เจอกับผู้ชายคนนี้ตั้งแต่ม.ปลาย ค่ะ เค้าเป็นฝ่ายมาจีบ เริ่มคุยกันมาเรื่อยๆ ไม่หวือหวาค่ะ

แต่ไม่เคยมีฝ่ายไหนขอคบกันและกัน ตอนนั้นยังอยู่ในวัยเรียนแบบใกล้เอนท์ต่างคนต่างก็โฟกัสเรื่องเรียนเป็นหลักค่ะ

แต่ก้บอกรักบอกชอบกันนะคะ บอกบ่อยด้วยแทบจะทุกวัน คุยโทรศัพท์กันแทบทุกวันค่ะ

พอเข้ามหาลัย เค้าเป็นคนมีเพื่อนเยอะ ชอบทำกิจกรรม แถมติดเกมส์ด้วยค่ะ แต่เราก็ยังคุยโทรศัพท์กันทุกวัน

ปัจจุบัน อยู่กันคนละมหาลัย ตัวเราเป็นฝ่ายไปหาตลอดค่ะ ประมาณเดือนละ 2-3 ครั้ง แล้วแต่โอกาสค่ะ

เหตุผลคือ ตัวผู้ชายเป็นคนที่เดินทางไปไหนเองไม่ค่อยเป็นค่ะ ไปที่ไกลๆเค้ามักจะหลงบ่อยๆ

และเนื่องจากเวลาเราไม่ค่อยตรงกัน ทำให้เราต้องไปหาเค้าตอนเย็น แล้วค้างหอเค้า ค่อยกลับไปเรียนในตอนเช้าค่ะ

ส่วนตัวเค้าก็ยืนยันหนักแน่นว่า ถ้าไปข้างนอกไม่ชอบนอนค้างที่อื่น ต้องกลับไปนอนหอตัวเองเท่านั้น

เสาร์อาทิตย์เค้าต้องกลับบ้าน เลยไม่มีโอกาสเจอกัน  

ทั้งที่ความจริงเค้าก็อยากเป็นฝ่ายมาหาเรานะคะ ในตอนแรก แต่ถ้าเค้ามา ไม่ค้าง ก็จะเจอกันแค่ประมาณ 1-2 ชม

ดูจากค่าเดินทางแล้วไม่คุ้มเลยค่ะ ทำให้เราเป็นฝ่ายไปหาเค้าตลอด

ก็เคยถามเค้าว่ายังไม่คิดจะเป็นแฟนกันหรอ เค้าบอกยังไม่พร้อม เป็นแบบนี้ไปเรื่อยๆไม่เป็นไร

เห็นกี่คู่ๆ ที่คบๆกันเป็นแฟน พร้อมๆที่พวกเราคุยกัน ก็เลิกกันไปหมดแล้ว สถานะมันไม่สำคัญหรอก

ช่วงแรกๆที่เข้ามหาลัยมันก้ไม่เป็นไรค่ะ แต่ช่วงหลังๆมานี่ พอเราเป็นฝ่ายไปหาเค้าตลอด เค้าก้ไม่ได้มีความพยายามอยากจะเจอเรา

เหมือนเราเป็นฝ่ายวิ่งไล่ตามคนเดียวน่ะค่ะ ทั้งไลน์ ทั้งโทร ทั้งไปหา

แบบเราท้อน่ะค่ะ เพราะความสัมพันธ์ก้ไม่ได้มีอะไรมาการันตี

คู่อื่นเค้าต้องถามกันว่า ยังไม่เลิกกันอีกหรอ แต่คู่เราเพื่อนต้องถามว่า นี่ยังไม่คบกันอีกหรอ

ช่วงหลังๆนี้เลยกังวลมาก พอมีหลายเหตุการณ์เข้ามา เลยตระหนักได้ว่า ที่เค้าบอกสถานะไม่สำคัญ นี่คือตัวเราไม่สำคัญไปด้วยรึป่าว

สำหรับผู้ใหญ่ของทั้งสองฝ่ายทราบว่าคุยๆกันอยู่ แต่ไม่ทราบว่าไปมาหาสู่กันค่ะ

ถ้าคลุมเครือเรื่อยๆแบบนี้ จะทำยังไงดีคะ อึดอัดมาก