เรามีเพื่อนคนนึง ลักษณะอวบๆ ผิวคล้ำ สูง 160 ขอสมมติชื่อว่าดาว
ดาวเป็นคนที่นิสัยมั่นใจ มาดมั่น ไม่ฟังใคร โมโหง่าย และมีปัญหากับคนอื่นเสมอ
ไม่มีใครสามารถติติงดาวได้ไม่ว่าเรื่องอะไรก็แล้วแต่....รวมถึงตัวพัดเอง ไม่กล้าตำหนิอะไร

พัดกับดาวไม่ได้เจอกันเป็นปี วันนึงเราจึงนัดกันไปกินข้าวที่พารากอน
ซึ่งหลายๆคนก็คงเข้าใจว่าสถานที่นี้เราควรแต่งตัวยังไง คือไม่ต้องเริ่ดหรูอลังการดาวค้างฟ้า
พัดหมายความแค่ "แต่งตัวให้ดูดี" ให้เหมาะกับตัวเอง ใส่มาแล้วไม่เพลีย แค่นั้นพอ

พัดเองด้วยความเป็นคนสูง ไม่ชอบใส่อะไรสั้นๆ วันนั้นก็เลือกยีนเดป เสื้อยืดเก๋ๆ รองเท้าส้นสูง คือแค่นี้ก็ผ่านแล้วนะ
...เรียบ แต่ดูดี...
ไม่ได้บอกว่าตัวเองสวยหรืออะไรนะ แต่คนเราต้องดูว่าควรจะเลือกแต่งตัวยังไงให้เข้ากับร่าง จริงมั้ย
จุดบอดของพัดคือ ห้ามใส่ชุดหวานแหววเด็ดขาด ด้วยความที่หน้าตานางร้ายมาก ใส่แล้วมันขัดกันพิกล

เอาล่ะเข้าเรื่องต่อ พัดมักเป็นคนมาก่อนเวลานัดเสมอ ก็ยืนรออยู่บริเวณลิฟท์ชั้นแรก
สายตาพลางมองหาเพื่อนที่ไม่ได้เจอกันนาน พร้อมมโนภาพว่าเพื่อนเราจะเปลี่ยนไปแค่ไหนกันนะ

แล้วสายตาก็ไปสะดุดกับสาวอวบผิวคล้ำที่โดดเด่นมาในชุดเดรสสั้นรัดรูปสีแดง
เลื่อนสายตาลงมาพบกับรองเท้าส้นสูงราวสามนิ้วสีฟ้า โชว์ปลายนิ้วเท้าที่บานออกคนละทิศละทาง
สาวในชุดแดงเชิดหน้าขึ้น พร้อมกับสะบัดผมแตกปลายสีแดงอันน่าจะเป็นสิ่งที่เดียวที่พอจะแมชกับชุดเธอ

สาวชุดแดง: "ฮายยยยย พัด" //เดินเข้ามาสวมกอด

พัดชาที่กำลังยืนอึ้งกิมกี่จึงเริ่มตั้งสติและระลึกชาติได้ว่าสาวชุดแดงที่กอดหล่อนอยู่นั้นคือเพื่อนดาวในตำนาน

พัดไม่แน่ใจว่าวินาทีนั้นได้แสดงสีหน้ากิริยาอะไรอันไม่ควรออกไปรึเปล่า
แต่คิดว่าคงจะไม่ เพราะดาวก็ไม่ได้ติงอะไรนอกเสียจากลากแขนพัดให้เดินตามต้อยๆ
มีอีกสิ่งนึงที่พัดเพิ่งเห็นคือกระเป๋าสะพายข้างสีเหลือง ที่มีร่องรอยประวัติศาสตร์การใช้งานมายาวนาน

....เดรสสั้นแดง รองเท้าส้นสูงสีฟ้า กระเป๋าเหลือง....
หรือว่าเทรนนี้กำลังมา?

