมเทียน ที่แค่ออ่านประโยค เดาได้ว่า คนไหนพูด) เพิ่งเล่มสอง จิ่วถู ทำหวังสุน พอใช้ได้
6. ที่ผมชื่นชมคือ จิ่วถู พยายามฉีกแนวเรื่อง เอาเกล็ดที่สมจริงสมจัง มาใส่ เช่น ระเบียบวินัยทหาร เรื่องความวิปริตของตัวละครบางตัว ฯลฯ
เรื่องการเมือง ผมว่าจิ่งถู ดีกว่าหวงอี้ สูสีกับการเมืองในเจาะเวลา (อาจด้อยกว่านิดหน่อย)
โดยรวมสนุกดี จะดีกว่านี้ ถ้ามีเกร็ดเยอะหน่อย มีภาพสีหน่อย อยากได้ประวัติถังเสียนจงประกอบหน่อย เล่มเก่า ๆ เห็นบรรยายเยอะ หายไปไหนแล้วไม่ทราบ
เทพบุตรกู้บังลัง เล่มสอง
2. น.นพรัตน์ รีบแปลหรือไม่ ดูเนื้อเรื่องหาย ๆ เช่น ตอนฉลองที่เหลา จู่ ๆ ก็ตัดไปหาพระเอก กับไป่สิงจื้อ งง ๆ อีกประการ ชื่อซิยิ่นกุ้ย ตอนแรกบอกว่าเป็นเพลงหอกตระกูลเซวีย โอเค ถัดมาใช้ภาษาคนไทยคุ้นคือ ซิยิ่นกุ้ย แต่ผมก็อยากรู้ว่า จีนกลาง อ่านว่าอย่างไรนะครับ คนคนนี้
3. เรื่องฝีมือประพันธ์จิ่วถู ผมชอบ สายสัมพันธ์ระหว่างเพื่อน ทำให้ผมนึกเรื่องสายสัมพันธ์สุดยอดของกลุ่มเพื่อนอย่าง เรื่องเล็กเซี่ยวหงส์ หรือวีรบุรุษสำราญ และ นึกถึงความสัมพันธ์ระหว่างเพื่อนของเซี่ยงเส้าหลง (ซึ่งเป็นเรื่องเดียวที่หวงอี้เขียนประเด็นนี้ได้มีสีสัน) เพิ่งเล่มสอง แต่ก็น่าติดตาม ตัวละคน (เพื่อน) แต่ละตัวเขียนได้มีลักษณะเฉพาะตัว มีสีสัน เรียกว่าฝีมือดี
4. จิ่วถูพยายามเปลี่ยนแนวเรื่อง สามเรื่องติด พระเอกต่างนิสัย เนื้อเรื่องต่างวงกัน ดูไม่ซ้ำซาก (หลี่ซี แม่ทัพ ระดับประเทศ เฉินหมิงเจิ้ง โจร ระดับล่าง ๆ หวังสุน เรื่องส่วนบุคคล เป็นการเมือง (ถึงตอนนี้)) เรียกว่ จิ่วถูมีฝีมือ อ่านมาถึงนี้ ยังไม่ปรากฎความซ้ำซากจำเจมากนัก ตัวละครเป็นร้อย ๆ ตัวของสามภาค มีความแตกต่าง พอแยกแยะได้ (ตัวละครเยอะขนาดนี้ แยกได้ขนาดนี้ เห็นมีกิมย้ง โกวเล้ง อุนสุยอัน)
5. ส่วนนิสัยพระเอก จิ่วถูพยายามทำให้กะล่อน แต่คงหนีนิสัยคนประพันธ์ไม่ได้ ตัวเอกยังคงมีนิสัยซื่อสัตย์ ยอมหักไม่ยอมคน กะล่อนไม่เนียน (เรื่องตัวละครมีสีสัน ผมยกให้ กิมย้ง ในตัวอียเสี่ยวป้อ กับ โกวเล้ง ในเล็กเซี่ยวหง เลย สุดยอดจริง ๆ ชนิดว่าพูดมาก็รู้ว่าใคร (คนเก่งขนาดนี้ เมืองไทยเห็น ป. อินทรปาลิต กับพนมเทียน ที่แค่ออ่านประโยค เดาได้ว่า คนไหนพูด) เพิ่งเล่มสอง จิ่วถู ทำหวังสุน พอใช้ได้
6. ที่ผมชื่นชมคือ จิ่วถู พยายามฉีกแนวเรื่อง เอาเกล็ดที่สมจริงสมจัง มาใส่ เช่น ระเบียบวินัยทหาร เรื่องความวิปริตของตัวละครบางตัว ฯลฯ
เรื่องการเมือง ผมว่าจิ่งถู ดีกว่าหวงอี้ สูสีกับการเมืองในเจาะเวลา (อาจด้อยกว่านิดหน่อย)
โดยรวมสนุกดี จะดีกว่านี้ ถ้ามีเกร็ดเยอะหน่อย มีภาพสีหน่อย อยากได้ประวัติถังเสียนจงประกอบหน่อย เล่มเก่า ๆ เห็นบรรยายเยอะ หายไปไหนแล้วไม่ทราบ