ลักษณะพิเศษของเพื่อนคนนี้อีกอย่างก็คือเป็นคนพูดเสียงดังฟังชัด...มันโอเค ถ้าเราจะพูดเสียงดังเกินกว่าเดซิเบลที่กำหนดในค่ายทหาร
แต่นี่คือพารากอน นี่ไม่ใช่ห้างไก่กา

เดินๆไปก็เจอกับหลายหลายสายตาที่จ้องมอง ทั้งฝรั่งตาน้ำข้าว จีน แขก หรือแม้กระทั่งคนไทยด้วยกัน
มันเป็นความรู้สึกที่รับรู้ได้เลยว่า เขาไม่ได้มองมาเพื่อสื่อความหมาย "คนนั้นใครกัน...สวยจังเลย"
สายตาทุกคนบ่งบอกถึงความฉงนสงสัย มองดาวแล้วหันมามองพัด

ถ้าคุณเป็นพัด คุณจะรู้สึกยังไง....?

พอเลือกร้านอาหารได้ ณ เวลานั้นพัดตั้งใจที่จะบอกดาวจริงๆเรื่องการแต่งตัว แต่ดาวดันพูดขึ้นมาก่อนว่า

ดาว: แก วันนี้วินมอเตอร์ไซค์มันแซวฉัน หาว่าไปทำงานกลางคืน! กลางคืนบ้างพ่องมันสิ อีพวกนี้ปากหอยปากปู วันๆเห็นแต่แม้ค้าหน้ามันแต่งตัวโทรมๆ พอเจอฉันเข้าหน่อยรีบแซวกันแทบไม่ทัน เกลียดพวกมันจริงๆ แกว่าป้ะ

จ่ะ....อนาคตดับวูบเลยค่ะ พัดได้แต่นั่งก้มหน้ากินข้าว รีบกินรีบเสร็จ มันรู้สึกทนสายตาคนอื่นไม่ไหวแล้ว
อย่าหาว่ารังเกียจเพื่อนเลย ไม่รวยไม่แบรนด์เนมไม่ใช่ประเด็น คืออะไรก็ได้ขอดูดีกว่านี้ได้ไหม อย่าทำร้ายกันอย่างนี้สิ T_T

สรุปการนัดกินข้าวครั้งนั้นก็เป็นไปอย่างทุลักทุเล พัดบอกดาวว่าปวดหัวมากไม่ไหวแล้ว รีบขอกลับบ้าน(มาทำใจ)
แต่ปัจจุบันเราก็ยังคุยกันอยู่นะ ในฐานะเพื่อนเขาเป็นเพื่อนที่ดีมากๆ
เราไม่รู้ว่าเป็นคนอื่นจะกล้าบอกเพื่อนไปตรงๆมั้ย หรือว่ารับได้ หรือยังไง เราคิดมากไปรึเปล่า?

เพิ่มเติม: เมื่อเดือนก่อนพัดก็ยังนัดดาวมากินข้าวอีกที่สยาม(คาดหวังว่าดาวจะคิดได้) แต่กระนั้นสไตล์ดาวก็ยังไม่เปลี่ยนไป
เธอมาในเดรสลูกไม้สีขาวรัดรูป ที่สั้นมากกก สั้นสุดๆ พร้อมด้วยแฮร์สไตล์เป็นแกะสองข้างด้วยหนังยางสีเขียว
อีกทั้งลวดลายศิลปะที่เกิดจากรอยด่างๆบนแขนที่ถูกเผยสู่สายตาชาวสยามประเทศจากลูกไม้แขนกุด
ยิ่งไปกว่านั้นคือกางที่ดาวใส่ซับใน เห็นแล้วมันเจ็บปวด มันแลบออกมาตลอดเวลา
คือไม่รู้นางจะแต่งตัวแนวไหนกันแน่ สร้างความสับสนให้ผู้พบเจออย่างมาก จะหวานด้วยลูกไม้ หรือจะสปอร์ทฉันก็ไม่แน่ใจนาง

รูปปลากรอบ [Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้
รูปภาพแอบจิ๊กมาจาก log-in Tomalang << เข้าไปชมสินค้าได้นะคะ ^^

หรือจริงๆแล้ว ฉันอาจจะใจแคบเองก็ได้